ΑΝΕΞΆΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ: Είμασταν και ειμαστε ΔΕΞΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΕΣ. ΟΡΙΣΤΙΚΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ από Αρβανίτη-Πρεβεζάνου Ευγενία

Ως τ. Βουλευτής των ΑΝ.ΕΛ 

Πολλοί και τότε και τώρα μιλούν για τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ, βάζοντας στο ίδιο τσουβάλι ΑΝΕΛ και Χ.Α.

Ο υπουργός του Καραμανλή Πάνος Καμμένος ήταν ακροδεξιός;

Ο υπουργός του Καραμανλή Χρήστος Ζώης, οι βουλευτές της ΝΔ που συγκρότησαν τους ΑΝΕΛ ήταν ακροδεξιοί;

Ακροδεξιός ήταν ο Π. Σγουρίδης τέως υπουργός του ΠΑΣΟΚ, αντιπρόεδρος των ΑΝΕΛ;

Ακροδεξιός ήταν ο Νότης Μαριάς ευρωβουλευτής των ΑΝΕΛ;

2. Τα εκατοντάδες στελέχη του πατριωτικού ΠΑΣΟΚ που συγκρότησαν οργανωτικά τους ΑΝΕΛ ήταν ακροδεξιοί; 

Τα στελέχη των ΑΝΕΛ που μετείχαν σε τοπικο-αυτοδιοικητικά σχήματα ανεξάρτητα, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ ήταν ακροδεξιοί;

Οι υποψήφιοι τοπικο-αυτοδιοικητικοί της ΝΔ που ζητούσαν στήριξη από τους ΑΝΕΛ ήταν ακροδεξιοί;

Τα κοινωνικά κινήματα που μαζί δράσαμε κατά των πλειστηριασμών και εισπρακτικών ήταν ακροδεξιοί;

Ο Γιάννης Δημαράς, η Ζωή Γεωργαντά που έτρεχε στα δικαστήρια για την ΕΛΣΤΑΤ ήταν ακροδεξιοί;

3. Οι βουλευτές των ΑΝΕΛ που μετά βρήκαν στέγη στο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ακροδεξιοί; Όλοι αυτοί έπαψαν μετά να είναι ακροδεξιοί;

Στελέχη των ΑΝΕΛ που επανέκαμψαν στην ΝΔ είναι ακροδεξιοί;

Η ηρωική εισαγγελέας Χρυσούλα Γιαταγάνα ήταν ακροδεξιά;

4. Ποιες ήτα οι ακροδεξιές θέσεις των ΑΝΕΛ; 

Τα στεφάνια στα Ίμια;

 Ή η καθυστερημένη αντίδραση στη Συμφωνία των Πρεσπών που κόστισε στον Καμμένο τη διάλυση του κόμματος του; 

Ή η αποφασιστική στάση στην τούρκικη προκλητικότητα του Αιγαίου;

Τα στεφάνια στη προτομή του Κώστα Περρίκου της ΠΕΑΝ που ανατίναξε τη ναζιστική ΕΣΠΟ ήταν ακροδεξιά; Ή η συμμετοχή στον εορτασμό στον Γοργοπόταμο;

Συμπληρώνω με μια ομάδα ερωτήσεις απορίες αν και μπορώ να κάνω δεκάδες. Όταν κάποιος σου απαγορεύει να κυκλοφορείς, όταν σε υποχρεώνει να κανίς αποδεδειγμένα δηλητηριώδη εμβόλια και αν αρνηθείς σε διώχνει από τη δουλειά σου και σου βάζει πρόστιμο για αυτό  είναι δημοκράτης η φασίστας;

Τώρα ΔΙΑΛΑΛΟΥΝ και ΕΠΑΙΡΟΝΤΑΙ ότι είναι όλοι ΚΕΝΤΡΩΟΙ που κοιτάνε είτε δεξιά ως παγκοσμιοποημένοι νεοΔημοκράτες είτε αριστερά ως πασοκο-συριζαιοι διεθνιστές. Και αυτο για ψηφαλάκια. ΕΚΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ, ΠΑΡΑΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ  ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΗ και ΔΙΑΣΤΡΟΦΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ για να αποκρύπτουν την ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΎ ΈΘΝΟΥΣ και των ΕΛΛΉΝΩΝ που προωθούν. 

Οι ΑΝΕΞΑΡΤΉΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ μπορούν να χαρακτηρίζονται ακροδεξιοί ανάλογα με τα συμφέροντα ορισμένων. 

Το μόνο που  επιτυγχάνεται να τονώνεται και να ενισχύεται η Ναζιστική ακροδεξιά καθιστώντας την ελκυστική.

Εν κατακλείδι  λυπάμαι  για την πολυδιάσπαση της ΔΕΞΙΑΣ και ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΊΑΣ που πολλοί καπηλεύονται για καρέκλες.   

Είμαι περήφανη για τη συμμετοχή μου στους ΑΝΕΛ και την σταθερή μου στάση. 

Είμασταν και είμαστε ΔΕΞΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΕΣ. 

ΟΡΙΣΤΙΚΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ.

Αρβανίτη-Πρεβεζάνου Ευγενία 

τ.βουλευτής Αττικής 

Ενεργοποίηση της ΜΟΝΆΔΑΣ ΔΙΑΧΕΊΡΙΣΗΣ ΚΡΊΣΕΩΝ του ΥΠΕΞ

Η Ρωσία βρίσκεται σε μια μεγάλη στρατιωτική κρίση, προκαλούμενη από το καθεστώς του Πούτιν. Ο επικεφαλής της ιδιωτικής εταιρίας μισθοφόρων Wagner και φίλος του Πούτιν, Γεβγκένι Πριγκόζιν, έχει "κηρύξει πόλεμο" στο Υπουργείο Άμυνας της Ρωσίας. Αυτός ο ολιγάρχης ισχυρίζεται ότι αξιωματούχοι του Κρεμλίνου προκάλεσαν το θάνατο χιλιάδων στρατιωτών του Wagner και ζητά αντίποινα. Στρατιώτες της Wagner, με επικεφαλής τον Πριγκόζιν, έχουν καταλάβει το στρατιωτικό κυβερνείο και το κτίριο του υπουργείου Εσωτερικών στο Ροστόφ. Έχουν επίσης αποκτήσει έλεγχο στο στρατιωτικό αεροδρόμιο της πόλης, αν και επιτρέπουν στα αεροσκάφη που προορίζονται για την Ουκρανία να αναχωρήσουν. Αυτή η κρίση έχει θέσει τη Ρωσία σε τροχιά εσωτερικής αποσταθεροποίησης.

Μετά τις τελευταίες εξελίξεις στη Ρωσική Ομοσπονδία το υπουργείο Εξωτερικών ενεργοποίησε τη Μονάδα Διαχείρισης Κρίσεων για να βοηθήσει τους Έλληνες πολίτες

1. Τη Μονάδα Διαχείρισης Κρίσεων του υπουργείου Εξωτερικών ενεργοποίησε ο υπουργός Εξωτερικών, Βασίλης Κασκαρέλης, προκειμένου να υπάρχει επικοινωνία και συντονισμός με τα υπόλοιπα κράτη – μέλη της ΕΕ μέσω του συστήματος Προξενικής Συνεργασίας, για τα όσα συμβαίνουν στη Ρωσία. Για τους Έλληνες πολίτες που βρίσκονται ήδη στη Ρωσική Ομοσπονδία έχουν δοθεί οδηγίες μέσω της πρεσβείας της Ελλάδας στη Μόσχα. 
2. Το υπουργείο Εξωτερικών, συνιστά στους Έλληνες πολίτες να αποφεύγουν τα ταξίδια στη Ρωσική Ομοσπονδία, ενώ όσοι Έλληνες πολίτες θέλουν κάποια βοήθεια μπορούν να απευθυνθούν στα τηλέφωνα 
3. της Μονάδας Διαχείρισης Κρίσεων του ΥΠΕΞ: 210-3681730 (mdk@mfa.gr- kt@mfa.gr), 
4. του Γενικού Προξενείου της Ελλάδος στη Μόσχα (τηλέφωνο 007 495 5393840, 
5. τηλέφωνο έκτακτης ανάγκης 007 9154907895), 
6. στο Γενικό Προξενείο της Αγίας Πετρούπολης (τηλέφωνο 007 812 3343586, 
7. τηλέφωνο έκτακτης ανάγκης 007 9312482058) 
8. και του Γενικού Προξενείου του Νοβοροσίσκ (007 8617 646452, 
9. τηλέφωνο έκτακτης ανάγκης 007 9282367273).

"Leviathan or the Matter, Form and Power of a Commonwealth Ecclesiastical and Civil"

 "ο άνθρωπος για τον άνθρωπο είναι λύκος" (Homo homini lupus).

Το έργο "Leviathan" πλήρης τίτλος "Leviathan or the Matter, Form and Power of a Commonwealth Ecclesiastical and Civil" (μετάφρ Λεβιάθαν ή ύλη, μορφή και δύναμη μιας Κοινοπολιτείας Εκκλησιαστικής και Πολιτικής") ανήκει στον Άγγλο φιλόσοφο Thomas Hobbes και θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα κείμενα στη νεωτερική πολιτική φιλοσοφία. 

Στο βιβλίο αυτό, ο Hobbes αναλύει τη φύση του ανθρώπου και την κοινωνία, εξετάζοντας την κοινωνική σύμβαση και την πολιτική οργάνωση.

Σύμφωνα με τον Hobbes, ο άνθρωπος δεν έχει αγαθή φύση, αλλά είναι εγωιστής και επιδιώκει την εξουσία και την επιβίωση. Από αυτήν την προοπτική, ο φυσικός πόλεμος και η βία είναι αναπόφευκτα αποτελέσματα της ανθρώπινης φύσης. 

Για να αποφευχθεί αυτή η κατάσταση, οι άνθρωποι συμφωνούν να παραχωρήσουν την ελευθερία τους σε έναν κεντρικό αρχηγό και αυθεντία, γνωστό ως "Leviathan".

Ο "Leviathan" αναπαριστά το κράτος, την απόλυτη εξουσία που επιβάλλει νόμους και διατηρεί την τάξη και την ειρήνη στην κοινωνία. 

Ο Hobbes θεωρεί ότι η αυθεντία του κράτους είναι απαραίτητη για να επιβληθεί ο κοινωνικός έλεγχος και να αποτραπεί ο φυσικός πόλεμος. Μέσω της πολιτικής οργάνωσης της κοινωνίας, ο Leviathan διασφαλίζει την ειρήνη και την ευημερία των πολιτών.

Ο Hobbes απορρίπτει την ιδέα της φυσικής δικαιοσύνης και της απόλυτης ελευθερίας, θεωρώντας ότι αυτές οδηγούν στην αναρχία και τον πόλεμο. 

Αντιθέτως, υποστηρίζει ότι η εξουσία του κράτους πρέπει να είναι απόλυτη και οι πολίτες πρέπει να υποτάσσονται σε αυτήν για να διατηρηθεί η τάξη και η ειρήνη. 

Το "Leviathan" αποτελεί μια ανάλυση του Hobbes για τη φύση του ανθρώπου και την ανάγκη για κεντρική αυθεντία προκειμένου να επιτευχθεί η σταθερότητα και η ειρήνη στην κοινωνία.  

                

Αρβανίτη-Πρεβεζάνου Ευγενία 

Msc BA Επικοινωνιολόγος- τ. Βουλευτής Αττικής

Evgenia.GReek

Thomas Hobbes, (5 Απριλίου 1588 - 4 Δεκεμβρίου 1679) ήταν Άγγλoς φιλόσοφος. Είναι ένας από τους πρώτους διανοητές-θεμελιωτές του σύγχρονου κράτους και ιδρυτής της πολιτικής φιλοσοφίας. Αν και σήμερα ο Χομπς αναφέρεται περισσότερο για το έργο του στην πολιτική φιλοσοφία, συνέβαλε και σε άλλους τομείς, όπου συμπεριλαμβάνονται η ιστορία, η γεωμετρία, η ηθική, η γενική φιλοσοφία και η αποκαλούμενη σήμερα πολιτική επιστήμη.

DEBATE vs MULTIBATE και το BRAV-O

Το Δ Ι Β Α Τ Ο Ν (ελληνιστί) η άλλως DEBATE (αγγλιστί) είναι ένας τρόπος συζήτησης που αναπτύχθηκε πριν από χιλιάδες χρόνια σε έναν ανοιχτόμυαλο λαό, τον ελληνικό λαό. Πρόκειται για ένα σύστημα που επιτρέπει την αντιπαράθεση διαφορετικών και αντίθετων απόψεων. 

Οι συζητήσεις σε ένα DEBATE λαμβάνουν χώρα σε δύο βήματα. 

Ένας ομιλητής ανεβαίνει σε ένα βήμα και υποστηρίζει μια άποψη, εκθέτοντας τα επιχειρήματά του. 

Ακολούθως, ο υποστηρικτής της αντίθετης άποψης ανεβαίνει στο δεύτερο βήμα και παρουσιάζει τα δικά του επιχειρήματα. 

Οι ακροατές αξιολογούν τα επιχειρήματα και εκφράζουν τη συμφωνία τους με ένα ενθουσιώδες  "ΒΡΑΒΕΥΩ". 

Όμως για ένα περίεργο λόγο,  αυτό το ενδιάμεσο ΕΥ (καλό) ενοχλεί στην ομιλία και έτσι το αφαιρούν ΒΡΑΒ-ΕΥ-Ω και γίνεται ΒΡΑΒ-Ω δηλαδή BRAVO...

Αυτό το σύστημα διαμορφώθηκε σε πολλές πολιτισμένες κοινωνίες, συμπεριλαμβανομένων των Δυτικών κοινωνιών, όπου αντιμετώπιζαν περιορισμούς στην ελευθερία του λόγου για χιλιάδες χρόνια.

Οι Δυτικοί προσαρμόζοντας το σύστημα το ονόμασαν DEBATE, ενώ οι προφορικές δυσκολίες οδήγησαν στην παραμόρφωση της λέξης σε "ντιμπέιτ".

Δυστυχώς, στη σύγχρονη εποχή, παρατηρούμε την τάση όλων να χρησιμοποιούν ξένες λέξεις αντί για ελληνικές, μερικές φορές με παραμορφωμένη προφορά. 

Προτείνω, γιατί όχι, την επινόηση της λέξης "MULTIBATE" για να περιγράψει τις περιπτώσεις όπου υπάρχουν πολλά βήματα και πολλοί ομιλητές.

Μια πρόταση, αφιερωμένη σε όλους τους νεο-Έλληνες, παρουσιαστές, τηλεθεατές και άλλους, με την ελπίδα να συνειδητοποιήσουν τη σημασία της ελληνικής γλώσσας και να χρησιμοποιούν τις σωστές λέξεις.

Αρβανίτη-Πρεβεζάνου Ευγενία 

Msc BA Επικοινωνιολόγος- τ. Βουλευτής Αττικής

Evgenia.GReek

ΜΕΤΑΚΙΝΉΣΕΙΣ ΠΛΗΘΥΣΜΏΝ

Οι eπιστήμονες μελέτησαν πώς άλλαξε η ανθρώπινη κινητικότητα τα τελευταία 10.000 χρόνια

Tο πολύνεκρο ναυάγιο ανοιχτά της Πύλου αποτελεί αφορμή για να αναλύσουμε το ζήτημα των μετακινήσεων πληθυσμών με πολιτική προσέγγιση. 

Οι μετακινήσεις πληθυσμών αποτελούν μόνιμο φαινόμενο στην ανθρώπινη ιστορία και έχουν πολλαπλές αιτίες. Ανάμεσα σε αυτές περιλαμβάνονται οι πόλεμοι, οι ανισότητες, η ανέχεια, τα αυταρχικά καθεστώτα, η δημογραφική έκρηξη και η κλιματική κρίση. Συνδυάζοντας ορισμένες από αυτές τις αιτίες, δημιουργείται ένα εκρηκτικό μείγμα που οδηγεί σε αυξημένες μετακινήσεις πληθυσμών.

Η ανικανότητα, η απροθυμία και η αδυναμία ελέγχου των συστημάτων διακίνησης αποτελούν τα κύρια προβλήματα. Οι διακινητές, οι οποίοι συχνά λειτουργούν με ελεγχόμενα κυκλώματα από τη χώρα προέλευσης μέχρι τη χώρα προορισμού, είναι αποτελεσματικοί και εκμεταλλεύονται τις ευκαιρίες που προσφέρονται. Επιπλέον, η συμμετοχή διεφθαρμένων κρατικών αξιωματούχων και κυβερνήσεων επιδεινώνει την κατάσταση, καθώς χρησιμοποιούν το ζήτημα για την εξυπηρέτηση άλλων σκοπών. 

Ένα παράδειγμα αυτού είναι η περίπτωση της Τουρκίας, όπου παρατηρούνται προβλήματα στο Αιγαίο, τον Έβρο και στην παροχή θεωρήσεων βίζας για Αφρικανούς που ταξιδεύουν στην Πόλη με σκοπό να φθάσουν στην Ευρώπη έναντι μιας πληρωμής 100 δολαρίων.

Η Τουρκία έχει αναδειχθεί ως κλειδοκράτορας της κατάστασης, ειδικά μετά την προσφυγική κρίση του 2015-2016 και τον πανικό που προκάλεσε στη Γερμανία.

Είναι απορίας άξιο γιατί η Τουρκία δεν λαμβάνει αιτήματα παροχής ευρωπαϊκού ασύλου, ενώ υπάρχουν άλλα κράτη εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης που θα μπορούσαν να αναλάβουν αυτήν την ευθύνη, προκειμένου να αποτραπούν ανθρώπινες απώλειες.

Καθώς ένα απλό εισητήριο κυμαίνεται από 1500-200 ευρώ για ποιο λόγο κάποιοι πληρωνουν εως και 6.000 ευρω να ταξιδεύουν με πλωτούς τάφους; Μα διότι, η διακίνηση ανθρώπων συνοδεύεται από οικονομικές δραστηριότητες των διακινητών, οι οποίοι εξασφαλίζουν χρήματα με ποικίλους τρόπους, όπως η εμπορία ανθρώπων, η διακίνηση λαθρομεταναστών, η εμπορία οργάνων στη μαύρη αγορά. Αλλά και τα οφέλη για τους ίδιους τους διακινούμενους καθώς προσβλέπουν σε επιδόματα και έσοδα που θα λαμβάνουν σχεδόν εφόρου ζωής, όταν εγκαθίστανται σε μια χώρα φιλοξενίας.

Ένας άλλος παράγοντας που πρέπει να ληφθεί υπόψη είναι ο ρόλος ορισμένων μη κυβερνητικών οργανώσεων (ΜΚΟ) σε αυτό το πεδίο. Παρόλο που υπάρχουν υποψίες για την ύπαρξη ύποπτων δραστηριοτήτων ορισμένων ΜΚΟ, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι πολλές ΜΚΟ προσφέρουν αξιόλογο έργο στον τομέα αυτόν.

Οι συνθήκες και ο έλεγχος των δομών φιλοξενίας αποτελούν αντικείμενο μεγάλης συζήτησης. Ειδικά οι νεαροί άντρες, οι οποίοι αποτελούν τη μεγαλύτερη ομάδα πληθυσμού που μετακινείται, έχουν συχνά προβλήματα αλληλεπίδρασης και επιδείνωσης των συνθηκών μέσα στις δομές φιλοξενίας. Ο εντοπισμός ατόμων με τάση προς ριζοσπαστικοποίηση ή στρατολόγησή τους σε τρομοκρατικές ομάδες αποτελεί πρόκληση για τις εθνικές αρχές και απαιτεί προσεκτική διαχείριση.

Το ζήτημα των ασυνόδευτων ανηλίκων είναι επίσης ένα σημαντικό ζήτημα, που απαιτεί την προσοχή μας από πλευράς αρχών, αξιών, ηθικής και πολιτισμού. Είναι απαράδεκτο και ανήθικο να επιτρέπεται οποιαδήποτε μορφή κακοποίησης σε αυτούς τους ανθρώπους, ιδίως όταν πρόκειται για παιδιά.

Όμως, πρέπει να γνωρίζουμε ότι το ενδιαφέρον μας και η ευαισθησία μας για το ζήτημα συχνά εξανεμίζονται με το πέρασμα του χρόνου, όπως συνέβη με την περίπτωση του μικρού Αϊλάν, του αγοριού που ξεβράστηκε στην ακτή ως ένα απλό αντικείμενο. Είμαστε ευαίσθητοι όσο το ζήτημα δεν μας αφορά προσωπικά, αλλά στη συνέχεια γίνεται δύσκολο να διατηρήσουμε αυτήν την ευαισθησία. Ο φόβος επικρατεί και επηρεάζει τις αξίες μας, αναζωπυρώνοντας στάσεις σκληρότητας και αναισθησίας, εξαιτίας ανησυχιών όπως η δημογραφική αλλοίωση, η αμφισβήτηση της θρησκείας, η επιβολή διαφορετικού μοντέλου ζωής, η ανεργία, η αύξηση της εγκληματικότητας και άλλα.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται σε μια δύσκολη θέση αντιμετωπίζοντας αυτό το πρόβλημα. Εκτιμάται ότι τα επόμενα χρόνια ή δεκαετίες μπορεί να υπάρξει ζήτηση από 200 έως 500 εκατομμύρια ανθρώπους να εισέλθουν στην Ευρώπη.

Η δημογραφική αλλαγή στην Αφρική, με τον μέσο όρο ηλικίας 19,7 ετών και τον πληθυσμό να αυξάνεται από 1,4 δισεκατομμύρια το 2050 σε 2,5 δισεκατομμύρια, αποτελεί πρόκληση. Επιπλέον, η κλιματική αλλαγή επιδεινώνει την κατάσταση με την αύξηση των κλιματικών μεταναστών. Ωστόσο, η Ευρωπαϊκή Ένωση παρουσιάζει υποκρισία στην αντιμετώπιση του ζητήματος, αν και τρεις βασικές προσεγγίσεις ασφάλειας έχουν υιοθετηθεί: 

-      1ον Οι χώρες προορισμού επιδιώκουν να κρατήσουν τους πολίτες τους στην επικράτειά τους, 

-      2ον  Ενισχύουν γειτονικά κράτη για να παραμείνουν κοντά στις χώρες τους, προκειμένου να μπορέσουν να επιστρέψουν όταν οι συνθήκες επιτρέψουν και 

-          3ον Οι ευρωπαϊκές χώρες της πρώτης υποδοχής για να αποτρέπουν το πρόβλημα να φθάσει σε πιο αναπτυγμένες χώρες.

Επιπλέον, να υπάρξει η πρόθεση να επιλέγονται πρόσφυγες με βάση το προφίλ και τις ανάγκες της οικονομίας, της παραγωγής και της κοινωνίας.

Οι πτυχές που αναφέρθηκαν αποτελούν μόνο ορισμένες από τις πολλές πτυχές ενός σύνθετου και πολυεπίπεδου προβλήματος. 

Είναι σημαντικό να εξετάσουμε και να αντιμετωπίσουμε αυτές τις προκλήσεις με πολιτική ευαισθησία, συγκεκριμένες προτάσεις και διεθνή συνεργασία.

                                                                                                                             

Αρβανίτη-Πρεβεζάνου Ευγενία 

Msc BA Επικοινωνιολόγος- τ. Βουλευτής Αττικής

Evgenia.GReek

ΙΟΥΝΊΟΣ: FAMILY PRIDE MONTH

ΙΟΥΝΊΟΣ: FAMILY PRIDE MONTH

Ένα ερώτημα θέτει η ΣΤΕΓΗ ΩΝΑΣΗ

--γιατί οι οικογένειες με γονείς του ίδιου φύλου δεν απολαμβάνουν ίσα δικαιώματα με τις ετερόφυλες οικογένειες;

Εγω δεν μπορώ να κατανοησω τι εννοούν γονείς του ίδιου φυλου?

ΠΡΟΤΕΙΝΩγια τα παιδιά  μας πρέπει 

ΜΟΝΑΧΑ η ΜΗΤΈΡΑ να καταγραφεται ως ΓΟΝΕΑΣ.

ΜΙΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΗ

ή 

ΕΝΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ.

ΤΑ ΞΕΡΩ ΛΑΘΟΣ ή Μήπως 

ΔΙΌΤΙ τα παιδιά γεννιούνται  από ετερόφυλους;

    Αρβανίτη-Πρεβεζάνου Ευγενία 

Msc BA Επικοινωνιολόγος- τ. Βουλευτής Αττικής

Evgenia.GReek

Υ.Γ 

1. Τα δικαιώματα φυσικά, του πραγματικού πατέρα δεν διαπραγματεύονται. Πρέπει να υπαρχουν εξίσου με της μητέρας και στο ακέραιο. Τώρα Γονέας 1 και Γονέας 2 τι εννοούν; 

2. Οι σεξουαλικες παρεκτροπές γατί πρέπει να θεωρούνται φυσιολογικές και να "απολαμβάνουν" δικαιώματα, αντί να απαγορεύεται η κοινοποιηση τους;

Να τελειώνουμε με αυτά !

ΥΠΝΩΤΙΖΟΝΤΑΣ τη ΜΑΖΑ: Μέρος H': "Η κοινή γνώμη, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (Μ.Μ.Ε) και η μάζα"

Γαΐτης Γιάννης (1923 - 1984) Ανθρώπινα τοπία

Η κοινή γνώμη και η μάζα: Η επικοινωνία, έτσι όπως γίνεται μέσα στη μάζα, δεν έχει τον χαρακτήρα ενημέρωσης για ορισμένα συμβάντα, δεν είναι απλή πληροφόρηση, αλλά μέσον, που, επιβάλλοντας έναν κώδικα, επιβάλλει συγχρόνως και ορισμένους μύθους. Αν η παραδοσιακή (προφορική) επικοινωνία ήταν άλλοτε χαρακτηριστικό της μάζας, η σύγχρονη επικοινωνία έχει μεταβάλει τη μάζα σε «κοινό» (του τύπου, της τηλεόρασης).

Ο μονόλογος προηγείται ιστορικά του διαλόγου· αρχικά μιλούσε (διέταζε) μόνον ο πατέρας/αρχηγός· αυτός είναι ο λόγος του κυρίου, της αυθεντίας. Ο διάλογος ήταν αργότερα το αποτέλεσμα της ελευθερίας και της ισότητας· η συζήτηση αποτελεί το αντίδοτο της αυταρχικής εξουσίας. Ο αυταρχικός μονόλογος δεν ανέχεται αντίλογο ή αμφιβολία, δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη άλλου λόγου. Ο πραγματικός διάλογος ήταν πρώτα μια κατάκτηση της αριστοκρατίας, των λίγων «άριστων» καλλιεργημένων προσώπων, και μόνον αργότερα έγινε αίτημα και κατάκτηση του δημοκρατικού «κοινού», της δημοσιότητας. Πάντα όμως παρέμεινε κατάκτηση εύθραυστη και αβέβαιη, γιατί οι πολλοί συχνά προτιμούν το μονόλογο του αρχηγού, που τους υπνωτίζει και τους δίνει ασφάλεια, σκορπίζοντας τις αμφιβολίες, τους «διαφωτίζει» και τους «καθοδηγεί».

Το μοντέλο της συζήτησης άρχισε να παρακμάζει όταν άρχισαν να κυριαρχούν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης (ΜΜΕ), ο τύπος (όχι του μικρού, φιλελεύθερου και μορφωμένου κοινού, αλλά των μαζών), το ραδιόφωνο και η τηλεόραση (τον 20ό αιώνα). Κάθε τεχνική κατάκτηση κατέστρεφε όλο και περισσότερο τη συζήτηση, γιατί επέβαλλε μιαν ορισμένη «αντικειμενικότητα» αναφορικά με τα γεγονότα και δεν άφηνε περιθώριο στη συζήτηση και στην ανάπτυξη διαλογικών κριτηρίων εκτίμησης της ποιότητας των πληροφοριών.

Η τέχνη του συνομιλείν άρχισε να παρακμάζει προς όφελος μιας ιδεολογίας της αντικειμενικότητας, η οποία έκρυβε και απωθούσε το υποκείμενο στοιχείο της επιλογής, του τονισμού και της παρουσίασης των πληροφοριών.

Ωστόσο εδώ πρέπει να τονισθεί το γεγονός ότι η ανάπτυξη του τύπου στις φιλελεύθερες χώρες της Ευρώπης, τον 19ο αιώνα, απαίτησε και πέτυχε σε μεγάλο βαθμό την εμφάνιση μιας ορισμένης δημοσιογραφικής δεοντολογίας, εμπνευσμένης από την αντικειμενικότητα και το κριτικό πνεύμα της επιστήμης. Οι σοβαρές εφημερίδες στις δυτικοευρωπαϊκές χώρες και στη Βόρεια Αμερική υποστηρίζουν ότι εγγυώνται μέχρι σήμερα την ποιότητα των πληροφοριών τους· δεν μεταδίδουν ούτε μύθους ούτε προπαγάνδα. 

Επομένως κάθε κριτική που γίνεται στις αναλύσεις αυτές στα ΜΜΕ πρέπει πάντα να ξεχωρίζει δυο επίπεδα ποιότητας. 

Το ένα, θεμελιακό, απαιτεί στοιχειώδη εντιμότητα, σοβαρότητα, αγάπη της αλήθειας και ανεξαρτησία από άμεσες ιδεολογικές, πολιτικές και οικονομικές πιέσεις ή σκοπιμότητες. Όλες οι πολιτικά «στρατευμένες» εφημερίδες και ο σκανδαλοθηρικός τύπος δεν καλύπτουν αυτές τις προϋποθέσεις.

Το δεύτερο, ανώτερο επίπεδο ποιότητας γίνεται εφικτό αφού εκπληρωθούν οι απλές απαιτήσεις του πρώτου επιπέδου· εδώ η κριτική αφορά γενικά, έμμεσα και αφηρημένα προβλήματα του κώδικα, της μορφής και του τρόπου παρουσίασης. Ο προβληματισμός στο (ανώτερο) αυτό επίπεδο δεν θα πάψει να υπάρχει σε μια δημοκρατία, και δεν μειώνει την υπόσταση του τύπου. Είναι όμως απαράδεκτο όταν γίνονται επιθέσεις σε εφημερίδες υψηλού επιπέδου μέσω επιχειρημάτων που αντιστοιχούν στο χαμηλό επίπεδο· οι «σωστές» εφημερίδες δεν μπορούν παρά να είναι πλουραλιστικές και φιλελεύθερες.

Η κριτική στάση των αναλύσεων αυτών αφορά, πέραν όλων αυτών που αναφέραμε, τη συλλογική ψυχολογική σημασία της ύπαρξης (όχι του περιεχομένου) των μέσων επικοινωνίας· είναι αυτονόητο ότι όσο πιο χαμηλό είναι το περιεχόμενο, τόσο πιο έντονη είναι και η αρνητική ψυχολογική επίδραση. Η επίδραση αυτή έγκειται στο φαινόμενο της μάζας που δημιουργείται από το γεγονός και μόνο ότι ένα ορισμένο κοινό διαβάζει την ίδια εφημερίδα, το ίδιο περιοδικό (ή ακόμα το ίδιο βιβλίο): αυτό και μόνο δημιουργεί μια ταυτότητα στο κοινό και του δίνει την αίσθηση της παντοδυναμίας, χαρακτηριστικό της ψυχολογίας της μάζας.

Αυτό σημαίνει ότι ο δημοσιογράφος αναγκαστικά θα κολακεύσει λίγο ή πολύ τις προκαταλήψεις των αναγνωστών/ακροατών. Από την άλλη η ύπαρξη του τύπου μειώνει τις ευκαιρίες για συζήτηση και ανταλλαγή απόψεων ανάμεσα στους πολίτες· αντί τούτου προβάλλει το θέαμα της πολεμικής. Η συζήτηση γίνεται και πάλι προνόμιο μορφωμένων και ειδικών ή παραμένει ως αρχαϊκό κατάλοιπο παραδοσιακής (μη κριτικής) νοοτροπίας στα χωριά (όσο δεν υπάρχει εκεί ραδιόφωνο ή τηλεόραση).

[...] Οι αλλαγές που επέφεραν στη «μάζα» τα ΜΜΕ (το ραδιόφωνο και ιδιαίτερα η τηλεόραση) είναι οι εξής:

1) Η φυσική συγκέντρωση των μαζών σ’ έναν χώρο έπαψε να είναι αναγκαία, αντίθετα το τηλεοπτικό κοινό είναι διασκορπισμένο παντού και δεν είναι συγκεντρωμένο πουθενά. Η «ψυχολογία» αυτού του τύπου μάζας είναι κατάλληλη για συνεντεύξεις, ερωτηματολόγια, στατιστικές αναλύσεις της καθημερινής συμπεριφοράς, της αγοράς, της πολιτικής γνώμης κ.τ.λ. Η εμφάνιση του ραδιοφώνου μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο δεν οδήγησε ωστόσο ξεκάθαρα στις τάσεις αυτές όπως στην Αμερική. Αντίθετα, μαζί με τον τύπο και τον κινηματογράφο, ενίσχυσε κατά τη μεσοπολεμική περίοδο το παραδοσιακό φαινόμενο της μάζας, πράγμα που εκμεταλλεύτηκε προπαγανδιστικά ο Φασισμός και ο Σταλινισμός.

2) Τα ΜΜΕ κατεβάζουν το διανοητικό επίπεδο του κοινού μέσω της απλοποίησης των πληροφοριών και της υποβολής που συνεπάγεται η τελευταία. Η οργάνωση μιας εφημερίδας, η σελιδοποίηση και η τοπογραφική κατανομή του χώρου της, οι τίτλοι, τα χρώματα, οι φωτογραφίες κ.τ.λ., όλ’ αυτά καλύπτουν ένα βασικό στοιχείο: Το ότι πρέπει να υπάρχει ένα κεντρικό σημείο, ένα κύριο θέμα, το οποίο γίνεται η εστία του ενδιαφέροντος. Εδώ έχουμε μια αναπαραγωγή του «ενός» στοιχείου, του αρχηγού που κυριαρχεί στη μάζα μέσω της υποβολής, στο επίπεδο των σημαινόντων· ένα κύριο σημαίνον κυριαρχεί στα άλλα (μια συνταρακτική είδηση ή το κύριο άρθρο).

Ο διασκορπισμός του κοινού και η συμβολική διαμεσολάβηση του μέσου έχουν ωστόσο ως αποτέλεσμα το κοινό να είναι πιο «δυσκίνητο» και πιο «μετριοπαθές» απ’ ό,τι η μάζα στους δρόμους. Αλλά βέβαια και εδώ ο καθένας είναι πεισμένος ότι μοιράζεται μ’ ένα μεγάλο πλήθος την ίδια ιδέα και την ίδια επιθυμία. Η ιδέα που έχουν ορισμένοι ότι υπάρχει στα «παρασκήνια» ένας κρυμμένος «εγκέφαλος» που διευθύνει τα ΜΜΕ είναι αφελής. Ο ίδιος ο μηχανισμός μετάδοσης των ΜΜΕ κάνει τον πιο μικρό δημοσιογράφο να έχει μεγάλη απήχηση.

3) Στην κοινή γνώμη δημιουργούνται ρεύματα· η κοινή γνώμη δεν είναι μονολιθική. Αυτός είναι ο λόγος που τα ΜΜΕ λειτουργούν ομαλά και κανονικά όταν υπάρχει πλουραλισμός και δημοκρατία. Η κατάχρηση των ΜΜΕ σε δικτατορικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα για πλύση εγκεφάλου των μαζών καταργεί την ύπαρξη ρευμάτων. Η κριτική των ΜΜΕ που γίνεται εδώ αφορά βασικά την περίπτωση ύπαρξης του πλουραλισμού, αλλιώς η δημιουργία του κοινού ξεπέφτει σ’ ένα στοιχειώδες επίπεδο χειραγώγησης μιας και μόνο μάζας, που η ύπαρξη και μόνο πολλών ανεξαρτήτων κέντρων ΜΜΕ καθιστά αδύνατη.

Ωστόσο η «γνώμη» ενός «ρεύματος» του κοινού είναι κάτι που πάντα, ανεξάρτητα από την ύπαρξη των ΜΜΕ, δημιούργησε και θα δημιουργεί προβλήματα στη δημοκρατία. Αυτό γιατί η γνώμη τοποθετείται ανάμεσα στην παράδοση, τις προκαταλήψεις, την πίστη και τις δοξασίες από τη μια, και τον ορθό λόγο, την προσωπική άποψη, από την άλλη. Από τη στιγμή που η παραδοσιακή κοινωνία έχει ξεπεραστεί, αρχίζει να υπάρχει το πρακτικά άλυτο πρόβλημα της απόστασης ανάμεσα στη γνώμη και τη γνώση ή κρίση, ανάμεσα στην αβασάνιστη «άποψη» και στην αλήθεια, που προϋποθέτει τη θέληση και την ικανότητα για κριτικό έλεγχο των πληροφοριών και των αποφάσεων, πράγμα που οι περισσότεροι πολίτες δεν το κάνουν. Έτσι ο διχασμός και η ένταση ανάμεσα στη γνώμη και τον ορθό λόγο δεν θα πάψει ποτέ να είναι η κινητήρια δύναμη της πολιτικής κουλτούρας μιας δημοκρατίας, η ποιότητα της οποίας εξαρτάται από το μέγεθος αυτής της απόστασης ανάμεσα στους δυο πόλους.

Η προσπάθεια ωστόσο της (πλατωνικής) δικτατορίας του ορθού λόγου ή της «αλήθειας» και της κατάργησης της γνώμης (ή μάλλον των γνωμών, στον πληθυντικό) οδηγεί πάντα στον σταλινικό ολοκληρωτισμό ή στη θεοκρατία: η μεγαλύτερη αλήθεια, στον βαθμό που θέλει να επιβληθεί πρακτικά και αποκλειστικά, αποκλείοντας την ύπαρξη της αμφιβολίας και του «άλλου λόγου», οδηγεί σε καταστάσεις παρανοϊκής καταδίωξης όλων από τον «έναν», που «κατέχει» την «αλήθεια». Η επικοινωνία «δημιουργεί» τις γνώμες, ένα φαντασιακό προϊόν, οι οποίες έχουν την τάση να είναι ενάντια τόσο στην παράδοση, όσο και στον ορθό Λόγο. Ενέχουν δηλαδή ένα στοιχείο υστερίας, έτσι ώστε γίνονται εύκολα αντικείμενο δημαγωγικής εκμετάλλευσης και λαϊκισμού στον βαθμό που δεν ελέγχονται από τον ορθό λόγο.

Η τελευταία περίπτωση ισχύει ιδιαίτερα όταν επικρατήσει στην τηλεόραση ο ελεύθερος ανταγωνισμός, γιατί η πίεση του κέρδους οδηγεί στην προσαρμογή στον «ελάχιστο κοινό παρονομαστή» του γούστου και της νοημοσύνης του κοινού. Αυτό ισχύει για τα διάφορα «λαοφιλή» προγράμματα, δεν ισχύει τόσο για τις ειδήσεις· εδώ αναγκάζεται η κρατική τηλεόραση να μη γίνεται απλώς φερέφωνο της κυβέρνησης.

4) Οι ταξικές διαφορές χάνουν τον παραδοσιακό χαρακτήρα τους· η ύπαρξη των ΜΜΕ τις εξασθενεί και τις μεταμφιέζει. Οι διαφορές του «κοινού» δεν αναπαράγουν άμεσα τις ταξικές διαφορές, και οι εφημερίδες ή τα ΜΜΕ που συνειδητά έχουν «ταξικό» περιεχόμενο χάνουν την πειστικότητα τους, γιατί έχουν αναγκαστικά δόγμα και «διδασκαλικό» τόνο.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν πια τάξεις· απλώς οι διαφορές ανάμεσά τους είναι πιο πολυσύνθετες και λιγότερο ξεκάθαρες απ’ ό,τι τον 19ο αιώνα και υπερπροσδιορίζονται από το φαινόμενο της μάζας και της «κοινής γνώμης». Δηλαδή σημασία έχει το πώς εμφανίζονται και γίνονται αντιληπτά από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές τα ταξικά συμφέροντά τους, μέσα από διάφορες διαμεσολαβήσεις. Οι αντιθέσεις ανάμεσα στις τάξεις μεταβάλλονται πάντα σε συγκρούσεις ανάμεσα σε μάζες (λίγο ή πολύ οργανωμένες), και αυτό σημαίνει συγκρούσεις ανάμεσα σε πάθη, μυθολογίες και ιδεολογίες.

Στο Μέρος  Θ' θα αναλυθούν οι: Πολιτικοί, Δημοσιογράφοι, Μ.Μ.Ε. "Ρεπούμπλικα" και "Πλύση Εγκεφάλου"

Μπορείτε να διαβάσετε τα κείμενα από την μελέτη "ΥΠΝΩΤΙΖΟΝΤΑΣ τη ΜΑΖΑ", στα παρακάτω σημεία: Α, Β, Γ, Δ, Ε, ΣΤ, Ζ,H,Θ 

Αρβανίτη-Πρεβεζάνου Ευγενία 

Msc BA Επικοινωνιολόγος- τ. Βουλευτής Αττικής

 

Οι αναρτήσεις της ενότητας  ΥΠΝΩΤΙΖΟΝΤΑΣ τη ΜΑΖΑ συνοδεύεται από φωτογραφίες των έργων του εικαστικού Γιάννη Γαΐτη (1923-1984)

Πληροφορίες έχουν ληφθεί από το βιβλίο «Η ψυχοπαθολογία του πολιτικού» του Θάνου Λίποβατς

 

ΥΠΝΩΤΙΖΟΝΤΑΣ τη ΜΑΖΑ: Μέρος Θ': Πολιτικοί, Δημοσιογράφοι, Μ.Μ.Ε. "Ρεπούμπλικα" και "Πλύση Εγκεφάλου"

Twitter

            «Μοτοσικλετιστής», λάδι σε μουσαμά, 132x99 εκ., Συλλογή Εθνικής Τράπεζας

Η ύπαρξη του «κοινού» έχει συνέπειες και για τα πολιτικά κόμματα· για να έχει «επιτυχία» η δραστηριότητά τους, για να δημιουργήσουν «γεγονότα», είναι υποχρεωμένα να γίνουν γνωστά μέσω του τύπου, του ραδιοφώνου, της τηλεόρασης. Έτσι οδηγούνται σε συνεχή «αναδιοργάνωση» του προγράμματος και του κοινού· από κόμματα «μάζας» έγιναν κόμματα «κοινού». Ο σύγχρονος λαϊκισμός έχει ανάγκη από τα ΜΜΕ, και οι φανατισμένοι οπαδοί των κομμάτων που αλληλοδέρνονται στους δρόμους θα έπρεπε να ανήκουν στο παρελθόν. (Ή υπάρχουν ακόμα οι συμπλοκές στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, τελευταίο καταφύγιο της παλιάς, αυθόρμητης και προφορικής επικοινωνίας).

Το παλιό λαϊκίστικο κόμμα της μάζας αποτελείτο από τους οπαδούς και έναν αρχηγό, τα νέα κόμματα του «κοινού» αποτελούνται από συνεχώς μεταβαλλόμενες συμμαχίες ομάδων, στις οποίες σημαντικό ρόλο παίζει ο έλεγχος των ΜΜΕ· έτσι στις εκλογές δεν επιβάλλονται τόσο οι πολιτικά ικανοί ή τα προγράμματα, αλλά οι «φωτογενείς», εκείνοι που έχουν μεγαλύτερη επιτυχία στην τηλεόραση και είναι «τηλεοπτικοί».

Ο πολιτικός χάνει ανεπανάληπτα την προσωπικότητά και τη συνείδησή του, που πρέπει να έχει πάντα ακόμα και ενάντια στο κοινό του, και γίνεται απλός «σωσίας», αναπαραγωγή των φαντασιακών εικόνων και επιθυμιών του κοινού -ο διάλογος μαζί του δεν είναι έτσι δυνατός.

Έτσι η πολιτική χάνει το νόημά της και γίνεται θέαμα, το οποίο είναι φαντασματική οθόνη που καλύπτει το παιχνίδι της εξουσίας που παίζεται από μια ολιγαρχία. Βέβαια το παιχνίδι της εξουσίας πάντα απαιτούσε ένα θέατρο, αυτό δεν είναι καινούργιο φαινόμενο· απλώς η δημοκρατία υποσκάπτεται τελικά στον βαθμό που αυτό το θέαμα γίνεται κάτι που η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών παραδέχεται. Αυτός ο κίνδυνος υπάρχει, μόνο που οι προειδοποιήσεις των δογματικών, παραδοσιακών ομάδων δεν οδηγούν πουθενά, γιατί δεν έχουν καταλάβει τις αλλαγές στην πραγματικότητα.

Το γόητρο το οποίο σήμερα απαιτείται από έναν πολιτικό είναι μια παραλλαγή του χαρίσματος, με το οποίο παραδοσιακά οι αρχηγοί συγκινούσαν τις μάζες. 

Η έννοια της εξουσίας περιλαμβάνει τόσο την εξουσία στα σώματα, μέσω της βίας ή της απειλής βίας, όσο και στις ψυχές, μέσω της σαγήνευσης, του γοήτρου. 

Αυτό δεν σημαίνει ότι το γόητρο είναι πάντα κάτι το αρνητικό ή το απορριπτέο· δημοκρατικοί ηγέτες όπως ο Roosevelt, ο Brad ή ο Gorbachev, διαθέτουν αυτό το γόητρο, που δεν έχει καμιά σχέση με τη σαγήνευση που εξασκούσαν ο Mussolini, ο Hitler ή ο Stalin.Παρ’ όλ’ αυτά, το γόητρο είναι κάτι άνισα κατανεμημένο, μόνο λίγοι το έχουν· μια δημοκρατία που το καλλιεργεί ή το έχει ανάγκη, όσο διαφοροποιημένος και αν είναι ο αρχηγός του κόμματος ή της κυβέρνησης, δεν είναι ρεπουμπλικανική.

Αναφέρουμε εδώ συνειδητά τον λατινικό όρο, ο οποίος δυστυχώς δεν υπάρχει ακόμη στα ελληνικά: «Ρεπούμπλικα», σημαίνει κάτι παραπάνω από δημοκρατία· σημαίνει το πώς είναι συγκροτημένη η δημοκρατία, έτσι ώστε ο κάθε πολίτης να έχει αυτόνομη γνώμη και δυνατότητα επέμβασης που την υλοποιεί.

Η δημοκρατία, ως γενικός όρος «κυριαρχία των πολλών», σημαίνει συχνά τη μαζοποίηση των πολιτών, ώστε οι χαρισματικοί ηγέτες (οι αρχαίοι ελληνικοί τύραννοι) να είναι γέννημα της δημοκρατίας. Η σύγχρονη δημοκρατία των ΜΜΕ δεν είναι ρεπουμπλικανική, γιατί τα ΜΜΕ κατακλύζουν το κοινό με τη λατρεία των «σταρς», στους οποίους υπάγονται και οι πολιτικοί, όπως και oι ποδοσφαιριστές ή οι ηθοποιοί.

[...] Η εξουσία των δημοσιογράφων μπορεί να πάει πολύ μακριά, στον βαθμό που οι δημοσιογράφοι έχουν το χάρισμα του υπνωτιστή, τη γνώση των αδυναμιών του κοινού: Ηδονοβλεψία, κουτσομπολιό, ξεδιαντροπιά, αδιακρισία, φθόνο, μίσος, άγχος κ.τ.λ. Η κινητοποίηση αντίθετα της γενναιοδωρίας και των καλών αισθημάτων (όταν αυτά είναι γνήσια) δεν «συμφέρει», γιατί δεν οδηγεί πολύ μακριά στην πολιτική· τα «καλά» αισθήματα δεν «οργανώνονται», γιατί απαιτούν ατομική στράτευση, υπευθυνότητα και αυτοθυσία, πράγματα όλα τα οποία φοβούνται ως δύσκολα οι άνθρωποι.

Αντίθετα, η αποκάλυψη των «κακών» αισθημάτων οργανώνεται εύκολα, γιατί είναι το αποτέλεσμα της ψυχικής παλινδρόμησης της μάζας ή του κοινού. Έτσι απελευθερώνεται η λανθάνουσα ορμή για καταστροφή· μπορεί κανείς πάντα να καταγγείλει ή να συκοφαντήσει κάποιον δημοσίως, με αποτέλεσμα να γίνει «δόλωμα» και αποδιοπομπαίος τράγος του κοινού, προκειμένου να συγκαλυφθούν άλλα, πραγματικά κακώς κείμενα του ίδιου του κοινού.

Η συκοφαντία είναι το συμβολικό στοιχείο της υπόθεσης· όλη η στρατηγική της εξουσίας και του μάρκετινγκ βασίζεται στη δυνατότητα εξαπάτησης του κοινού, όχι με αφελή τρόπο (κουτοπόνηρο και χωριάτικο), αλλά με έμμεσο, λεπτό και υπολογισμένο τρόπο, με τη συμμετοχή και τη συνενοχή του κοινού. 

Η υποβολή του κοινού είναι τέχνη· η ικανότητα του να προσελκύεις την προσοχή του μέσω «αποκαλύψεων», σκανδάλων, υπερβολών και επαναλήψεων.

Ιδιαίτερα το τελευταίο οδηγεί στη δημιουργία στερεοτύπων. 

Παράδειγμα είναι τα στερεότυπα της σταλινικής «ξύλινης γλώσσας», έτσι όπως παράγονται στα στείρα και ανιαρά άρθρα των σταλινικών εντύπων. Παρ’ όλη την ανία που προκαλούν, οι οπαδοί τα διαβάζουν με θρησκευτική ευλάβεια· αυτό εξηγεί το αίνιγμα, γιατί στα άρθρα αυτά επαναλαμβάνονται για πολλοστή φορά εκείνα τα δόγματα, τα οποία δίνουν τροφή στην πίστη των οπαδών, τους αποκοιμίζουν διανοητικά και τους παρέχουν ψυχολογική ασφάλεια.

Όταν η επανάληψη των στερεοτύπων, μαζί με τη συνενοχή του κοινού (δηλαδή την εκμετάλλευση του άγχους και του υπάρχοντος αισθήματος ενοχής των ανθρώπων) και την αποπληροφόρησή του γίνει επίσημο εργαλείο κυριαρχίας στους ανθρώπους, τότε έχουμε την «πλύση εγκεφάλου».

Μπορείτε να διαβάσετε τα κείμενα από την μελέτη "ΥΠΝΩΤΙΖΟΝΤΑΣ τη ΜΑΖΑ", στα παρακάτω σημεία: Α, Β, Γ, Δ, Ε, ΣΤ, Ζ,H,Θ 

 Αρβανίτη-Πρεβεζάνου Ευγενία 

Msc BA Επικοινωνιολόγος- τ. Βουλευτής Αττικής

 

Οι αναρτήσεις της ενότητας  ΥΠΝΩΤΙΖΟΝΤΑΣ τη ΜΑΖΑ συνοδεύεται από φωτογραφίες των έργων του εικαστικού Γιάννη Γαΐτη (1923-1984)

Πληροφορίες έχουν ληφθεί από το βιβλίο «Η ψυχοπαθολογία του πολιτικού» του Θάνου Λίποβατς

ΑΔΥΝΑΤΩ ΝΑ ΣΤΗΡΙΞΩ τον ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ - Π Ο Λ Ι Τ Ι Κ Η Ε Ν Η Μ Ε Ρ Ω Σ Η

Π Ο Λ Ι Τ Ι Κ Η   Ε Ν Η Μ Ε Ρ Ω Σ Η

 8 Ιουνίου 2023

Κατόπιν πολλών ερωτήσεων που μου έχουν γίνει, σχετικά με την συμμετοχή μου στις επερχόμενες εκλογές της 25^ης Ιουνίου 2023, επιθυμώ να κάνω γνωστό, καθώς ποτέ δεν καθοδηγώ, ούτε προτείνω, εμμένοντας στην ελευθερία των επιλογών, άρα και στην ανάληψη ευθύνης των συνεπειών της. Επειδή ωστόσο, δεν έχω πειστεί με τα διάσπαρτα και ετερόκλητα επιχειρήματα  που προβάλλονται, για πρώτη φορά σας ενημερώνω ότι, εγώ προσωπικά:

ΑΔΥΝΑΤΩ ΝΑ ΣΤΗΡΙΞΩ το κομματικό υβρίδιο του ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΥ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ. 

Στις συμπολίτισσες και τους συμπολίτες μου, οι οποίοι εκτιμούν τις απόψεις μου και χρόνια με στηρίζουν, οφείλουν να σκεφτούν πολλαπλώς, σε ποιους να εναποθέσουν τις ελπίδες για το μέλλον της Ελλάδας και των παιδιών μας,

Χωρίς να αναφέρομαι κάπου συγκεκριμένα να θυμάστε ότι:

-  Αν κάποιοι σας φαίνονται για γνήσιοι Έλληνες πολεμιστές, ίσως και να μην είναι.   

Προβλέπονται ζοφεροί καιροί  και δύσκολο μέλλον. Οι Έλληνες γονατίζουν, όταν όμως δεν τους αφήσεις ελπίδα για το μέλλον, θα σε πολεμήσουν μέχρι τέλους.

Ο Θεός των Ελλήνων μαζί μας.

 

Αρβανίτη-Πρεβεζάνου Ευγενία

τ. Βουλευτής Αττικής 

Διαβάστε ΕΔΩ την επιστολή απέστελλα στον ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ και την ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ.

Ε Π Ι Σ Τ Ο Λ Η : περί ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΏΝ ΠΡΟΒΑΤΟΛΎΚΩΝ

Αθήνα, 6 Ιουνίου 2023

 

ΠΡΟΣ:         ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ

ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ

ΕΜΦΙΕΤΖΟΓΛΟΥ Πρόδρομο

ΜΠΟΓΔΑΝΟ Κωνσταντίνο

ΜΑΛΤΑΜΠΕ Ιωάννη

Οργανωτική Γραμματεία 

Ο ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΣ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ, δημιουργήθηκε από το κάλεσμα της ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ στην προσπάθεια ενοποίησης όλων των πατριωτικών φωνών στην Ελλάδα. Εμείς, οι λίγοι στυλοβάτες μιας δυναμικής προσπάθειας, που όταν μας έδιωξαν ως κόμμα «ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ», από τις εκλογές της 21ης Μαΐου 2023, δεν προδώσαμε τις ιδέες μας, παρόλες τις προτάσεις για να συνεργαστούμε με άλλους συνδυασμούς, καθώς είμασταν ένωση και όχι σε κομματικό «μαντρί».

Αντίθετα συνεχίσαμε εντονότερα τον αγώνα μας και με περισσότερο πάθος

Συμμετείχα σε πολλές συζητήσεις και συναντήσεις για τη δημιουργία συμμαχικής συνεργασίας, συμπεριλαμβανομένων εκπροσώπων άλλων πολιτικών κινημάτων, καθώς από την αρχή υποστήριξα αυτήν την προσπάθεια., ότι η αγάπη για την Πατρίδα πρέπει να μας ενώσει.

Δυστυχώς ορισμένοι συμφώνησαν ΧΩΡΙΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ, ή έστω κλήρωσης μεταξύ των υποψηφίων, ότι ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΙ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΩ ΣΤΑ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΑ ΤΟΥ, ΩΣ ΥΠΟΨΗΦΙΑ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ, όχι μόνο στην εκλογική μου περιφέρεια της Α΄ Ανατολικής Αττικής αλλά ούτε και σε πλείστες εναλλακτικές, επιδιώκοντας, το ίδιον, των ημέτερων αλλά και οικονομικό, όφελος και φιμώνοντας χιλιάδες υποστηρικτές πατριωτικών απόψεων.

Αντέδρασα καθώς θεώρησα αμφισβητήσιμη την διαδικασία δημιουργίας μιας λίστας ενός Πατριωτικού Συνασπισμού, που δεν βασίστηκε σε εκλογική αναμέτρηση αλλά σε σκοτεινές διαδρομές. 

Έωλη θεωρώ, οποιαδήποτε κίνηση ΔΕΝ στηρίζεται σε προσυμφωνημένες πολιτικές ΔΕΝ καταγράφει ΚΟΙΝΕΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΕΣ ΣΥΓΚΛΙΣΕΙΣ ενώ εξέφρασα έντονα και τις αμφιβολίες μου για τις συνταγματικές προθέσεις του Κινήματος 21 και του ΤΟΛΜΑ.

Βρέθηκα λοιπόν ανάμεσα στο ψευδοδίλλημα τύπου ότι κινδυνεύω να εξαφανιστώ πολιτικά, ως «απολωλός πρόβατό» που θα φάνε οι υβριδικοί, μεταλλαγμένοι λύκοι  αν μείνω έξω από το μαντρί ή ως το «πρόβατο που θα παραμείνει  στο μαντρί για να χορτάσει ο …τσομπάνης.

Ως εκ τούτου ήταν ΑΜΕΣΗ η ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΜΟΥ από την ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ενώ απέσυρα την εγγραφή μου ως ιδρυτικό μέλος της, ενημερώνονται και το γραφείο οργανωτικό. 

Επί προσωπικού όμως, πέραν του έμφυλου διαχωρισμού που υπέστην από τους νεοφερμένους, κομματικούς προβατολύκους με αποτέλεσμα την δόλια εκδίωξη μου, από τον Πατριωτικό Συνασπισμό, διαπιστώνω ότι οι ίδιοι, καπηλεύονται τις προσπάθειες μου, που χρόνια κάνω για να εκφράσω τις ανάγκες των συμπολιτών μου, ως Ελληνίδα και τ. βουλευτής.

Ανακοινώνω δημοσίως και σε κάθε αρμόδιο όργανο, ότι ήταν ΑΜΕΣΗ η ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΜΟΥ ( από ιδρυτικό μέλος, της ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ.

Θα θεωρηθεί δε, ότι σκοπίμως ψεύδεται έναντι του Ελληνικού λαού, εάν υπάρξει ΚΑΤΑΧΡΗΣΤΙΚΗ, και ΠΑΡΑΝΟΜΗ χρήση των προσωπικών δεδομένων και της αναγραφής του ονόματος μου,  στο καταστατικό της ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ και συνεπώς στον ετερόκλητα ιδεολογικό  ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ, γεγονός το οποίο με οδηγεί  να ασκήσω τα νόμιμα δικαιώματα μου. Ως εκ τούτου και επειδή δεν επιθυμώ να συνεισφέρω τις πολιτικές μου δυνάμεις στην ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ αλλά και επειδή ΑΔΥΝΑΤΩ ΝΑ ΣΤΗΡΙΞΩ τον κομματικό ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ:

Ζ η τ ώ

Να μου παραδοθούν τα ισχύοντα με ημερομηνία, 6 Ιουνίου 2023, ΝΟΜΙΜΩΣ επικυρωμένα και επικαιροποιημένα καταστατικά της ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ και του ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΥ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ καθώς και των παραδοτέων προς έγκριση στον Άρειο Πάγο,  συμμετοχής ιδρυτικών μελών των ανωτέρω για τις εκλογές της 25^ης Ιουνίου 2023, ώστε να διαπιστωθεί η ΜΗ συμπερίληψη μου σε αυτά είτε ως ιδρυτικό είτε ως απλό μέλος. 

Η ζητούσα

ΑΡΒΑΝΊΤΗ - ΠΡΕΒΕΖΑΝΟΥ ΕΥΓΕΝΙΑ

τ. ΒΟΥΛΕΥΤΉΣ ΑΤΤΙΚΉΣ

 

organotiko@patriotikienosi.gr
s.farmakis@michaniki.gr
info@patriotikidynami.gr
emfietzoglou@michaniki.gr
bogdanoskon@gmail.com
info@patriotikienosi.gr
info@kinima21.gr
kinimatolma@gmail.com

ΥΠΝΩΤΙΖΟΝΤΑΣ τη ΜΑΖΑ : Μέρος Ζ "Αργηγοί σε Θρησκεία, Πολιτισμό, Πολιτική"

 

ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΑΪΤΗΣ​ (1923-1984) Θέμα: ΝΕΑ ΕΞΟΥΣΙΑ (1975)

Συμβολικοί και φαντασιακοί αρχηγοί: 

Η ιστορία δεν δημιουργείται χωρίς μεγάλους άνδρες· αυτή η διαπίστωση δεν είναι ταυτόσημη με την άποψη ότι την ιστορία τη «φτιάχνουν» μόνον οι μεγάλοι άνδρες. Αυτό που κινεί την ιστορία είναι ο διάλογος ανάμεσα στους ηγέτες και τις μάζες· ο διάλογος αυτός είναι ένα δομικά αναγκαίο στοιχείο της πολιτικής ζωής, χωρίς αυτόν δεν υπάρχει πολιτική κουλτούρα. Αλλά βασικό σημείο είναι εδώ το κατά πόσον κυριαρχεί το συμβολικό ή το φαντασιακό στοιχείο στον διάλογο αυτό, αν είναι δηλαδή ψευδοδιάλογος ή όχι. Αυτό καθορίζει τη μορφή που παίρνει η εκλογή και ο έλεγχος των ηγετών, το σύστημα δηλαδή της αντιπροσώπευσης και της συμμετοχής των πολιτών.

Τόσο η μυστική ταύτιση του «οδηγού» με τους οπαδούς όσο και η μυστική αμεσότητα στη βάση, χωρίς διαμεσολαβήσεις και χωρισμό εξουσιών, καταστρέφουν τον πολιτικό διάλογο, τη διαφορά και τη δημιουργική ένταση που εισάγει η τελευταία. Επειδή αυτός ο διάλογος είναι πάντα εύθραυστος και κινδυνεύει συνέχεια να εξαφανιστεί πίσω από τα πάθη και τα συμφέροντα των πολιτών «σε κατάσταση μάζας», γι’ αυτό πρέπει να διαφοροποιήσουμε την ποιότητα των ηγετών. Η διαφοροποίηση αυτή, όπως πάντα, δεν μπορεί παρά να είναι συμβολικής φύσης, αλλά έχει άμεσες πραγματικές επιπτώσεις.

Υπάρχουν δύο κατηγορίες πολιτικών και θρησκευτικών ηγετών και συχνά οι δυο αυτές κατηγορίες συνυπάρχουν στην ιστορία. Από τη μια είναι οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, οι θεσμοθέτες και ιδρυτές θρησκειών και πόλεων της Αρχαίας Ελλάδας, Ρώμης και Δυτικής Ευρώπης, οι ανανεωτές θρησκειών και κρατών: Ο Μωυσής, ο Ιησούς, ο Μωάμεθ, ο Κάρολος (ο Μέγας), ο Λούθηρος, ο Κρόμγουελ, ο Μαρξ, ο Λένιν, ο Γκάντι κ.τ.λ.

Όλοι πρόσωπα που δεν πρέπει να ιδεοποιηθούν, πρόσωπα με αντιφάσεις και με μεγάλες ικανότητες, και οι οποίοι δεν πρέπει επίσης να δαιμονοποιηθούν. Από την άλλη είναι οι τύραννοι, οι δημαγωγοί, οι δικτάτορες, οι βασιλείς με μαγικές δυνάμεις, οι σαμάνοι, οι μάγοι, οι ιερείς. Η διαφοροποίηση αυτή είναι ιδεοτυπική και εμπνέεται από τις αναλύσεις του Φρόιντ.

[...] Οι φαντασιακοί αρχηγοί έχουν την αίγλη της παντοδυναμίας και θέλουν η μάζα να ταυτίζεται με αυτούς και όχι με την ιδέα που πρεσβεύουν (βλέπε την πολιτιστική επανάσταση στην Κίνα όπου όλοι φορούσαν την πλακέτα του Μάο). Αντί να λένε την αλήθεια -δηλαδή να δείχνουν τα όρια της πραγματικότητας-, υπόσχονται θαύματα, οικονομική ανάπτυξη χωρίς κόπο, εθνική επέκταση, δημόσια έργα γοήτρου, δημαγωγική υπόσχεση «σύγχρονης» ικανοποίησης όλων των τάξεων.

Οι επιτεύξεις δεν επέρχονται ως συνέπεια μιας προσπάθειας, ως «αμοιβή» από μέρους του υπερεγώ των πολιτών απέναντι στο εγώ τους, αλλά ως πονηριά και κατεργαριά εις βάρος άλλων, ή του μέλλοντος των ίδιων των πολιτών. Αυτή η τυχοδιωκτική πολιτική 

(Napoleon 1st and 3rd, Lassalle, Mussolini, Hitler, Stalin, Mao, Ceausescu) δημιουργεί ασυνείδητα σε όλους μια αυξανόμενη έλλειψη αυτοσεβασμού, οι ίδιοι οι πολίτες, που είναι σε κατάσταση μάζας, βρίσκουν την αυτοεκτίμησή τους μόνον μέσω της ταύτισής τους με τα λαμπρά κατορθώματα και τις υποσχέσεις του οδηγού, ενώ «γνωρίζουν» ότι από πίσω κρύβεται βία και απάτη. Αυτή η κατάσταση συσσωρεύει δυσφορία, άγχος και αίσθημα ενοχής, το οποίο γυρεύει περιοδικά να ξεσπάσει σε δήθεν εξωτερικούς και εσωτερικούς εχθρούς.

Σ’ αυτές τις περιπτώσεις οι δικτάτορες είναι ιδιαίτερα «ευαίσθητοι» στην εθνική «αξιοπρέπεια» της χώρας, γιατί αποτελεί το τελευταίο έρεισμα, προκειμένου ν’ αποτρέψουν την προσοχή των μαζών από τα κακώς κείμενα. Η σοβινιστική και ιμπεριαλιστική πολιτική πάντα αποδίδει· όταν οι πολίτες έχουν παλινδρομήσει στην κατάσταση της μάζας δεν γυρίζουν εύκολα προς τα εμπρός, είναι οι ίδιοι αιχμάλωτοι (σαγηνευμένοι) των αρχηγών τους (παρ’ όλες τις αμφιβολίες) και έχουν τραπεί στη φυγή «προς τα πίσω», ως την καταστροφή, η οποία θα τους αφυπνίσει διά της βίας.

Μπορεί κανείς να διαπιστώσει τη στενή σχέση που υπάρχει ανάμεσα στην πολιτική και τη θρησκεία, στον βαθμό που κυριαρχούν ορισμένοι μύθοι και ορισμένες αυταρχικές σχέσεις ανάμεσα σε αρχηγούς και οπαδούς. Οι χαρισματικοί, συμβολικοί αρχηγοί έχουν γόητρο γιατί είναι διχασμένα υποκείμενα με έκδηλο τρόπο και εκφράζουν στο πρόσωπο τους με έντονο τρόπο, αυτό που ο καθένας είναι δυνητικά αλλά δεν αναπτύσσει σ’ όλες του τις συνέπειες.

Περί θρησκείας, πολιτισμού και πολιτικής

Μπορεί κανείς να διαπιστώσει τη στενή σχέση που υπάρχει ανάμεσα στην πολιτική και τη θρησκεία, στον βαθμό που κυριαρχούν ορισμένοι μύθοι και ορισμένες αυταρχικές σχέσεις ανάμεσα σε αρχηγούς και οπαδούς. Οι χαρισματικοί, συμβολικοί αρχηγοί έχουν γόητρο γιατί είναι διχασμένα υποκείμενα με έκδηλο τρόπο και εκφράζουν στο πρόσωπο τους με έντονο τρόπο, αυτό που ο καθένας είναι δυνητικά αλλά δεν αναπτύσσει σ’ όλες του τις συνέπειες.

[...] Υπάρχει ωστόσο μια σημαντική διαφορά ανάμεσα στις πραγματικές και στις εγκοσμιοποιημένες θρησκείες: Οι πρώτες υπόσχονται μια σωτηρία και ευτυχία των ανθρώπων σ’ ένα υπερβατικό επίπεδο, που αφορά την υπαρξιακή διάσταση του ανθρώπου. Στον μονοθεϊσμό είναι δυνατή η διαφοροποίηση και ο χωρισμός ανάμεσα στα ιερά και στα εγκόσμια, έτσι ώστε το παράλογο της πίστης να μην αναπαράγεται στο χώρο της κοινωνίας και της πολιτικής, όπου μπορεί και πρέπει να κυριαρχεί ο ορθός λόγος.

Στις εγκόσμιες θρησκείες, για τους πολλούς ο Μαρξισμός στην πράξη είναι μια τέτοια θρησκεία, η διαφορά δεν ισχύει, καθως εδώ κυριαρχεί η ναρκισσιστική αυτοθεοποίηση του «Ανθρώπου» (με μεγάλο Α): αυτό ήταν το παράλογο αποτέλεσμα που συνόδευσε τον Διαφωτισμό και τον Σοσιαλισμό. Έτσι εμφανίσθηκαν οι ιδεολογίες της προόδου και του διαλεκτικού και ιστορικού υλισμού, οι οποίες υπόσχονται στους ανθρώπους σωτηρία και ευτυχία επί γης, καταργώντας κάθε διαφορά ανάμεσα στο υπερβατικό και το εγκόσμιο ή ανάμεσα στην υπαρξιακή και την κοινωνική διάσταση των υποκειμένων.

Σ’ αυτή την περίπτωση, οι παλιές, παραδοσιακές θρησκείες είναι πιο «ανθρώπινες» και «ανώδυνες» από τις εγκόσμιες θρησκείες, που στο όνομα του «Έθνους», του «Λαού», της «Φυλής», του «Προλεταριάτου» ή του «Κόμματος» υποσχέθηκαν σε εκατομμύρια ανθρώπους λύτρωση και ευτυχία και τους οδήγησαν επανειλημμένα στην καταστροφή, στην απογοήτευση και στη μονοδιάστατη θεώρηση της ζωής.

Οι εγκόσμιες θρησκείες πληρούν τρεις λειτουργίες:  Προτείνουν μια κοσμοθεωρία που εξηγεί και δίνει νόημα στον κοινωνικό και ιστορικό χώρο· ταυτίζουν τα άτομα με το κοινωνικό σύνολο· κρύβουν ένα «μυστικό», το οποίο τους δίνει αίγλη και δύναμη. Το «μυστικό» αυτό, που είναι θρησκευτικής προέλευσης, στηρίζει την εξουσία και την κυριαρχία όλων των αυταρχικών κομμάτων (φασιστικών, σταλινικών) και οργανώσεων· το μυστικό όμως «δεν υπάρχει», γιατί δεν υπάρχει κανένα συγκεκριμένο «γεγονός».

Αυτό το παράδοξο, ως προϋπόθεση ύπαρξης μιας αυταρχικής οργάνωσης, καλύπτει εκ των υστέρων ορισμένες πράξεις που έγιναν επειδή υπήρχε το «μυστικό» και τις οποίες οι οργανώσεις έχουν λόγο να κρύψουν εγκλήματα, εκκαθαρίσεις, καταχρήσεις κ.τ.λ. Δηλαδή, πρώτα δημιουργείται το μυστικό, ως η ψυχολογική στάση της απόλυτης κυριαρχίας, και κατόπιν το «αίτιό» του. Σε ένα εξασθενημένο και σχετικά ελεγχόμενο βαθμό, αυτό το φαινόμενο ισχύει για όλες τις οργανώσεις· κάθε συγκέντρωση εξουσίας δημιουργεί μυστικοπάθεια, η οποία με τη σειρά της ευνοεί καταχρήσεις, τις οποίες εν συνεχεία έχει λόγο να κρύψει.

Αυτά άλλωστε αφορά την σχέση ανάμεσα στον έναν και τους πολλούς, τον αρχηγό και τους οπαδούς. Ωστόσο υπάρχει και μια τρίτη διάσταση, η οποία πρέπει να συμπληρώσει αυτό το μοντέλο: Πρόκειται για τις ενδιάμεσες καταστάσεις και διαμεσολαβήσεις. Τον ρόλο αυτό παίζουν οι δυναμικές μειονότητες, οι οποίες μπορούν να έρθουν σε σύγκρουση και με τον έναν και με τους πολλούς. Ο ρόλος των δυναμικών μειονοτήτων ήταν και είναι σημαντικός στην ιστορία, γιατί την έχουν συχνά «επιταχύνει».

Ο Maximilian Karl Emil Max Weber, έχει αναλύσει διεξοδικά το ρόλο των θρησκευτικών μειονοτήτων, οι οποίες συγχρόνως ήταν συχνά και εθνικές και γλωσσικές μειονότητες. Σαν ένα «ξένο» σώμα μέσα στα πλαίσια ενός ευρέος πολιτισμικού χώρου, έπαιξαν έναν ρόλο που τις έκανε να εμφανίζονται στην αντίληψη των πολλών ως το «κακό» αντικείμενο, το οποίο υποψιάζονταν ότι ήθελε να «κυριαρχήσει». Λέγοντας «κυριαρχία» εννοούσαν κάτι άλλο, γιατί πίσω από αυτό κρυβόταν ο φόβος για την πολιτιστική υπεροχή της μειονότητας.

Εδώ είναι σημαντικό να διαφοροποιηθεί η έννοια της πολιτιστικής υπεροχής από την έννοια της κυριαρχίας. Η υπεροχή σημαίνει την ικανότητα μιας «πρωτοπορίας» να επιβάλλει ορισμένους νέους κανόνες και αξίες σ’ έναν πληθυσμό συνήθως παραδοσιακό, συντηρητικό και αγροτικό. 

Έτσι οι Εβραίοι (στην Ευρώπη), οι Γάλλοι προτεστάντες, οι Έλληνες (στην Ανατολική Μεσόγειο), οι Αρμένιοι, οι Λιβανέζοι, οι Κόπτες, οι Πάρσοι (στην Ινδία), οι Κινέζοι (στη Νοτιοανατολική Ασία), οι Ινδοί (στη Νότιο Αφρική) κ.τ.λ. έπαιξαν και παίζουν σε πολλές χώρες αυτόν τον ρόλο, ρόλο διαμεσολαβητικό, που προωθεί το εμπόριο, την ανάπτυξη των πόλεων, τη βιομηχανία και την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων (με όλες τις συνέπειες που μπορεί φυσικά να έχει αυτή).

Ιδιαίτερα οι Εβραίοι και οι προτεστάντες έπαιξαν δυναμικό ρόλο, γιατί ανέπτυξαν υψηλό βαθμό αυτοπειθαρχίας και συνείδησης, τόσο στο θρησκευτικό όσο και στο εγκόσμιο επίπεδο. Στους προτεστάντες κυριάρχησε πέραν αυτών η άρνηση της αναπαραγωγής παραδοσιακών σχημάτων λατρείας, κυριαρχίας και παραγωγής.....

Στο Μέρος H' θα αναλυθούν "Η κοινή γνώμη, τα  Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (Μ.Μ.Ε) και η μάζα"

Αρβανίτη-Πρεβεζάνου Ευγενία 
Msc BA Επικοινωνιολόγος- Personality Creator

Μπορείτε να διαβάσετε τα κείμενα από την μελέτη "ΥΠΝΩΤΙΖΟΝΤΑΣ τη ΜΑΖΑ", στα παρακάτω σημεία: Α, Β, Γ, Δ, Ε, ΣΤ, Ζ,H,Θ 

Οι αναρτήσεις της ενότητας  ΥΠΝΩΤΙΖΟΝΤΑΣ τη ΜΑΖΑ συνοδεύεται από φωτογραφίες των έργων του εικαστικού Γιάννη Γαΐτη (1923-1984)

Πληροφορίες έχουν ληφθεί από το βιβλίο «Η ψυχοπαθολογία του πολιτικού» του Θάνου Λίποβατς