Θεωρείται οικουμενικός και ο μεγαλύτερος Έλληνας συγγραφέας των νεότερων χρόνων και ως ο περισσότερο μεταφρασμένος παγκοσμίως. Υπήρξε επίσης φιλόσοφος, ποιητής, θεατρικός συγγραφέας.
Σπούδασε νομικά και έκανε μεταπτυχιακά στο Παρίσι. Θεωρούσε δασκάλους του τον Όμηρο, τον Δάντη και τον Μπεργκσόν.
Χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο Νικολάι Καζάν, ενώ προτάθηκε 9 φορές για το Νόμπελ Λογοτεχνίας που για φθηνές αντιπαραθέσεις και τυπικές διαδικασίες δεν έλαβε ποτέ.
Ο Καζαντζάκης ταξίδεψε πολύ στην Ελλάδα για να γνωρίσει τη συνείδηση της γης και της φυλής μας, όπως έλεγε ο ίδιος. Συνδέθηκε ιδιαίτερα με την Κύπρο και τάχθηκε σταθερά υπέρ των αγώνων της για ελευθερία.
Το 1919 διορίστηκε από τον Βενιζέλο Γεν. Γραμματέας του Υπουργείου περιθάλψεως, υπεύθυνος για τους πρόσφυγες από τον Καύκασο. Οι εμπειρίες που αποκόμισε αξιοποιήθηκαν αργότερα στο μυθιστόρημά του Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται. (1954)
Το 1930 θα δικαζόταν, πάλι, ο Καζαντζάκης για αθεϊσμό, για την Ασκητική. Η δίκη ορίσθηκε για τις 10 Ιουνίου, αλλά κι αυτή δεν έγινε ποτέ.
Παρά το γεγονός ότι ήταν ένας ασκητής ο Νίκος Καζαντζάκης αναμίχθηκε και στα κοινά. Το 1945 και για 40 ημέρες διετέλεσε Υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου, αλλά παραιτήθηκε, κυρίως μη αντέχοντας τα αιτήματα για ρουσφέτια. Το 1947-48 διετέλεσε τμηματάρχης της UNESCO στο Παρίσι, από όπου και πάλι παραιτήθηκε –και ας ήταν σπουδαία εκείνη η θέση– για να μπορέσει απερίσπαστα να επιδοθεί στην αγνή και αφιλόκερδη πνευματική δουλειά.
Παρά το γεγονός ότι ήταν ένας ασκητής ο Νίκος Καζαντζάκης αναμίχθηκε και στα κοινά. Το 1945 και για 40 ημέρες διετέλεσε Υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου, αλλά παραιτήθηκε, κυρίως μη αντέχοντας τα αιτήματα για ρουσφέτια. Το 1947-48 διετέλεσε τμηματάρχης της UNESCO στο Παρίσι, από όπου και πάλι παραιτήθηκε –και ας ήταν σπουδαία εκείνη η θέση– για να μπορέσει απερίσπαστα να επιδοθεί στην αγνή και αφιλόκερδη πνευματική δουλειά.
Μερικά γνωστά του έργα είναι: Οδύσσεια, Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά (1946),
Ο καπετάν Μιχάλης (1953), Ο Χριστός ξανασταυρώνεται, Ο τελευταίος πειρασμός (1955),
Αναφορά στον Γκρέκο...
Πέθανε στην Πανεπιστημιακή Κλινική του Φράιμπουργκ της Γερμανίας, όπου στις 26 Οκτωβρίου 1957, στις 10:20 το βράδυ. Νεκρός μεταφέρθηκε στην Αθήνα και μετά στην Κρήτη. Τάφηκε στην Τάπια Μαρτινέγκο, πάνω στα βενετσιάνικα τείχη του Ηρακλείου. Ο τάφος του, είναι παγκόσμιο πνευματικό προσκύνημα, με επιτύμβιο που ζήτησε να γράφει:
Δε φοβούμαι τίποτα.
Δεν ελπίζω τίποτα.
Είμαι λέφτερος.
Το όνομά του έχει δοθεί στον Κρατικό Αερολιμένα Ηρακλείου.
Msc, BA Επικοινωνιολόγος - Σύμβουλος Στρατηγικής και Ανάπτυξης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου