Ο ρόλος που παίζουν οι αρχηγοί και οι «οδηγητές» στο σχηματισμό της μάζας προέρχεται, όπως αναφέραμε πιο πάνω, από το ότι τα άτομα αυτά είναι φορείς ορισμένων χαρακτηριστικών (σημείων/ συμβόλων) και από το ότι είναι πιο «αδίστακτοι», αποφασιστικοί. Τον ίδιο ρόλο συσπείρωσης παίζουν οι Ιδέες, τα αντικείμενα, αλλά πάντα χρειάζεται η παρουσία ενός (ή περισσότερων) προσώπου, γιατί τελικά η ταυτότητα ενός ανθρώπου σχηματίζεται μόνο μέσω της ιδεοποίησης και της ταύτισης με έναν άλλο άνθρωπο.
Η ίδια ιδεοποίηση συνοδεύει αναγκαστικά και κάθε προσωπική και ερωτική σχέση ο ενθουσιασμός για τον άλλον, τον «αρχηγό» ή το πρότυπο, το «είδωλο» έχει πάντα ερωτικά, εξαϋλωμένα στοιχεία, ανεξάρτητα από το φύλο/γένος. Η μάζα εδώ ισοπεδώνει, δεν γνωρίζει τη διαφορά των φύλων, έχει ναρκισσιστικό χαρακτήρα (στο ατομικό και στο συλλογικό επίπεδο).
Η εικόνα του «οργανισμού» που δίνει η μάζα, ιδιαίτερα όταν έχει και ιεραρχικές σχέσεις μέσα στα πλαίσιά της, οδηγεί στην παράσταση του αρχηγού ως του «κεφαλιού» και των μελών ως των «οργάνων» και αποτελεί ένα κλασικό μύθο της συντηρητικής σκέψης (δεξιάς κι αριστεράς) πρόκειται για τη φαντασίωση του «όλου» που είναι τέλειο, παντοδύναμο και παντογνώστης και που για χάρη του το υποκείμενο ως άτομο πρέπει να υποτάσσεται και να θυσιάζεται.
Ό,τι είναι «απ’ έξω» τείνει να θεωρηθεί από τα μέλη ως «απόρριμμα» κι ως κάτι κακό: Προδότες, αποστάτες, ξένοι. Το απόρριμμα, ως το «κακό αντικείμενο», συγκεντρώνει όλη την επιθετικότητα της ομάδας και παίζει ρόλο βασικό για τη συνοχή της, έτσι κάθε ομοιογένεια και αρμονία είναι προβληματική.
Εδώ ισχύει πάντα η αμφιρροπία των ορμών: Το απόρριμμα είναι ο σωσίας του αρχηγού.
Στους πρωτόγονους λαούς, ο νεκρός, ο ξένος και ο βασιλιάς (αρχηγός) είναι ιερά πρόσωπα και προκαλούν τα ίδια αμφίρροπα αισθήματα θαυμασμού και φόβου, ενώ η φανατική προσήλωση στον αρχηγό μπορεί ν’ αλλάξει στο αντίστροφο αίσθημα ξαφνικά και να οδηγήσει στην εκτέλεσή του, αν δημιουργηθεί η εντύπωση ότι ο αρχηγός δεν έχει πια το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, την πηγή χαρίσματος και μαγικής, δηλαδή υπνωτικής δύναμης και εξουσίας. Αρχικά αυτή η δύναμη είχε και έχει πάντα ασυνείδητα, δυο όψεις: Είναι τόσο σωματική όσο και πνευματική ισχύς (ικανότητα) και από εδώ πηγάζουν οι δυο λειτουργίες της στρατιωτικής και της θρησκευτικής και νομοθετικής εξουσίας.
[...] Η μάζα είναι η πρωτόγονη δομή τόσο της κοινωνίας όσο και του ψυχισμού (παράλληλα με την οικογένεια), γιατί η απόκτηση ατομικής ταυτότητας είναι ένα επίμονο και εύθραυστο κατόρθωμα του πολιτισμού. Αυτό γιατί αρχικά «προσωπικότητα» είχαν μόνον οι μάγοι, οι πνευματικοί αρχηγοί, οι πατριάρχες, οι οποίοι κυριολεκτικά αισθάνονταν και σκέπτονταν «για το σύνολο». Η αίτηση ηθικής συνείδησης για τον καθένα διατυπώθηκε στην ιστορία για πρώτη φορά από τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους.
Αυτή η απαίτηση έγινε έκτοτε, παρ’ όλες τις οπισθοδρομήσεις, καθολικό αίτημα. Τόσο ο Στωικισμός από τη μια, όσο και ο Διαφωτισμός ως ιδέα, από την άλλη, αποτέλεσαν σημαντικούς σταθμούς σ’ αυτή την εξέλιξη, η οποία κάθε άλλο παρά έχει τελειώσει ή «αποτύχει», παρ’ ότι κινδύνεψε ιδιαίτερα από τον ναζισμό, τον κομμουνισμό, τον χριστιανισμό και τον σταλινισμό. Όλα μαζί είναι το ίδιο νεκρά συστήματα δηλ. -ισμοί δηλ. ένας τάφος για τον άνθρωπο, ειδικά τον ανεξάρτητο κι έλλογο άνθρωπο, ακόμη και για τον μαζάνθρωπο.
Η «ψυχή» της μάζας σημαίνει το εξής: Το άτομο αναστέλλει την κρίση του και την επιθυμία του εμπρός στις πιέσεις και απαιτήσεις της μάζας, που είναι πάντα ικανή και για «ανδραγαθήματα» και για εγκλήματα. Ο Φρόιντ δίνει τον εξής ορισμό της μάζας: Ένας αριθμός ατόμων που τοποθετούν το ίδιο αντικείμενο λατρείας (αγάπης) στη θέση του ιδεώδους του εγώ τους, και ως συνέπεια τούτου συνταυτίζουν το εγώ τους το ένα με το άλλο…
Αλλά υπάρχει μια διαφορά ποιότητας ανάμεσα στο ΙΔΕΏΔΕΣ ΤΗΣ ΜΆΖΑΣ και στο ΙΔΕΏΔΕΣ ΤΟΥ ΕΓΏ: Το πρώτο είναι η εξωτερική, πρωτόγονη μορφή του δεύτερου, με το οποίο τελικά έρχεται σε ΣΎΓΚΡΟΥΣΗ. Πιο συγκεκριμένα, στο ιδεώδες της ΜΆΖΑΣ κυριαρχεί το ΦΑΝΤΑΣΙΑΚΌ στοιχείο, ενώ στο ιδεώδες του ΕΓΏ (που είναι εσωτερικοποιημένο) κυριαρχεί το ΣΥΜΒΟΛΙΚΌ στοιχείο.
Η σχέση αρχηγού-οπαδού μέσα στη μάζα είναι μια υπνωτική σχέση υποβολής. Στην μαζα ΘΈΛΗΣΉ έχει μόνο ο ΑΡΧΗΓΌΣ και αυτή προσκρούει στα ΌΡΙΑ της ΗΘΙΚΉΣ ΣΥΝΕΊΔΗΣΗΣ του ΟΠΑΔΟΎ -αν αυτός έχει αναπτύξει μια τέτοια συνείδηση. Όπως στον ΥΠΝΩΤΙΣΜΌ, ο οπαδός υποτάσσεται στον καθοδηγητή και πείθεται κάθε φορά από τα επιχειρήματά του, δεν τολμάει να τον εγκαταλείψει, αυτό ΙΣΧΎΕΙ και για τη ΣΥΛΛΟΓΙΚΉ ΗΓΕΣΊΑ ΕΝΌΣ ΚΌΜΜΑΤΟΣ, γιατί βρίσκει σ’ αυτόν εκείνες τις ιδιότητες που θαυμάζει. Σκέψου όλους τους δημαγωγούς και την καθολική υποταγή της μάζας σε αυτόν, ανεξάρτητα του πόσο αιμοσταγής ή είτε ήταν ο Ναπολέων, ο Χίτλερ, ο Αλέξανδρος ή ο Πέτρος ακόμη και σε φαντασιακά πρόσωπα, όπως ήταν ο Χριστός και οι μαθητές του.
Αυτό ισχύει ιδιαίτερα σε περιόδους οικονομικής, πολιτικής και πολιτιστικής κρίσης, στη διάρκεια της οποίας τα υποκείμενα γίνονται υστερικά· γυρεύουν ένα στήριγμα που έχουν χάσει, ταλαντεύονται ανάμεσα σε κάθε είδους ακραίες και παράλογες καταστάσεις και τελικά νοσταλγούν μια σιγουριά, που τη βρίσκουν φαινομενικά σ’ έναν «οδηγό» και σε μια ομάδα. (δες σήμερα τι γίνεται)
Συνεχίζεται....Α, Β, Γ, Δ, Ε, ΣΤ, Ζ
Στο Μέρος Γ' θα αναλυθούν οι "Κοινωνικές Σχέσεις - Οι μαζάνθρωποι που ψεύδονται και πιστεύουν στα ψέματα που οι ίδιοι λέγουν!"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου