Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΥΞ

Το Μεσολόγγι δεῖξον μου ὡς φωτεινὴν εἰκόνα,

καὶ μέσω τῆς καταφθορας,

ζωγράφησόν μοι τῆς φρουρᾶς

τὸν ἔσχατον ἀγῶνα.

......

Μυστηριώδεις σείονται τῶν Πλαταιῶν οἱ τάφοι,

κι ἐνῷ ἡ πεπρωμένη νὺξ ταράσσεται ἀγρία,

ἡ Πίστις πλέκει στέφανον καὶ ἡ Ἐλευθερία

τὸ Μεσολόγγι γράφει:

Ὅλα τοῦ κόσμου τὰ δεινὰ ἐν μέσῳ τῶν ἀγώνων

τὴν πόλιν νέμονται θυμός,

γυμνότης, νόσημα, λιμός,

ὁ φόβος λείπει μόνον.

........

Καὶ δύο ἄλλους ὀφθαλμοὺς νὰ τοὺς χορτάσω δός μοι,

Θεὲ τῆς οικομένης.

Ὠ κολυμβήθρα ἱερὰ τοῦ Γένους, Μεσολόγγι,

τὶς ἐκ τῆς τέφρας σὲ γεννᾶ;

Ὃλα σου λάμπουν τὰ βουνά, 

ἡ πεδιάς, οἱ λόγγοι.

(απόσπασμα από το ομώνυμο ποίημα του Γ. Ζαλοκώστα)