ΥΠΝΩΤΙΖΟΝΤΑΣ τη ΜΑΖΑ : Μέρος Γ': Κοινωνικές Σχέσεις- Οι μαζάνθρωποι που ψεύδονται και πιστεύουν στα ψέματα που οι ίδιοι λέγουν

ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΑΙΤΗΣ (1923 - 1984): Σύνθεση, 1975

Πρέπει να γνωρίζουμε ότι, όταν τα άτομα συγκεντρώνονται σε πολυάριθμη ομάδα, αποκτούν ειδικά χαρακτηριστικά που δεν τα εμφανίζουν σαν μονάδες ξεκομμένες από το σύνολο. Οι επιστήμονες της Πολιτικής Ψυχολογίας και Κοινωνιολογίας ξέρουν πως υπάρχουν πολλών ειδών πλήθη: Οι ομοιογενείς όχλοι, είναι πιο οργανωμένοι όχλοι, όπως οι κοινωνικές τάξεις, οι θρησκευτικές ομάδες, τα συνειδητά μέλη ενός κόμματος κ.λπ. και οι ετερογενείς όχλοι, οι ανώνυμοι, οι αγοραίοι, όπως οι φίλαθλοι, οι θεατές, οι ακροατές, είναι όχλοι που συρρέουν για ν’ ακούσουν το πολιτικό ίνδαλμά τους ή τον τραγουδιστή της αρέσκειάς τους. Αυτοί οι τελευταίοι, οι ετερογενείς όχλοι, αποτελούνται από οποιαδήποτε άτομα, με οποιοδήποτε επάγγελμα ή διανοητικότητα και στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, θα αναφερθούμε πιο συγκεκριμένα. Τούτο, γιατί ο ανομοιογενής πληθυσμός είναι το ΘΎΜΑ και ο ΘΎΤΗΣ, ο κύριος και ο δούλος, από τον οποίο βασικά εξαρτάται η επιβίωση ή μη του ανθρώπινου είδους, η ειρήνη ή ο πόλεμος. Είναι το πλήθος εκείνοι το οποίο ο Φρόυντ στην εργασία του «Ομαδική Ψυχολογία και Ανάλυση του Εγώ», «καθοδηγείται από αρχηγούς», είναι πρωτόγονο στην οργάνωσή του, όχι μακροχρόνιας υπόστασης, με μεγάλη οικονομική, κοινωνική και παιδαγωγική ανομοιογένεια, αλλά ανήκει στο ίδιο Έθνος, όχι κατ’ ανάγκη στην ίδια φυλή. Συνεχίζοντας με τον Θάνο Λίποβατς διαπιστώνουμε οτι:

[...] Η μάζα, αποτελεί μια ορισμένη μορφή σχηματισμού κοινωνικών σχέσεων. Όπως διαφαίνεται από αυτά που είπαμε, υπάρχουν δίπλα της και άλλες μορφές με τις οποίες είτε συνδυάζεται είτε έρχεται σε σύγκρουση. Πριν απ’ όλα η μάζα έχει μιαν αμφίρροπη σχέση με την οικογένεια: από τη μια φαίνεται η μάζα να ευνοεί τη συνύπαρξη με το οικογενειακό μοντέλο.

Αλλά από την άλλη υπάρχει ουσιαστική διαφορά ανάμεσά τους: η οικογένεια προωθεί τη δημιουργία ατομικής προσωπικότητας, αναγκάζοντας το άτομο (παρ’ όλες τις ελλείψεις της: έτσι είναι καλύτερα, γιατί δεν διατρέχει τον κίνδυνο να ιδεοποιηθεί) να λάβει θέση απέναντι στη δική του επιθυμία και ταυτότητα, ανταγωνιζόμενο την απαίτηση και την επιθυμία των γονέων του. Ωστόσο αυτά τα θετικά στοιχεία της οικογένειας ισχύουν μόνο στο βαθμό που αφορούν την ανατροφή των παιδιών μέχρις ότου ενηλικιωθούν.

Γιατί από εκεί και έπειτα αρχίζει μια άλλη διαδικασία, όπου οι γονείς εξακολουθούν να θεωρούν τα ενηλικιωμένα παιδιά τους «παιδιά» και αυτά πάλι δέχονται κάθε είδους εξαρτήσεις χάριν των γονέων και της οικογένειας. Η οικογένεια δρα έτσι ανασταλτικά στην ανάπτυξη της ατομικότητας και της υπευθυνότητας των μελών της και έχει την ίδια αρνητική επίδραση όπως και η μάζα.

[...] «Ιδανική» μορφή «αρμονικής» κοινωνικής σχέσης («αταξική κοινωνία» κ.τ.λ.) δεν υπάρχει· (συν)υπάρχουν διάφορες μορφές που έχουν όλες ελλείψεις, αλλά ανάλογα με τις περιστάσεις είναι αναπόφευκτες και χρήσιμες. Παρ’ όλ’ αυτά μπορεί να ελπίζει κανείς ότι η μάζα κάποτε θα πάψει να υπάρχει μέσα σ’ ένα δημοκρατικό σύνολο, και τα άτομα θα έχουν ισχυρά εσωτερικά ερείσματα που θα τα συγκρατούν ενάντια σε κάθε είδους υστερική ταύτιση με έναν αρχηγό.

Ωστόσο στην καθομιλούμενη γλώσσα, η «μάζα» έχει άλλη σημασία: Σημαίνει «σωρός», δηλαδή σύνολο ατομικοποιημένων ανθρώπων, «άσχετων» και αδιάφορων αναμεταξύ τους. Αυτή η «μάζα» θεωρείται προϊόν της καπιταλιστικής και γραφειοκρατικής/ κρατικοσοσιαλιστικής κοινωνίας. Αλλά μια τέτοια κατάσταση δεν είναι απόλυτη· υπάρχει μερικώς ή περιθωριακά. Πέρα από τον σωρό, τη μάζα και την οικογένεια υπάρχουν ακόμα σ’ ένα μακρο-επίπεδο οι κοινωνικοί, πολιτικοί και πολιτιστικοί θεσμοί και οι γραφειοκρατικοί μηχανισμοί· αυτές οι δυο μορφές δεν ταυτίζονται μεταξύ τους.

Η λέξη ατομικοποιημένων είναι λάθος, γιατί άτομον ορίζεται ο ολόκληρος, ο ακέραιος, αυτός που δεν τέμνεται, ενώ στην μάζα αυτοί που την αποτελούν δεν είναι άτομα αλλά όντα τμητά.  

Οι θεσμοί και οι μηχανισμοί συνδυάζονται με τη μάζα π.χ. στα πλαίσια κάθε γραφειοκρατικής οργάνωσης οι άνθρωποι πάντα βρίσκουν, έστω και στοιχειωδώς, συμπληρωματικούς τύπους σχέσεων, ώστε να αντισταθμίσουν τον απρόσωπο χαρακτήρα της γραφειοκρατίας και της τεχνοκρατίας.

Η γραφειοκρατική και η καπιταλιστική κοινωνία έχει μια διαλεκτική σχέση με την υστερία της μάζας: Παράγει τη δυσφορία των ατόμων και την τάση για απομόνωση, έτσι ώστε αυτά πάντα έχουν νοσταλγία για μια "κοινότητα" και έναν "αρχηγό", το ποδόσφαιρο και η τηλεόραση οδηγούν στη δημιουργία τέτοιων κοινοτήτων, δημιουργούν έναν «λόγο» που «ενδιαφέρει» τα άτομα.

Το μοντέλο του ολοκληρωτισμού είναι κάτι το ξεχωριστό από όλα τα άλλα και η φύση του συνίσταται στη διαστροφή της μάζας, των θεσμών και των μηχανισμών συγχρόνως (δεν είναι ούτε δικτατορία ούτε αυταρχικό κράτος μόνο). Όπως το λέει η λέξη, υπάρχει μια σύγκλιση των τριών μορφών σ’ ένα «όλον», στα πλαίσια του οποίου τα άτομα ελέγχονται απόλυτα από έναν γραφειοκρατικό, τρομοκρατικό οργανισμό, που έχει γίνει «θεσμός» πέραν των παραδοσιακών θεσμών, διπλασιάζοντάς τους, και ο οποίος έχοντας το μονοπώλιο της εξουσίας και της ιδεολογίας, προσπαθεί να ελέγξει όχι μόνο τις πράξεις αλλά και τις σκέψεις και την ομιλία των ανθρώπων.

Αυτό το σύστημα έχει μια ορισμένη ισομορφία με την ψύχωση και την παράνοια. Κυριαρχεί η γενική δυσπιστία και η καχυποψία καθώς και το ψέμα. Οι άνθρωποι όχι μόνο ψεύδονται αλλά, πολύ χειρότερο, καταλήγουν να πιστεύουν στα ψέματα που οι ίδιοι λέγουν. Εδώ διαφαίνεται ένα πράγμα: Η παράσταση του «όλου» και του «τέλειου» είναι μια οπισθοδρομική φαντασίωση· έτσι στο κοινωνικό (και το πολιτικό) επίπεδο, μόνο:

-  ο χωρισμός των διαφόρων «κέντρων εξουσίας» μπορεί ν’ αποτελέσει μια αναγκαία προϋπόθεση της ελευθερίας των ατόμων και της δημοκρατίας.

Συνεχίζεται....Α, Β, Γ, Δ, Ε, ΣΤ, Ζ

Στο Μέρος Δ'  αναλύεται "Ο υπνωτισμός ως Σκηνοθεσία για πολιτική, θρησκεία και ρεκλάμα, στην διανοητική ζωή των μαζών"

 Αρβανίτη-Πρεβεζάνου Ευγενία 

Msc BA Επικοινωνιολόγος- τ. Βουλευτής Αττικής

Οι αναρτήσεις της ενότητας  ΥΠΝΩΤΙΖΟΝΤΑΣ τη ΜΑΖΑ συνοδεύεται από φωτογραφίες των έργων του εικαστικού Γιάννη Γαΐτη

Πληροφορίες έχουν ληφθεί από το βιβλίο «Η ψυχοπαθολογία του πολιτικού» του Θάνου Λίποβατς

ΥΠΝΩΤΙΖΟΝΤΑΣ τη ΜΑΖΑ : Μέρος Β: '"Ο ρόλος που παίζουν οι Αρχηγοί και οι καθΟδηγητές στο σχηματισμό της μάζας."

ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΑΙΤΗΣ: Ανθρωπάκια και ανθρωπίδια

Ο ρόλος που παίζουν οι αρχηγοί και οι «οδηγητές» στο σχηματισμό της μάζας προέρχεται, όπως αναφέραμε πιο πάνω, από το ότι τα άτομα αυτά είναι φορείς ορισμένων χαρακτηριστικών (σημείων/ συμβόλων) και από το ότι είναι πιο «αδίστακτοι», αποφασιστικοί. Τον ίδιο ρόλο συσπείρωσης παίζουν οι Ιδέες, τα αντικείμενα, αλλά πάντα χρειάζεται η παρουσία ενός (ή περισσότερων) προσώπου, γιατί τελικά η ταυτότητα ενός ανθρώπου σχηματίζεται μόνο μέσω της ιδεοποίησης και της ταύτισης με έναν άλλο άνθρωπο.

Η ίδια ιδεοποίηση συνοδεύει αναγκαστικά και κάθε προσωπική και ερωτική σχέση ο ενθουσιασμός για τον άλλον, τον «αρχηγό» ή το πρότυπο, το «είδωλο» έχει πάντα ερωτικά, εξαϋλωμένα στοιχεία, ανεξάρτητα από το φύλο/γένος. Η μάζα εδώ ισοπεδώνει, δεν γνωρίζει τη διαφορά των φύλων, έχει ναρκισσιστικό χαρακτήρα (στο ατομικό και στο συλλογικό επίπεδο). 

Η εικόνα του «οργανισμού» που δίνει η μάζα, ιδιαίτερα όταν έχει και ιεραρχικές σχέσεις μέσα στα πλαίσιά της, οδηγεί στην παράσταση του αρχηγού ως του «κεφαλιού» και των μελών ως των «οργάνων» και αποτελεί ένα κλασικό μύθο της συντηρητικής σκέψης (δεξιάς κι αριστεράς) πρόκειται για τη φαντασίωση του «όλου» που είναι τέλειο, παντοδύναμο και παντογνώστης και που για χάρη του το υποκείμενο ως άτομο πρέπει να υποτάσσεται και να θυσιάζεται.

Ό,τι είναι «απ’ έξω» τείνει να θεωρηθεί από τα μέλη ως «απόρριμμα» κι ως κάτι κακό: Προδότες, αποστάτες, ξένοι. Το απόρριμμα, ως το «κακό αντικείμενο», συγκεντρώνει όλη την επιθετικότητα της ομάδας και παίζει ρόλο βασικό για τη συνοχή της, έτσι κάθε ομοιογένεια και αρμονία είναι προβληματική.

Εδώ ισχύει πάντα η αμφιρροπία των ορμών: Το απόρριμμα είναι ο σωσίας του αρχηγού.

Στους πρωτόγονους λαούς, ο νεκρός, ο ξένος και ο βασιλιάς (αρχηγός) είναι ιερά πρόσωπα και προκαλούν τα ίδια αμφίρροπα αισθήματα θαυμασμού και φόβου, ενώ η φανατική προσήλωση στον αρχηγό μπορεί ν’ αλλάξει στο αντίστροφο αίσθημα ξαφνικά και να οδηγήσει στην εκτέλεσή του, αν δημιουργηθεί η εντύπωση ότι ο αρχηγός δεν έχει πια το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, την πηγή χαρίσματος και μαγικής, δηλαδή υπνωτικής δύναμης και εξουσίας. Αρχικά αυτή η δύναμη είχε και έχει πάντα ασυνείδητα, δυο όψεις: Είναι τόσο σωματική όσο και πνευματική ισχύς (ικανότητα) και από εδώ πηγάζουν οι δυο λειτουργίες της στρατιωτικής και της θρησκευτικής και νομοθετικής εξουσίας.

[...] Η μάζα είναι η πρωτόγονη δομή τόσο της κοινωνίας όσο και του ψυχισμού (παράλληλα με την οικογένεια), γιατί η απόκτηση ατομικής ταυτότητας είναι ένα επίμονο και εύθραυστο κατόρθωμα του πολιτισμού. Αυτό γιατί αρχικά «προσωπικότητα» είχαν μόνον οι μάγοι, οι πνευματικοί αρχηγοί, οι πατριάρχες, οι οποίοι κυριολεκτικά αισθάνονταν και σκέπτονταν «για το σύνολο». Η αίτηση ηθικής συνείδησης για τον καθένα διατυπώθηκε στην ιστορία για πρώτη φορά από τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους.

Αυτή η απαίτηση έγινε έκτοτε, παρ’ όλες τις οπισθοδρομήσεις, καθολικό αίτημα. Τόσο ο Στωικισμός από τη μια, όσο και ο Διαφωτισμός ως ιδέα, από την άλλη, αποτέλεσαν σημαντικούς σταθμούς σ’ αυτή την εξέλιξη, η οποία κάθε άλλο παρά έχει τελειώσει ή «αποτύχει», παρ’ ότι κινδύνεψε ιδιαίτερα από τον ναζισμό, τον κομμουνισμό, τον χριστιανισμό και τον σταλινισμό. Όλα μαζί είναι το ίδιο νεκρά συστήματα  δηλ. -ισμοί δηλ. ένας τάφος για τον άνθρωπο, ειδικά τον ανεξάρτητο κι έλλογο άνθρωπο, ακόμη και για τον μαζάνθρωπο.

Η «ψυχή» της μάζας σημαίνει το εξής: Το άτομο αναστέλλει την κρίση του και την επιθυμία του εμπρός στις πιέσεις και απαιτήσεις της μάζας, που είναι πάντα ικανή και για «ανδραγαθήματα» και για εγκλήματα. Ο Φρόιντ δίνει τον εξής ορισμό της μάζας: Ένας αριθμός ατόμων που τοποθετούν το ίδιο αντικείμενο λατρείας (αγάπης) στη θέση του ιδεώδους του εγώ τους, και ως συνέπεια τούτου συνταυτίζουν το εγώ τους το ένα με το άλλο…

Αλλά υπάρχει μια διαφορά ποιότητας ανάμεσα στο ΙΔΕΏΔΕΣ ΤΗΣ ΜΆΖΑΣ και στο ΙΔΕΏΔΕΣ ΤΟΥ ΕΓΏ: Το πρώτο είναι η εξωτερική, πρωτόγονη μορφή του δεύτερου, με το οποίο τελικά έρχεται σε ΣΎΓΚΡΟΥΣΗ. Πιο συγκεκριμένα, στο ιδεώδες της ΜΆΖΑΣ κυριαρχεί το ΦΑΝΤΑΣΙΑΚΌ στοιχείο, ενώ στο ιδεώδες του ΕΓΏ (που είναι εσωτερικοποιημένο) κυριαρχεί το ΣΥΜΒΟΛΙΚΌ στοιχείο.

Η σχέση αρχηγού-οπαδού μέσα στη μάζα είναι μια υπνωτική σχέση υποβολής. Στην μαζα ΘΈΛΗΣΉ έχει μόνο ο ΑΡΧΗΓΌΣ και αυτή προσκρούει στα ΌΡΙΑ της ΗΘΙΚΉΣ ΣΥΝΕΊΔΗΣΗΣ του ΟΠΑΔΟΎ -αν αυτός έχει αναπτύξει μια τέτοια συνείδηση. Όπως στον ΥΠΝΩΤΙΣΜΌ, ο οπαδός υποτάσσεται στον καθοδηγητή και πείθεται κάθε φορά από τα επιχειρήματά του, δεν τολμάει να τον εγκαταλείψει, αυτό ΙΣΧΎΕΙ και για τη ΣΥΛΛΟΓΙΚΉ ΗΓΕΣΊΑ ΕΝΌΣ ΚΌΜΜΑΤΟΣ, γιατί βρίσκει σ’ αυτόν εκείνες τις ιδιότητες που θαυμάζει. Σκέψου όλους τους δημαγωγούς και την καθολική υποταγή της μάζας σε αυτόν, ανεξάρτητα του πόσο αιμοσταγής ή είτε ήταν ο Ναπολέων, ο Χίτλερ, ο Αλέξανδρος ή ο Πέτρος ακόμη και σε φαντασιακά πρόσωπα, όπως ήταν ο Χριστός και οι μαθητές του.

Αυτό ισχύει ιδιαίτερα σε περιόδους οικονομικής, πολιτικής και πολιτιστικής κρίσης, στη διάρκεια της οποίας τα υποκείμενα γίνονται υστερικά· γυρεύουν ένα στήριγμα που έχουν χάσει, ταλαντεύονται ανάμεσα σε κάθε είδους ακραίες και παράλογες καταστάσεις και τελικά νοσταλγούν μια σιγουριά, που τη βρίσκουν φαινομενικά σ’ έναν «οδηγό» και σε μια ομάδα.   (δες σήμερα τι γίνεται)

Ο ΜΑΖΆΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΈΧΕΙ ΛΟΓΙΚΉ, αλλά αντιδρά με ορμέμφυτο τρόπο, πάντοτε πέφτει σε ό,τι χειρότερο από πλευράς λογικής,

Συνεχίζεται....Α, Β, Γ, Δ, Ε, ΣΤ, Ζ

Στο Μέρος Γ' θα αναλυθούν οι "Κοινωνικές Σχέσεις - Οι μαζάνθρωποι που ψεύδονται και πιστεύουν στα ψέματα που οι ίδιοι λέγουν!"  

Αρβανίτη-Πρεβεζάνου Ευγενία 

Msc BA Επικοινωνιολόγος- τ. Βουλευτής Αττικής

Οι αναρτήσεις της ενότητας  ΥΠΝΩΤΙΖΟΝΤΑΣ τη ΜΑΖΑ συνοδεύεται από φωτογραφίες των έργων του εικαστικού Γιάννη Γαΐτη (1923-1984)

Πληροφορίες έχουν ληφθεί από το βιβλίο «Η ψυχοπαθολογία του πολιτικού» του Θάνου Λίποβατς

ΥΠΝΩΤΙΖΟΝΤΑΣ τη ΜΑΖΑ: Μέρος Α΄: " Η ικανότητα αλληλεπίδρασης στην ΑΓΕΛΗ!"

ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΑΙΤΗΣ*: Άνθρωποι και ανθρωπάκια

Ο άνθρωπος που δεν θέλει να ανήκει στη μάζα, 

χρειάζεται μόνο να πάψει να είναι νωθρός απέναντι στον εαυτό του 

να αναλάβει την ευθύνη της ζωής του. - Friedrich Wilhelm Nietzsche* 

Οι πολιτισμοί μέχρι σήμερα δημιουργήθηκαν και διευθύνθηκαν από μια μικρή πνευματική αριστοκρατία. Ποτέ από τις μάζες. Για να αρχίσει να υπάρχει η «μάζα» ως ψυχολογική ενότητα, πρέπει να ξεπεραστεί η κατάσταση χάους και αδιαφορίας που αρχικά επικρατεί σ’ ένα τυχαίο σύνολο ανθρώπων.

Σ’ αυτό το σύνολο κυριαρχούν η μια δίπλα στην άλλη και εναλλάσσονται συνεχώς, η αδιαφορία, η φιλία και η διαμάχη. Η «μάζα» δίνει μια δομή σ’ αυτόν τον «σωρό». 

Αυτό επιτυγχάνεται αν εκπληρωθεί μια προϋπόθεση: Τα διάφορα άτομα πρέπει να έχουν κάτι το κοινό, πρέπει να έχουν συμφωνήσει σε κάτι, όπως ένα κοινό ενδιαφέρον ή συμφέρον, ένα κοινό αγαπητό ή μισητό αντικείμενο ή σύμπτωμα, πάντως μια κοινή κατεύθυνση αισθήματος. 

Ως συνέπεια αυτού έχουν τότε την ικανότητα αλληλεπίδρασης.

Ο Φρόιντ, στο βιβλίο «Ψυχολογία των μαζών και ανάλυση του εγώ», ξεχωρίζει δύο δομικά στοιχεία: 

- Το κοινό «κάτι», προς το οποίο τα υποκείμενα προσανατολίζονται συμβολικά, επειδή τους ελκύει ή τους απωθεί, και την αλληλεπίδραση ανάμεσά τους, που σημαίνει και αμοιβαία ταύτιση ανάμεσά τους και την 

- «Ταυτότητα» που τους δίνει το κοινό «κάτι». Είναι η στολή που «κάνει» τον στρατιώτη να διακρίνεται ως μέλος ενός συνόλου που λέγεται «στρατός». 

Το ίδιο ισχύει και για την εκκλησία, τον πολιτισμό, κάθε –ισμό και κάθε σύστημα αγελαίο.

Το στοιχείο της μάζας αποτελεί ωστόσο βασικό «συγκολλητικό» στοιχείο, χωρίς το οποίο όλα τα άλλα δεν μπορούν να υπάρξουν, αλλά είναι ταυτόχρονα το πιο πρωτόγονο στοιχείο.

Η «καθαρή» του μορφή είναι η «συμμορία» ενός «χαρισματικού» ηγέτη με τον οποίο τα μέλη έχουν προσωπική, συναισθηματική σχέση. Η μάζα είναι αντικείμενο και της κοινωνιολογικής ανάλυσης, εδώ μας ενδιαφέρουν μόνον ορισμένα χαρακτηριστικά και ως μάζα θεωρούμε όλα τα σχήματα που ονομάζονται με συνώνυμες λέξεις: Κλίκα, ομάδα, ορδή, όχλος, κοινότης.

Μέσα στα πλαίσια της μάζας ένα σημείο/σύμβολο που αντιπροσωπεύει ένα αίσθημα προκαλεί σ’ αυτόν που το αντιλαμβάνεται (βλέπει/ακούει) το ίδιο αίσθημα και μάλιστα τόσο πιο δυνατό όσο περισσότεροι το συμμερίζονται. Η μάζα, τονίζει ο Φρόιντ, δημιουργεί στο άτομο την εντύπωση μιας απεριόριστης δύναμης και ενός ανίκητου κινδύνου, αντιπροσωπεύει φαινομενικά την ανθρωπότητα, και έτσι σφετερίζεται την αυθεντικότητα και το κύρος της, ως φορέα του νόμου. 

Η αυθεντικότητα αυτή συνίσταται στο ότι φοβάται κανείς τις ποινές της και δέχεται για χάρη της ορισμένους περιορισμούς.

Στα κλασικά παραδείγματα μάζας που δημιουργούνται από το κοινό κάτι και την ταυτότητα, προστίθεται και ένα τρίτο το «Κόμμα», το οποίο ως  πολυσύνθετος οργανισμός, έχει διαφοροποιημένη δομή: Ιεραρχία (κάθετες σχέσεις) και Συνεργασία (οριζόντιες σχέσεις), καθώς και η έννοια των έννομων σχέσεων μέσα στα πλαίσιά του.

Το φαινόμενο της εξουσίας μέσα από τη μάζα ξεκινάει από το γεγονός ότι σε καιρούς κρίσης βρίσκονται συχνά ορισμένα χαρισματικά άτομα, τα οποία αντιπροσωπεύουν προς τα έξω εκείνα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που ασυνείδητα θα επιθυμούσαν να έχουν οι άλλοι, πράγμα που τους κάνει να τα επιζητούν. Η πιο πρωτόγονη περίπτωση είναι όταν κυριαρχούν ο κοινοτισμός και ο λαϊκισμός· τότε δεν υπάρχουν στη μάζα άλλα, πιο διαφοροποιημένα στοιχεία συνοχής.

Εδώ κάθε άνθρωπος «υπάρχει» μόνο ως κομμάτι της μάζας, έξω από την οποία ΔΕΝ «υπάρχει», οπότε αισθάνεται άχρηστος, αδύναμος και φτωχός. Αυτό συμβαίνει όταν δεν έχουν αναπτυχθεί στα ανθρώπινα ζώα, προσωπικές ικανότητες, γνώσεις και απαιτήσεις. Η μάζα εδώ σημαίνει: Κατόπτρισμα του ενός στον άλλον και όλων μαζί απέναντι στον αρχηγό, που μπορεί να είναι ένας νεκρός ηγέτης ή ο αντικαταστάτης του ή ένας «ανεπίσημος» αρχηγός (chef informel), ή ένας θεός, που τους συγκρατεί ως «όλον» απορροφώντας και εξουδετερώνοντας τις «διαφορές» ανάμεσά τους, συγκροτώντας έτσι μια «οργανική ολότητα».

Όσο πιο αναπτυγμένος, διαφοροποιημένος, ανεξάρτητος και μορφωμένος είναι ένας άνθρωπος, τόσο λιγότερο επιρρεπής είναι στη «μαζοποίηση». Αλλά ο άνθρωπος είναι ένα εύθραυστο ον· αρκεί μια δύσκολη περίσταση ανασφάλειας και τα άγχη και η επιθετικότητα του τον οδηγούν στο να υπερνικήσει την ορθή του κρίση και τις καλές του διαθέσεις για χάρη της «φωλιάς» που του προσφέρει η μάζα, ακόμα και αν έχει εγκληματικούς σκοπούς. Η δυναμική της μάζας δεν διακρίνει ανάμεσα στις διάφορες τάξεις και παρατάξεις, η ιστορία έδειξε ότι πολλοί «διανοούμενοι» μπορούν εξίσου να είναι υστερικοί και φανατισμένοι όπως και οι «απλοί» άνθρωποι...   

Συμπληρώνω αυτό που ο  Γάλλος γιατρός και συγγραφέας Charles-Marie Gustave Le Bon προσδιορίζει στην «Ψυχολογία των Όχλων», ότι σε κάθε τι που αποτελεί ύλη του συναισθήματος, θρησκεία, πολιτική, ηθική, συμπάθεια, αντιπάθεια, μίσος, σεξουαλική επιθυμία κ.λπ. ακόμη και οι πιο διαπρεπείς άνθρωποι σπάνια ξεπερνούν το επίπεδο των συνηθισμένων ανθρώπων».

Συνεχίζεται....Α, Β, Γ, Δ, Ε, ΣΤ, Ζ ,H,Θ 

Στο Μέρος Β' θα αναλυθεί "ο ρόλος που παίζουν οι αρχηγοί και οι «οδηγητές» στο σχηματισμό της μάζας." 

Αρβανίτη-Πρεβεζάνου Ευγενία 

Msc BA Επικοινωνιολόγος- τ. Βουλευτής Αττικής

Οι αναρτήσεις της ενότητας  ΥΠΝΩΤΙΖΟΝΤΑΣ τη ΜΑΖΑ συνοδεύεται από φωτογραφίες των έργων του εικαστικού Γιάννη Γαΐτη** (1923-1984)

Πληροφορίες έχουν ληφθεί από το βιβλίο «Η ψυχοπαθολογία του πολιτικού» του Θάνου Λίποβατς*** 

*Friedrich Wilhelm Nietzsche (15/10/1844–25/8/1900) Γερμανός φιλόσοφος, ποιητής, συνθέτης και φιλόλογος. Οι κεντρικές ιδέες της φιλοσοφίας του Νίτσε περιλαμβάνουν τον «θάνατο του Θεού», την ύπαρξη του υπερανθρώπου, την ατέρμονη επιστροφή, τον προοπτικισμό καθώς και τη θεωρία της ηθικής κυρίων - δούλων. Αναφέρεται ως ένας από τους πρώτους «υπαρξιστές» φιλοσόφους. Έγραψε κριτικά δοκίμια πάνω στη θρησκεία, την ηθική, τον πολιτισμό, τη φιλοσοφία και τις επιστήμες, δείχνοντας ιδιαίτερη κλίση στη χρήση μεταφορών, ειρωνείας και αφορισμών.

**Γιάννης Γαΐτης (4/3/1923-22/7/1984)Έλληνας ζωγράφος, χαράκτης και γλύπτης. Επηρεασμένος από τις σχολές του κυβισμού, του ρεαλισμού και του εξπρεσιονισμού. Το 1967, σύστησε στο κοινό τα ανθρωπάκια του, μορφές που δεν έχουν ατομικά χαρακτηριστικά και πανομοιότυπο ντύσιμο με ριγέ κοστούμι και καπέλο, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη μαζοποίηση του σύγχρονου ανθρώπου. Από το 1970 και μετά όλα τα έργα του έχουν σχέση σχεδόν αποκλειστικά και μόνο με τα διάσημα πλέον ανθρωπάκια του. Ειδικά μετά τα μέσα της δεκαετίας του’70 όπου τα ανθρωπάκια πολλαπλασιάστηκαν σε αριθμό, καθώς δεν σταματά να θίγει τη λογική της μάζας καθώς και την καταπίεση της προσωπικότητας του ανθρώπου. Έκτοτε τα έργα του παρουσιάζονται σε δεκάδες εκθέσεις διεθνώς.

***Θάνος Λίποβατς (γενν. 1943),Τακτικός καθηγητής στην έδρα Πολιτικής Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Έχει δημοσιεύσει βιβλία και πολλά άρθρα στα ελληνικά, γερμανικά, αγγλικά και γαλλικά και έχει δώσει σειρά διαλέξεων.

NY Times 1975: Οι 'Ελληνες έστησαν τον άνθρωπο στα πόδια του!

«...Για χιλιάδες χρόνια παλαιότεροι πολιτισμοί, όπως αυτοί των Περσών, των Ασσυρίων, των Βαβυλώνιων, έβλεπαν τον άνθρωπο ως ένα απεχθές ον που σέρνονταν μπροστά σε θεότητες και δυνάστες...

Για χιλιάδες χρόνια παλαιότεροι πολιτισμοί, όπως αυτοί των Περσών, των Ασσυρίων, των Βαβυλώνιων, έβλεπαν τον άνθρωπο ως ένα απεχθές ον που σέρνονταν μπροστά σε θεότητες και δυνάστες.

Οι ‘Έλληνες όμως, πήραν τον άνθρωπο και τον έστησαν στα πόδια του. 

Τον δίδαξαν να είναι υπερήφανος!

Ο κόσμος είναι γεμάτος θαύματα, έλεγε ο Σοφοκλής, αλλά τίποτα δεν είναι πιο θαυμάσιο από τον άνθρωπο. 

Οι Έλληνες έπεισαν τον άνθρωπο, όπως ο Περικλής το τοποθέτησε, ότι ήταν δικαιωματικά ο κάτοχος και ο κύριος του εαυτού του και δημιούργησαν νόμους για να περιφρουρήσουν 

τις προσωπικές του ελευθερίες.

Οι αρχαίοι Έλληνες ενθάρρυναν την περιέργεια που είχε ο άνθρωπος για τον εαυτόν του και για τον κόσμο που τον περιτριγύριζε, διακηρύττονταν μαζί με τον Σωκράτη ότι μια ζωή χωρίς έρευνα δεν αξίζει τον κόπο να την ζούμε. 

Οι ‘Έλληνες πίστευαν στην τελειότητα σε όλα τα πράγματα, γιʼ αυτό μας κληροδότησαν την ομορφιά, που φτάνει από τον Παρθενώνα και τα ελληνικά αγάλματα, τις τραγωδίες του Αισχύλου, του Ευριπίδη και του Σοφοκλή, την ποίηση του Ησίοδου και του Ομήρου, μέχρι τα ζωγραφισμένα αγγεία ενός απλού νοικοκυριού. 

Χωρίς τους ‘Έλληνες μπορεί ποτέ να μην είχαμε αντιληφθεί τι είναι αυτοδιοίκηση.

Αλλά, πολύ περισσότερο ακόμα και από την γλώσσα μας, τους νόμους μας, τη λογική μας, τα πρότυπά μας της αλήθειας και της ομορφιάς, χρωστάμε σε αυτούς την βαθιά αίσθηση για την αξιοπρέπεια του ανθρώπου.

Από τους ‘Έλληνες μάθαμε να φιλοδοξούμε χωρίς περιορισμούς, να είμαστε, όπως είπε ο Αριστοτέλης, αθάνατοι μέχρι εκεί που μας είναι δυνατό…».

 Αρβανίτη-Πρεβεζάνου Ευγενία 

Msc BA Επικοινωνιολόγος- τ. Βουλευτής Αττικής

Πληροφορίες-Πηγή: από την εφημερίδα: The New York Times

ΟΜΑΔΑ Έψιλον

Το Δελφικό Έψιλον είναι το υποτιθέμενο σύμβολο της ομάδας Έψιλον.

Το Έψιλον είναι το πέμπτο γράμμα του ελληνικού αλφαβήτου και έχει ιστορία ως σύμβολο της ελευθερίας και της Ελλάδας. Χρησιμοποιήθηκε κυρίως με αυτήν την ιδιότητα κατά τον Ελληνικό Πόλεμο της Ανεξαρτησίας.

Το όνομα της ομάδας αυτής έχει σχέση με το «Ε» που ήταν σκαλισμένο στο κέντρο του αετώματος του ναού του Απόλλωνα στους Δελφούς. Στα αριστερά υπήρχε το απόφθεγμα «ΓΝΩΘΙ Σ’ΑΥΤΟΝ» (γνώρισε τον εαυτό σου), ενώ στα δεξιά έγραφε «ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ» (τίποτα υπερβολικό).

Ομάδα Έψιλον είναι μια φερόμενη μυστική οργάνωση που εμφανίζεται στη σύγχρονη ελληνική λαογραφία, ως μέρος μιας θεωρίας συνωμοσίας.

Δημιουργός της ομάδας Έψιλον ήταν ο συγγραφέας Γιώργος Λευκοφρύδης. Εμπνευσμένο από το κείμενο του Πλούταρχου στο Ε στους Δελφούς. 

Η ομάδα περιεγράφηκε για πρώτη φορά σε ένα βιβλίο του 1977 και αποτελείται από εξέχοντες Έλληνες που διαθέτουν μυστικές γνώσεις εξωγήινης προέλευσης. Ξεκινώντας τη δεκαετία του 1980, οι αναφορές για την οργάνωση εγχύθηκαν με αντισημιτικές θεωρίες συνωμοσίας, τοποθετώντας την Ομάδα Έψιλον, σε μια μάχη εναντίον των Εβραίων. 

Οι οπαδοί, που πιστεύουν σε αυτήν και που σχετίζονται με την ομάδα Έψιλον, έχουν χαρακτηριστεί ως «Εψιλονιστές».

Συγγραφείς της Ομάδας Έψιλον (1980 και 1990) ήταν ο Ιωάννης Φουράκης, ο Ανέστης Κεραμύδας, ο Δημοσθένης Λιακόπουλος και ο Γεώργιος Γκιόλβας. 

Ως μέλη της Ομάδας Έψιλον, περιλαμβάνονται επίσης: ο Αριστοτέλης Ωνάσης, ο Αλέξανδρος Ωνάσης, ο Σπυρίδων Μαρινάτος, ο εκδότης Ιωάννης Πασάς, ο μαθηματικός Κωσταντίνος Καραθεοδωρής, ο στρατηγός Κ. Νικολαΐδης, ο φυσικός Κώστα Τσίπης, ο πρώην δήμαρχος Αθηνών Αντώνης Τρίτσης, ο Έλληνο-Αμερικανός Τζορτζ Τσάντες, που δολοφονήθηκε από την τρομοκρατική οργάνωση της 17ης Νοέμβρη, ο Αλέξανδρος Μποδοσάκης, ο Δημήτρης Λιαντίνης και ο αστρονόμος Κωνσταντίνος Χασάπης.

Σήμερα η ομάδα Έψιλον είναι δημοφιλής κυρίως σε δεξιούς αντισημιτικούς κύκλους και σε συντηρητικούς Ορθόδοξους Χριστιανού  και σε κύκλους που επιδιώκουν την συγχώνευση Χριστιανισμού με την πνευματική Ελληνικότητα.

Επίσης, η Ε, θεωρείται ως ομάδα υπερ-Ελλήνων που δρα όπου βάλλονται τα ελληνικά συμφέροντα, με όχημα την εθνική θρησκεία των αρχαίων Ελλήνων και την απόρρητη στρατιωτική τεχνολογία των ένδοξων προγόνων μας...

 Αρβανίτη-Πρεβεζάνου Ευγενία 

Msc BA Επικοινωνιολόγος- τ. Βουλευτής Αττικής

ΕΠ! ποοοοου πάμε ρεεεεεε;;

Η ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ δυστυχώς αποκλείστηκε από τις προηγούμενες εκλογές για λόγους τελείως αντισυνταγματικούς, παράνομους. 

Παρά ταύτα, εμείς αλλάξαμε το όνομα από ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ σε ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ, αποσύραμε και το σήμα μας, τον ήλιο της Βεργίνας, ώστε να μην υπάρχει κανένα θέμα για την κάθοδό μας στις εκλογές του Ιουνίου 2023.

Προτάθηκε το γράμμα «Ε» για σήμα καθώς μπορούμε με αυτό να συμβολίσουμε την Ελλάδα, τον Ελληνισμό, τους Έλληνες, το Έθνος, την Ένωση, την Ελευθερία, την Ευχή, την Ευλογία, την Ευτυχία, την Ευημερία. . .  

Εν όψει κίνδυνου ωστόσο απόρριψης μας ξανά, από την δικαστική εξουσία, από τυχόν διαμαρτυρίες της ΟΜΑΔΑ Ε, του Δελφικού Ε, της μαθηματικής σταθεράς του  άρρητου και υπερβατικού αριθμού Ε η e≈2,718, του φορτίου του ηλεκτρονίου (e=1,6·10^-19 C), της πολύ μικρής ποσότητας των μαθηματικών Ε, του αντισυμμετρικού τανυστή  στα μαθηματικά Ε, των Προσθετικών Ουσιώνν στα Τρόφιμα Ε, της 3Ε (ελληνικής εταιρίας εμφιαλώσεως), του συμβόλου της διηλεκτρικής σταθεράς στην φυσική Ε, του πρώην τηλεοπτικού καναλιού Ε, της βιταμίνης Ε, την ενέργειας (Ε), της Έντασης ηλεκτρικού πεδίου (E), της ηλεκτρεγερτικής δύναμης (Ε) καθώς και των συντομογραφιών του αμινοξέως Γλουταμινικό οξύ, της νότας ΜΙ της αγγλικής σημειογραφίας (E), της γεωγραφικής κατεύθυνσης της Ανατολής (East) και ότι Ε σκεφτούν αλλάζει και ΠΑΛΙ.

Έτσι, προς το παρόν, στο σήμα της ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ, αναγράφονται τα γράμματα ΠΕ τα αρχικά του ονοματεπώνυμο του Πρόεδρου της ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ Εμφιετζόγλου Πρόδρομο.    

Έπονται εξελίξεις.  .   .

 

Αρβανίτη-Πρεβεζάνου Ευγενία 

Msc BA Επικοινωνιολόγος- τ. Βουλευτής Αττικής

Το «Ε» συμβολίζει την Ελλάδα, τον Ελληνισμό, τους Έλληνες, το Έθνος, την Ένωση, την. . .

Μετά από την απορριπτική απόφαση του Αρείου Πάγου, αποφασίσαμε τις εξής αλλαγές στον τίτλο και στο έμβλημα του κόμματος:

Η «ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ» αντικαθίσταται με την «ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ» και το έμβλημα του «Ήλιου της Βεργίνας» κατ’ ανάγκη αποσύρεται και στη θέση του τοποθετείται το κεφάλαιο Έψιλον εντός πλαισίου.

Το «Ε» συμβολίζει την Ελλάδα, τον Ελληνισμό, τους Έλληνες, το Έθνος, την Ένωση, την Ελευθερία, την Ευχή, την Ευλογία, την Ευτυχία, την Ευημερία, τον Εμφιετζόγλου.

Η ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ-ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΕΜΦΙΕΤΖΟΓΛΟΥ θα συμμετάσχει στις ερχόμενες εκλογές στις 25 Ιουνίου.

#Ευγενία Αρβανίτη-Πρεβεζάνου 

#Evgenia.GR

#Evgenia.GReek

ΊΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ: ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ μου καί οί ΈΛΛΗΝΕΣ

Όχι δέν μάς έβλαψε ή αρχαιοπρέπεια , ό αρχαισμός 

Μάς έβλαψε ή ξενολατρεία , ό ξενισμός .

Δύο πράγματα θελήσαμε πολύ νά μιμηθούμε γιά νά γίνωμε άμθρωποι .

α) Τούς Αρχαίους 

β) Τούς ξένους, τούς Φράγκους , τούς Ευρωπαίους .

Οί Αρχαίοι δέν μάς έβλαψαν .....

Μάς έβλαψαν φοβερά οί ξένοι .

Καλλίτερα θά ήταν χίλιες φορές άν αντί νά διαλέγουμε τό σύνταγμα γιά πολίτευμά μας , διαλέγαμε τήν Βασιλεία τού Θησέα , τού Κόδρου , ή τήν Αθηναική Δημοκρατία , τό Μακεδονικό ή τό Σπαρτιατικό πολίτευμα .

Μάς ζάλισε πάρα πολύ ό Ευρωπαικός πολιτισμός .

Θελήσαμε νά σπάσωμε όλους τούς δεσμούς μέ τά περασμένα χρόνια επειδή τά εσιχαινόμασταν , εκάμαμε σάν παιδιά , αλλά εκάμαμε λάθος.

 Αρβανίτη-Πρεβεζάνου Ευγενία 

Msc BA Επικοινωνιολόγος- τ. Βουλευτής Αττικής

Τα παραπάνω έγραψε ο Ίων Δραγούμης (Ελληνισμός μου καί οί Έλληνες)