Καθόσον
οι γυναίκες δεν είχαν εύκολη πρόσβαση στην αεροπορική κοινότητα, δημιουργήθηκε ένα
νεωτερικό δεδομένο, το οποίο συνέβαλε στη συγκρότηση μιας ιδιαίτερης συλλογικής
και ταυτόχρονα παγκοσμιοποιημένης ταυτότητας των άντρων-χειριστών.
Επειδή τα
αεροπορικά αθλήματα και οι εναέριες δραστηριότητες υπερβαίνουν την έννοια του
χώρου και της απόστασης, διαφοροποιούνται από τα περισσότερα λαϊκά σπορ (όπως
μπάσκετ, ποδόσφαιρο κ.α.). Αντίθετα με την τοπική ταυτότητα και τις ιδιαίτερες
πολιτισμικές και κοινωνικές δεσμεύσεις, στο πεδίο του αεραθλητισμού δημιουργήθηκε
μια κοινότητα με ιδιαίτερο κοινωνικό και κυρίως παγκοσμιοποιημένο περιεχόμενο. Οι χειριστές των αεροσκαφών άρχισαν να αποκαλούνται
μεταξύ τους «αδελφοί» και αυτό
ήταν η αρχή για την δημιουργία μιας Παγκόσμιας Αδελφότητας χειριστών[1] (πιλότων) όπου:
[...]σκοπός
της αδελφότητας είναι η αλληλοβοήθεια και η προαγωγή της αεροπορικής ιδέας.] […με την
πτήση σόλο έχουμε μια «βάπτιση του πυρός» ή πιο σωστά «βάπτιση του αέρος» και ο
άνθρωπος που πήρε ένα μηχάνημα και πήγε μόνος του βόλτα στον ουρανό ποτέ δεν
γυρίζει στη γη ίδιος«[...]
Όλοι οι αεραθλητές ανεξαρτήτως
προέλευσης, συνεχίζουν να διατηρούν τους ιδιαίτερους γεωγραφικούς με τον τόπο,
την πόλη και την συνοικία τους, δεσμούς συνοχής, ενώ παράλληλα δημιουργούν και
υποστηρίζουν μια νέα, κοινή ταυτότητα, που τους προσφέρει έντονα την αίσθηση
του συνανήκειν αφού κάθε «…μέλος της «παγκόσμιας αδελφότητας των
χειριστών» για πάντα θα έχει φίλους-αδελφούς σε ολόκληρο τον κόσμο, να τον
συνδράμουν και να προστρέξουν σε μια ανάγκη.»
Θεωρητικά
η Παγκόσμια Αδελφότητα των χειριστών, αν
και διαθέτει περιορισμένα μέλη σε σχέση με τον παγκόσμιο πληθυσμό, μπορεί
να χαρακτηριστεί ως άτυπη παγκόσμια οικογένεια, ενώ η αποχώρηση από την
αδελφότητα, γίνεται όταν πετάξει για την «τελευταία
του πτήση».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου