Μία είδηση που δεν αναφέρθηκε εκτενώς από τα ΜΜΕ είναι ότι σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat (28/10/2021) για το 2020, το 24,2% των παιδιών (κάτω των 18 ετών) στην ΕΕ διέτρεχαν τον κίνδυνο της φτώχειας ή του κοινωνικού αποκλεισμού (παρεμπόδιση από την ευκαιρία κοινωνικών και δημοσίων αγαθών).
Για την Ελλάδα το ποσοστό κινδύνου φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού είναι συγκλονιστικό με 31,5% μετά την Ρουμανία (41,5%) το 2020, την Βουλγαρία (36,2%) και την Ισπανία (31,8%).
Ευαίσθητο θέμα η φτώχεια που απογειώθηκε με την 10ετη κρίση και τις συνέπειες της πανδημίας, εμπιστευτικό και οικείο παράλληλα γιατί πολλοί από εμάς μεγαλώσαμε με την φτώχεια. Κανείς δεν το αγγίζει εύκολα και κρατά τα στόματα ερμητικά κλειστά. Αυτοί που υποφέρουν είναι αξιοπρεπείς, τίμιοι, άνθρωποι με αρχές, της διπλανής πόρτας που αντιμετωπίζουν το φαινόμενο της φτώχειας με ψηλά το κεφάλι. Οικογένειες, ελεύθεροι επαγγελματίες, ιδιωτικές εταιρείες, έχασαν τα εισοδήματά τους με αποτέλεσμα αναπόφευκτα να πέσουν στην δίνη της καταραμένης φτώχειας.
Δυστυχώς πολλοί κατέφυγαν στις τράπεζες, στον δανεισμό από επιτήδειους, στα δανεικά από συγγενείς και φίλους, στην πρόνοια, στην Εκκλησία σε λύσης ανάγκης παρόλο που το θέμα της φτώχειας έχει να κάνει με την οικονομική κατάσταση της χώρας μας.
Όμως δεν τους ενδιαφέρει ο εαυτός τους παρά μόνο τα παιδιά τους.
Η έλλειψη αγαθών στα παιδιά τους είναι ο μόνος διαρκής πονοκέφαλος.
Δεν είναι λίγοι αυτοί που επισκέπτονται ενεχυροδανειστές προκειμένου να εκποιήσουν προσωπικά τους αντικείμενα ακόμα και πολύτιμα κειμήλια ή χρυσαφικά ώστε να έχουν να ψωνίσουν τα απαραίτητα ή να πληρώσουν το ρεύμα ή το τηλέφωνο. Μητέρες στο super market αφαιρούν ψώνια στο ταμείο για να παραμείνουν μέσα στον προϋπολογισμό τους. Με επιπρόσθετα τα έξοδα των σπουδών, πολλές οικογένειες στα χρόνια της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης έχουν γονατίσει από τις απαιτήσεις των καιρών.
Η πολιτεία πάνω από όλα θα πρέπει να αντιμετωπίσει το άμεσο πρόβλημα της φτώχειας και ιδιαίτερα της παιδικής. Η χώρα μας πρωτοπόρος των υψηλών ιδεωδών της ανθρωπιάς και της ενσυναίσθησης θα πρέπει να "τείνει χείρα βοηθείας" στις οικογένειες με μικρά παιδιά ώστε να δοθεί έστω μία ανακούφιση ακόμα και την ύστατη αυτή στιγμή.
Ένας ενήλικας μπορεί να κατέληξε φτωχός λόγω των πράξεων του ή των επιλογών του ή των δυνατοτήτων του, όμως ένα παιδί που γεννήθηκε από φτωχή οικογένεια δεν ευθύνεται για αυτό.
Όλες οι εμφανείς ενδείξεις παιδικής φτώχειας των νοσοκομείων, βρεφονηπιακών-παιδικών σταθμών, σχολείων, πρόνοιας, Εκκλησίας, σε βασικά υλικά αγαθά και υπηρεσίες (τροφή, νερό, συνθήκες υγιεινής, στέγη, υγεία, εκπαίδευση) θα πρέπει να καταγράφονται και να δίνονται ΑΜΕΣΕΣ λύσεις.
Στην φτώχεια δεν υπάρχουν κόμματα και πολιτικές.
Δεν υπάρχει παρερμηνεία.
Δεν υπάρχουν παράθυρα με δικαιολογίες.
ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ
