ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ

Οι Ολυμπιακοί αγώνες έγιναν για πρώτη φορά το 776 π.Χ. στην πεδιάδα της αρχαίας Ολυμπίας στο δυτικό τμήμα της Πελοποννήσου. Από τότε και στο εξής διεξάγονταν συνεχώς εκεί

κάθε τέσσερα χρόνια για δώδεκα αιώνες, μέχρι που τερματίστηκαν από το Ρωμαίο αυτοκράτορα Θεοδόσιο το έτος 393.

Οι αρχαίοι αγώνες διαρκούσαν πέντε ημέρες και αποτελούνταν από αρματοδρομίες, ρίψη δίσκου και ακοντίου, αγώνες δρόμου και πάλη. Βασικά ήταν μία θρησκευτική γιορτή αφιερωμένη στους θεούς και ιδιαίτερα στο Δία. Το βραβείο

Στα νεότερα χρόνια ο λόγιος Δημήττων νικητών ήταν ένα στεφάνι ελιάς. Για εκείνους που νικούσαν τρεις φορές οι πόλεις τους έστηναν αγάλματα προς τιμή τους και τους απέδιδαν δώρα και τιμές. Οι γυναίκες δε γίνονταν δεκτές στους αγώνες. Δεν τους επιτρεπόταν ούτε να πάρουν μέρος, αλλά ούτε και να τους παρακολουθήσουν. Ιστορικές πηγές αναφέρουν ότι μια φορά επετράπη σε μια γυναίκα να παρακολουθήσει τους αγώνες, καθώς ήταν η μητέρα τριών πρωταθλητών.

Οι πρώτοι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες έγιναν στην Αθήνα το 1896. 'Aρχισαν στις 6 Απριλίου, ανήμερα του Πάσχα μπροστά σε 100.000 θεατές. 295 αθλητές από δεκαπέντε χώρες πήραν μέρος στην πρώτη Ολυμπιάδα. Μερικά αγωνίσματα, όπως τρέξιμο, πάλη, άλμα εις μήκος και ρίψη δίσκου διατηρήθηκαν από τους παλιούς αγώνες. Προστέθηκαν όμως και νέα αθλήματα, όπως η ποδηλασία, η ξιφασκία και η σκοποβολή. Ο νικητής του μαραθώνιου των 42 χιλιομέτρων ήταν ο Έλληνας Σπύρος Λούης. Στις πρώτες Ολυμπιάδες εκείνων των χρόνων δίνονταν μετάλλια μόνο σε εκείνους που έβγαιναν πρώτοι ή δεύτεροι.ριος Βικέλαςμαζί με το Γάλλο παιδαγωγό και λόγιο Πιέρ ντε Κουμπερτέν σκέφτηκαν την αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων. Η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή που ιδρύθηκε στις 23 Ιουνίου 1894, αποφάσισε ότι οι Αγώνες θα άρχιζαν ξανά και θα γινόντουσαν κάθε τέσσερα χρόνια σε διαφορετική χώρα.

Οι Ολυμπιακοί αγώνες έχουν το δικό τους ύμνο. Τους στίχους έγραψε ο Έλληνας ποιητής Κωστής Παλαμάς(1869-1941) και τη μουσική συνέθεσε ο Έλληνας συνθέτηςΣπύρος Σαμάρας (1861-1917). Ο ύμνος των Ολυμπιακών αγώνων ακούστηκε για πρώτη φορά στην Ολυμπιάδα του Τόκιο το 1958.

Οι Ολυμπιακοί αγώνες έχουν τη δική τους σημαί

α, που είναι άσπρη με πέντε κύκλους που συνδέονται μεταξύ τους. Κάθε κύκλος έχει διαφορετικό χρώμα που είναι μπλε, μαύρο, κόκκινο, κίτρινο και πράσινο. Οι κύκλοι αναπαριστούν και συμβολίζουν την ένωση των πέντε ηπείρων.

Στην έναρξη τελετής κάθε Ολυμπιάδας, ένας αθλητής από τη χώρα που φιλοξενεί τους αγώνες δίνει τον Ολυμπιακό όρκο εκ μέρους όλων όσων συμμετέχουν. Ο ολυμπιακός όρκος δόθηκε για πρώτη φορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βελγίου το 1920.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες έχουν τη δική τους φλόγα και δάδα, μια παράδοση που επέζησε από την αρχαιότητα. Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχε μία ιερή φλόγα που άναβε από τον ήλιο και έκαιγε συνεχώς στο βωμό της θεάς Ήρας καθ' όλη τη διάρκεια των αγώνων. Στη σύγχρονη εποχή, κάθε τέσσερα χρόνια, πριν από την έναρξη κάθε Ολυμπιάδας, γίνεται μία τελετή στην Ολυμπία. Κατά τη διάρκεια αυτής της τελετής η ολυμπιακή δάδα ανάβει με τη βοήθεια του ήλιου και την παίρνει η αντιπροσωπεία της χώρας που φιλοξενεί τους αγώνες εκείνη τη χρονιά. Στη συνέχεια αρχίζει ένα μακρύ ταξίδι μέχρι την άφιξη της φλόγας στη διοργανώτρια χώρα τη μέρα της τελετής έναρξης. Αυτή η δάδα ανάβει τη φλόγα στο Ολυμπιακό στάδιο της πόλης που φιλοξενεί τους αγώνες και καίει μέχρι την ημέρα της τελετής λήξης.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες έχουν το δικό τους μουσείο. Αυτό βρίσκεται στη Λοζάνη της Ελβετίας όπου είναι και η έδρα της διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής. Το μουσείο που βρίσκεται κοντά στην παραλία της λίμνης της Λοζάνης περιέχει εκθέματα σχετικά με την ιστορία και την εξέλιξη των Ολυμπιακών Αγώνων. Το μουσείο επίσης περιλαμβάνει έργα τέχνης, οπτικοακουστικά θεάματα, αίθουσα συνεδρίων και βιβλιοθήκη με χιλιάδες έγγραφα σχετικά με τους αγώνες και την ιδέα του Ολυμπισμού.

Η επόμενη Ολυμπιάδα θα γίνει στη χώρα που πρώτη διοργάνωσε αυτό το γεγονός περίπου 30 αιώνες πριν. ΗΑθήνα θα φιλοξενήσει τους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες από τις 13 ως τις 29 Αυγούστου του 2004. Θα φιλοξενήσει επίσης και τους Παραολυμπιακούς Αγώνες τοΣεπτέμβριο του 2004.

Οι εορτασμοί θα αρχίσουν το Μάιο του 2004 με την αφή της φλόγας στην Ολυμπία. Η δάδα θα μεταφερθεί και στις πέντε ηπείρους. Είναι προγραμματισμένο ότι η δάδα θα ταξιδέψει σε όλον τον κόσμο για 35 ημέρες, θα επισκεφτεί 27 πόλεις και θα επιστρέψει στην Αθήνα για την τελετή έναρξης στις 13 Αυγούστου. Σε αυτό το ταξίδι ανά τον κόσμο θα περνάει από δρομέα σε δρομέα και υπολογίζεται ότι περίπου 10.000 αθλητές θα μεταφέρουν τη δάδα σε αυτήν την πορεία. Καθένας από αυτούς θα μεταφέρει τη δάδα για 300-5000 μέτρα.

Σε αυτήν την Ολυμπιάδα, για μια ακόμη φορά ο κόσμος κάνει κάποια βήματα προς τα εμπρός κοιτάζοντας τις ρίζες της ιστορίας. Στην αρχαία Ελλάδα κατά τη διάρκεια των Αγώνων, όλες οι χώρες σταματούσαν τους πολέμους και έκαναν εκεχειρία. Η Ελλάδα προσπαθεί να επαναφέρει αυτήν την ιδέα. Οι ελληνικές αρχές δουλεύουν σκληρά προς αυτήν την κατεύθυνση με σκοπό να πείσουν όλες τις χώρες να συμφωνήσουν και να υπογράψουν την συμφωνία για ανακωχή. Μερικές το έχουν ήδη κάνει.

Περιμένουμε όλοι με ανυπομονησία αυτό το γεγονός που καλεί όλα τα έθνη και τις χώρες του κόσμου σε ένα δίκαιο συναγωνισμό. Οι αθλητές δεν πρέπει να ξεχνάνε ότι «Το πιο σημαντικό πράγμα στους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν είναι η νίκη, αλλά η συμμετοχή». Αυτά τα λόγια αντιπροσωπεύουν τα πιστεύω και τις αρχές του Ολυμπισμού στο πέρασμα των αιώνων.

«Πολλά ενοχλητικά και κουραστικά πράγματα υπάρχουν στη ζωή• και στους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν είναι το ίδιο άσχημα τα πράγματα;

Δε σε ψήνει η ζέστη; Δε σε τσαλαπατάει το πλήθος;

Δεν είναι δύσκολο να πλυθείς;

Η βροχή δε σε μουσκεύει ως το κόκαλο

;

Δε σε πειράζει ο θόρυβος, η φασαρία και οι άλλες ενοχλήσεις;

Κι όμως, μου φαίνεται πως άνετα, μετά χαράς μάλιστα, τ’ ανέχεσαι όλα αυτά μόλις σκεφτείς το μοναδικό θέαμα που θ’ αντικρίσεις».

Επίκτητος, 1ος αιώνας μ.Χ.

Οι πηγές αναφέρουν πολλούς σαν ιδρυτές των Ολυμπιακών Αγώνων, όπως το βασιλιά Πέλοπα, τον Ιδαίο Ηρακλή, τον Αέθλιο (βασιλιά της Ήλιδας, απ’ όπου προήλθε και η λέξη αθλητής), τον γνωστό μας Ηρακλή, τους βασιλιάδες της Ηλιάδας Νηλέα και Πελία κ.ά.

Όπως αναφέρει ο Στράβωνας, οι αγώνες ξεκίνησαν από τους Ηρακλείδες και αρχικά είχαν καθαρά τοπικό χαρακτήρα για να φθάσου

με στο βασιλιά Ίφιτο, απόγονο του Όξυλου (ο οποίος φέρεται ως εμπνευστής) που φέρεται σαν ο ανακαινιστής του θεσμού. Η αρχή των αγώνων θα πρέπει να αναζητηθεί μετά το 1.253 π.Χ.

Η ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΦΛΟΓΑ

Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΟΡΚΟΣ Η Ολυμπιακή φλόγα είναι σύμβολο των Ολυμπιακών Αγώνων. Αποτελώντας ανάμνηση της κλοπής της φωτιάς του θεού Δία από το Προμηθέα, η καταγωγή της οποίας βρίσκεται στην αρχαία Ελλάδα, οπότε και μια ιερή φλόγα αναβόταν από τις ακτίνες του ηλίου στην Ολυμπία και κρατούταν αναμμένη καθ’ όλη τη διάρκεια των αρχαίων Ολυμπιακών Αγώνων.

Ο Ολυμπιακός όρκος απαγγέλ

λεται από έναν αθλητή και έναν κριτή κατά την ναρκτήρια τελετή των Ολυμπιακών Αγώνων. Ο αθλητής, μέλος ομάδας της διοργανώτριας χώρας, κρατά μια γωνία της Ολυμπιακής σημαίας ενώ απαγγέλει τον όρκο:

Στο όνομα

όλων των αθλητών, υπόσχομαι να πάρω μέρος σ’ αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες, σεβόμενος τους κανονισμούς που τους διέπουν, μετέχοντα

ς στους αγώνες χωρίς τη χρήση πρόσθετων ουσιών και ναρκωτικών, σύμφωνα με το αληθινό πνεύμα της ευγενούς άμιλλας για τη δόξα του αθλητισμού και την τιμή των ομάδων μας.

Ο κριτής, που κατάγεται επίσης από τη διοργανώτρια χώρα, κάνει το ίδιο, αλλά απαγγέλοντας έναν διαφοροποιημένο όρκο:

Στο όνομα όλων των κριτών και επισήμων, υπόσχομαι ότι θα διευθύνουμε σε αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες με πλ

ήρη αμεροληψία, σεβόμενοι και μένοντας πιστοί στους Κανόνες που τους διέπουν, στο πλαίσιο του αληθινού φίλαθλου πνεύματος.

Ο Ολυμπιακός όρκος, γραμμένος από τον Βαρώνο Pierre de Coubertin, τον εμπνευστή των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων, απαγγέλθηκε για πρώτη φορά από έναν αθλητή στους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες το 1920 σην Αμβέρσα. Ο πρώτος όρκος κριτή απαγγέλθηκε στους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου το 1972. Το κείμενο του όρκου έχει υποστεί μικρές αλλαγές από τότε. Ο όρκος που απαγγέλθηκε από τον Victor Boin τ

ο 1920 ήταν:

Ορκιζόμαστε ότι θα πάρουμε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες σε πνεύμα ιπποτισμού. Για την τιμή της χώρας μας και για τη δόξα του αθλητισμού.

Αργότερα ο όρος «όρκος» αντικαταστάθηκε με τον όρο «υπόσχεση» και ο όρος «χώρα» με τον όρο «ομάδα». Η φράση σχετικά με τη χ

ρήση ουσιών προστέθηκε το 2000 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σύδνεϋ.

Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΎΜΝΟΣ

Ο Έλληνας εθνικός ποιητής, Κωστής Παλαμάς, συνέθεσε το ποίημα «Αρχαίο πνεύμα αθάνατο», το οποίο μελλοποίησε ο Σπύρος Σαμαράς για την πρώτη ολυμπιάδα, όπου τραγουδήθηκε ως ο επίσημος Ολυμπιακός Ύμνος κατά την εναρκτήρια τελετή. Στις μετέπειτα Ολυμπιάδες τραγουδ

ήθηκαν άλλοι ύμνοι. Πάντως, η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή ομόφωνα ενέκρινε την υιοθέτηση του έργου των Σαμαρά-Παλαμά ως τον επίσημο Ολυμπιακό Ύμνο, το 1958. Όταν η Ολυμπιακή Σημαία υψώνεται κατά την τελετή έναρξης, ακούγεται ο Ολυμπιακός Ύμνος, όπως άλλωστε και στην τελετή λήξης, κατά την υποστολή της Ολυμπιακής Σημαίας.

Αρχαίο Πνεύμ’ αθάνατον, αγνέ πατέρα του ωραίου, του μεγάλου και τ’ αληθινού, κατέβα, φανερώσου κι άστραψ’ εδώ πέρα στη δόξα της δικής σου γης και τ’ ουρανού.

Στο δρόμο και στο πάλεμα και στο λιθάρι, στων ευγενών Αγώνων λάμψε την ορμή, και με τ’ αμάραντο στεφάνωσε κλωνάρι και σιδερένιο πλάσε κι άξιο το κορμί και τρέχει στο ναό εδώ προσκυνητής σου.

Αρχαίο Πνεύμ’ αθάνατο, κάθε λαός.

Η ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΣΗΜΑΙΑ

Ο Βαρώνος de Coubertin σχεδίασε την Ολυμπιακή σημαία το 1913-14. Απεικονίζει πέντε αλληλοεμπλεκόμενους δακτυλίους σε λευκό φόντο. Τα χρώματα των δακτυλίων βασίζονταν στο γεγονός ότι τουλάχιστον ένα από αυτά υπάρχει στη σημαί

α κάθε συμμετέχουσας χώρ

ας. Οι πέντε αλληλοεμπλεκόμενοι κύκλοι αντιπροσωπεύουν των πέντε ηπείρων (ο μπλέ την Ευρώπη, ο κίτρινος την Ασία, ο μαύρος την Αφρική, ο πράσινος την Αυστραλία, και ο κόκκινος την Αμερική) και τη συνάντηση των αθλητών του κόσμου στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η Ολυμπιακή Σημαία χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1920 κατά την 7η Ολυμπιάδα στην Αμβέρσα του Βελγίου. Μεταφέρεται με τη συνοδεία πομπής κατά την εναρκτήρια τελετή κάθε Ολυμπιάδας. Στο τέλος των Αγώνων, η Ολυμπιακή Σημαία παρουσιάζεται στη διοργανώτρια πόλη των επόμενων Ολυμπιακών Αγώνων από την τωρινή πόλη διεξαγωγής των Αγώνων.

ΤΟ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΣΥΝΘΗΜΑ

Ένας φίλος του Βαρώνου Pierre de Coubertin, ο ιερέας Henri Martin Didon της Δομινικανής αρχής, διατελούσε ως διευθυντής του Κολλεγίου Arcueil κοντά στο Παρίσι. Όντας ένας ενεργητικός καθηγητής, χρησιμοποιούσε την πειθαρχία

του αθλητισμού ως ένα ισχυρό εκπαιδευτικό εργαλείο.

Κάποια ημέρα, συμμετέχοντας σε ένα μια ενδοσχολική αθλητική διοργάνωση, τέλειωσε την ομιλία του με τρόπο ρητορικό, προφέροντας τις λατινικές λέξεις «Citius, Altius, Fortius» (γρηγορότερα, ψηλότερα, δυνατότερα). Εντυπωσιασμένος από αυτή τη φράση, ο Βαρώνος de Coubertin την έκανε σύνθημα των Ολυμπιακών Αγώνων, τονίζοντας ότι «οι αθλητές χρειάζονται ελευθερία για την υπέρβαση. Αυτός είναι και

ο λόγος που τους απευθύνουμε αυτά τα λόγια…λόγια για ανθρώπους που τολμούν να προσπαθήσουν για να σπάσουν τα ρεκόρ».

Η φράση «Citius, Altius, Fortius» αποτελεί το Ολυμπιακό σύνθημα από τότε.

Η ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ

Ο Pierre de Coubertin συνέλαβε την ιδέα για την παρακάτω φράση από έναν λόγο που εκφώνησε ο Επίσκοπος Ethelbert Talbot κατά τη διάρκεια μίας τελετής απονομής στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1908. Η Ολυμπιακή ιδεολογία αναφέρει ότι:

Το σημαντικότερο πράγμα στους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν είναι η νίκη αλλά η συμμετοχή, όπως και το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή δεν είναι ο θρίαμβο

ς, αλλά ο αγώνας. Ο ουσιώδης σκοπός δεν είναι η κατάκτηση, αλλά η σκληρή μάχη.

ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ – Ο ΘΡΥΛΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ, ΟΠΟΥ Ο ΣΠΥΡΟΣ ΛΟΥΗΣ «ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ» ΤΟΝ ΦΕΙΔΙΠΠΙΔΗ

Στις 13 Σεπτεμβρίου του έτους 490 π.Χ. 100 χιλιάδες Πέρσες στρατιώτες, με αρχηγό το Δαρείο Α’, αποβιβάστηκαν στην πεδιάδα του Μαραθώνα, σε απόσταση 40 χιλιομέτρων ΒΑ της Αθήνας. 10 χιλιάδες Αθηναίοι οπλίτες, οδηγημένοι από το στρατηγό Μιλτιάδη, επιτέθηκαν στους Πέρσες και τους κατατρόπωσαν.

Μετά την νίκη ο Μιλτιάδης ανέθεσε σε έναν από τους οπλίτες, το Φειδιππίδη, γνωστό ημεροδρόμο κήρυκα των Αθηναίων, να πάει και να αναγγείλει στους συμπολίτες του την νίκη ενάντια στους εισβολείς.

Ο Φειδιππίδης, ξεκίνησε φορτωμένος τα όπλα του και έκανε την διαδρομή τρέχοντας. Κάλυψε έτσι, τρέχοντας, την απόσταση από το πεδίο της μάχης ως την Ακρόπολη, στους πρόποδες της οποίας έπεσε νεκρός, αφού πρώτα πρόφερε μία μόνο λέξη: «ΝΕΝΙΚΗΚΑΜΕΝ». Το όνομα του Μαραθώνα πέρασε την ιστορία. Υπάρχει ακόμα το ερώτημα για το αν ο Φειδιππίδης ήταν υπαρκτό ή όχι άτομο. Η ακριβή αφήγηση του ιστορικού Ηρόδοτου δεν αναφέρει πουθενά το όνομά του. Μύθος ή πραγματικότητα, το κατόρθωμα αυτό, γέννησε το πιο ένδοξο από τα Ολυμπιακά αγωνίσματα.Ο μαραθώνιος βέβαια δεν περιλαμβάνονταν, στο πρόγραμμα των Αγώνων της αρχαιότητας, που είχαν γεννηθεί 300 περίπου χρόνια πριν από την περίφημη μάχη.

ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΟΛΥΜΠΙΑΔΕΣ

1896 – ΑΘΗΝΑ

Μετά από το διεθνές αθλητικό συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες, στην Αγγλία και στη Γαλλία, με τη συμμετοχή αντιπροσωπιών από 15 χώρες, τον Ιούλιο

του 1894 κηρύχθηκε επίσημα η επανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων με τόπο διεξαγωγής τους, στην κοιτίδα της ολυμπιακής ιδέας, την Ελλάδα.

Η έναρξη των Αγώνων έγινε σύμφωνα με τους τύπους, όπως είχαν καθορισθεί από το πρόγραμμα της Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων, δηλαδή στις 3.00μ.μ. της 25ης Μαρτίου (παλαιό ημερολόγιο). Η Ελλάδα αναδείχθηκε πρώτη ευρωπαϊκή δύναμη κατακτώντας 10 χρυσά και 18 αργυρά μετάλλια

Διάρκεια – 25 Μαρτίου έως 3 Απριλίου 1896. Οι επιδόσεις στο στίβο δεν ήταν πολύ υψηλές, αφού το σχήμα του στίβου δεν βοηθούσε σε αυτό. Η υψομετρική διαφορά από την είσοδο του Σταδίου προς την σφενδόνη φθάνει τα 1,9 μέτρα.

Συμμετοχή – 241 αθλητές, από 14 χώρες.
Η ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ – ΜΙΚΡΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ 

Στη μικρή και φτωχή τότε Ελλάδα ο ενθουσιασμός για την ανάληψη των Αγώνων είχε φτάσει στα όρια του εθνικού παραληρήματος. Όλο

ι εργάζονταν για την επιτυχία της διοργάνωσης που τη θεωρούσαν εθνική υπόθεση.

Με χρήματα που διατέθηκαν από την κληρονομιά του εθνικού ευεργέτη Γεωργίου Αβέρωφ, ξαναχτίστηκε από την αρχή και όλο με μάρμαρο ένα αρχαίο στάδιο που βρισκόταν στους πρόποδες του Λόφου Αρδηττού. Είναι το γνωστό σήμερα σε όλον τον κόσμο και μοναδικό για την ομορφιά του Παναθηναϊκό Στάδιο ή «Καλλιμάρμαρο». Oι Αγώνες έγιναν από τις 6 έως τις 15 Απριλίου.

Το Καλλιμάρμαρο στάδιο

Εκεί έγιναν τα αγωνίσματα του Στίβου, η γυμναστικ

Οι αγώνες που κράτησαν δέκα μέρες, αποφασίστηκε να αρχίσουν στις 25 Μαρτίου, ημερομηνία που συνέπιπτε με της εθνική μας επέτειο, ώστε να γιορταστεί μαζί και η επέτειος από τα 75 χρόνια αφότου άρχισε η ελληνική επανάσταση. Η ημερομηνία εκείνη με το καινούριο ημερολόγιο είναι σήμερα η 6η Απριλίου, είναι δηλαδή η ημερομηνία που κάθε χρόνο γιορτάζεται η «Ολυμπιακή ημέρα».ή, η άρση βαρών και η πάλη, η τελετή έναρξης και λήξης των Αγώνων, καθώς και ο τερματισμός του Μαραθωνίου. Στο Ζάππειο (ξιφασκία), στη Ζέα (κολύμβηση) και στο Ποδηλατοδρόμιο (σημερινό Kαραϊσκάκη ποδηλασία) και στο Γουδί (σκοποβολή) έγιναν τα υπόλοιπα αθλήματα.

Εκκίνηση αγώνα δρόμου στο Καλλιμάρμαρο

κανένας να πει πως πραγματικά ήταν ένα μεγάλο παγκόσμιο αθλητικό γεγονός. Βέβαια, υπήρχαν οι ανταποκριτές από τις μεγαλύτερες εφημερίδες της Ευρώπης και της Αμερικής, υπήρχε το παρόν από 12 εκτός της Ελλάδας χώρες (Βρετανία, Αυστραλία, Αυστρία, Βουλγαρία, Γαλλία, Γερμανία, Δανία, Ελβετία, ΗΠΑ, Ουγγαρία, Σουηδία και Χιλή), αλλά ούτε η δημοσιότητα μπορούσε να ή¬ταν μεγάλη, αφού η τηλεόραση ήταν αυτή που τα τελευταία χρόνια έδωσε στους Αγώνες τη μεγάλη τους λάμψη ούτε οι επιδόσεις ήταν σπουδαίες από τους 81 ξένους και 220 Έλληνες αθλητές, που έλαβαν μέρος. Άλλωστε, ούτε οι πρώτες αρχαίες Ολυμπιάδες από το 776 π.Χ. που άρχισαν είχαν μια πανελλήνια επιτυχία και αναγνώριση. Όμως ο σπόρος είχε ριχτεί και είχε πέσει σε καρπερό έδαφος.

Ήταν ο ενθουσιασμός του κόσμου που κάθε μέρα γέμιζε το στάδιο και τους άλλους αγωνιστικούς χώρους. Ήταν το αυθόρμητο χειροκρότημά του σε νικητές και ηττημένους, αυτή η βαθιά πράξη ενστίκτου να αναγνωρίζει και να επιβραβεύει την τίμια αθλητική προσπάθεια και την άμιλλα, οι αρχαίες καταβολές του για την άθληση και την ιδέα του αθλητισμού, που κυριολεκτικά έσωσαν το θεσμό και τον έκαναν να καρπίσει.

Συγκρίνοντας εκείνη την πρώτη Ολυμπιάδα της Αθήνας του 1896 με τις πιο τελευταίες διοργανώσεις των Ολυμπιακών Αγώνων, δε θα μπορούσε

Ήταν, μάλιστα, τόσο μεγάλη η επιτυχία από αυτήν την πλευρά - το τόνισαν και όλες οι ξένες ανταποκρίσεις άλλωστε¬ ώστε ο διάδοχος Κωνσταντίνος, πρόεδρος της διοργανωτικής επιτροπής των Αγώνων, στην ομιλία του κατά την τελετή λήξης να ζητήσει επίσημα να γίνονται μόνιμα στην Ελλάδα οι Ολυμπιακοί. Το δικαιούταν ο λαός της όχι μόνο γιατί αυτός πέτυχε τη με¬γάλη νίκη του πραγματικού φιλάθλου, αλλά και γιατί η Ελλάδα ήταν η κοιτίδα τους και θα μπορούσε περισσότερο από κάθε άλλη χώρα να διαφυλάξει το κύρος τους. Αυτό όμως ήταν αντίθετο με την ιδρυτική διακήρυξη των Ολυμπιακών Αγώνων που όριζε πως κάθε φορά οι Αγώνες θα διοργανώνονται και από διαφορετική χώρα. Απόσπασε, ωστόσο, την υπόσχεση του Κουμπερτέν πως η Ελλάδα θα διοργάνωνε στο μεσοδιάστημα των Αγώνων τη μεσολυμπιάδα, πράγμα που έμεινε απλά σαν υπόσχεση και έγινε μια και μόνο φορά, αλλά για άλλους λόγους.

Ο πρώτος Ολυμπιονίκης

Στις 6 Απριλίου 1896 στέφεται ο πρώτος Ολυμπιονίκης των σύγχρονων Ολυμπιάδων. Ήταν ο 27χρονος τότε Αμερικανός Τζέιμς Μπρένταν Κόννολλυ, που είχε νικήσει στο τριπλούν με 13,71 μ. Ο Κόννολλυ αργότερα έγινε ένας γνωστός δημοσιογράφος και συγγραφέας. Πέθανε το 1951 σε ηλικία 88 χρονών.

Πάλευαν δυο μέρες

Για να αναδειχθεί νικητής στην Ελληνορωμαϊκή στην Ολυμπιάδα της Αθήνας το 1896 ο Καρλ Σούμαν και ο Γιώργος Τσίτας χρειάστηκε να παλεύουν... δύο μέρες! Ο λόγος ήταν ότι ο αγώνας διακόπηκε λόγω σκότους και επαναλήφθηκε την άλλη μέρα. Πάντως σε συνεχή διάρκεια το ρεκόρ είναι μεταξύ του Εσθονού Μάρτιν Κλόιν και

Ερασιτέχνες πρωταθλητές! του Φινλανδού Αλφρέν Ασικάινεν το1912. Πάλευαν συνεχώς για 11 ώρες και 40 λεπτά.

Ο Ιωάννης Μητρόπουλος με το χρυσό του μετάλλιο στους κρίκους (γυμναστική) στις 9 Απριλίου 1896 περνάει στην ιστορία σαν ο πρώτος Έλληνας ερασιτέχνης Ολυμπιονίκης στις σύγχρονες Oλυμπιάδες. Είχε προηγηθεί η ολυμπιακή νίκη του «επαγγελματία» Λεωνίδα Πύργου στην ξιφασκία.

Ο Αμερικανός δισκοβόλος Μπομπ Γκόρετ, που νίκησε στην κλασική και σύγχρονη δισκοβολία στην Αθήνα το 1896, έμαθε τον παλμό του κλασικού στυλ λίγο πριν να αγωνιστεί!
Ένα ρεκόρ για την Αθήνα

Το ρεκόρ θεατών σε κολυμβητικούς Αγώνες των Ολυμπιακών όσο και αν φαίνεται παράξενο, το κρατάει η Ολυμπιάδα της Αθήνας το 1896. Περισσότεροι από 40.000 (!) θεατές παρακολούθησαν από την παραλία, από βάρκες και από πλοία, που βρισκόταν στο λιμάνι της Ζέας, τα 3 αγωνίσματα του Ολυμπιακού προγράμματος.

Το νερό της θάλασσας την ώρα που διεξάγονταν τα κολυμβητικά αγωνίσματα στην Ολυμπιάδα της Αθήνας είχε θερμοκρασία μόλις 13 βαθμών Κελσίου. Άλλο ένα ρεκόρ, λοιπόν, για την Αθήνα η χαμηλότερη θερμοκρασία υγρού στίβου σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Συμμετοχή αθλητών

Στην πρώτη αυτή Ολυμπιάδα δε συμμετείχαν οι χώρες με επίσημες ομάδες. Η συμμετοχή ήταν ελεύθερη και πήραν μέρος αθλητικοί σύλλογοι και άτομα που είχαν φτάσει στην Αθήνα με δικά τους έξοδα. Μάλιστα, πολλοί από αυτούς δεν ήταν ούτε επίσημοι αθλητές, αλλά τους είχε συγκινήσει η ιδέα των Ολυμπιακών Αγώνων. Έγιναν μόνον 43 αγωνίσματα και αυτά μόνον αντρικά. Οι Αμερικανοί κέρδισαν 11 χρυσά μετάλλια τα περισσότερα στο στίβο- αλλά η Ελλάδα πήρε τα περισσότερα σε σύνολο (50), από τα οποία τα 10 ήταν χρυσά.

Ήρωας της πρώτης Ολυμπιάδας, που αποθεώθηκε από τους θεατές, ήταν ο Σπύρος Λούης, του οποίου η νίκη στο Μαραθώνιο πέρασε στο θρύλο... Κι όμως ο Λούης ήταν ένας από αυτούς που δεν είχαν ασχοληθεί προηγουμένως με τον αθλητισμό!

Σπύρος Λούης: Ο νέος Φειδιππίδης

Ο νερουλάς από το Μαρούσι Σπύρος Λούης δε συμπεριλαμβάνοντα ανάμεσα στους γνωστούς αθλητές της εποχής. Για την ακρίβεια δεν υπήρξε ποτέ αθλητής. Κι όμως ο 24χρονος τότε Mαρoυσιώτης έγινε σύμβολο του Mαραθωνίου και ο πιο γνωστός στα πέρατα του κόσμου Ολυμπιονίκης της πρώτης Ολυμπιάδας επειδή πρώτος αυτός νίκησε στην απόστασn, που έτρεξε ο αρχαίος μαραθωνοδρόμος Φειδιππίδης μεταφέροντας το μήνυμα της νίκης των Αθηναίων στο Μαραθώνα. Ο Σπύρος Λούης που είχε γεννηθεί το 1872 και πέθανε το 1940 δεν ξαναπήρε ποτέ του μέρος σε άλλο Μαραθώνιο και ίσως ήταν αυτό που συντήρησε το θρύλο του. Σήμερα, η Ελλάδα τιμώντας τον, έδωσε τ’ όνομα του Ολυμπιακό Στάδιο της Καλογρέζας.

1900 – ΠΑΡΙΣΙ

Mια κριτική προσέγγιση της διοργάνωσης δικαιολογεί τον εντοπισμό σοβαρών παραλείψεων και μεροληπτ

ικών συμπεριφορών της διοργανώτριας πόλης. Oι Γάλλοι δεν έδειξαν στη γερμανική αθλητική ομάδα την ανάλογη με τις άλλες ομάδες προσοχή. H στάση τους αυτή έκανε τους Γερμανούς να θέλουν να αποχωρήσουν. H κατάσταση αν και εξομαλύνθηκε μετά από παρέμβαση του Pierre de Coubertin, οδήγησε ωστόσο το γερμανικό τύπο να στιγματίσει την αντιαθλητική συμπεριφορά των διοργανωτών. Στα αξιοπερίγραπτα αυτής της Oλυμπιάδας θα μπορούσε να καταγραφεί το γεγονός ότι ως αθλήματα χαρακτηρίστηκαν περίεργες εκδηλώσεις, όπως το ψάρεμα με πετονιά, αγώνες πυροσβεστικής ικανότητας, αγώνες αερόστατου, διαγωνισμός περιστεροφίλων, στρατιωτικές ασκήσεις, σχολικές εκδηλώσεις κ.ά.

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες αυτούς είχαμε την πρώτη παρουσία γυναικών. Η πρώτη γυναίκα που κέρδισε μετάλιο σε Ολυμπιακούς αγώνες ήταν η Charlotte Cooper από την Μεγάλη Βρεττανία.

Διάρκεια – 14 έως 22 Iουλίου 1900
Συμμετοχή – 997 αθλητές (22 Γυναίκες, 975 Άνδρες), από 24 χώρες.

1904 – ΣΕΝΤ ΛΟΥΙΣ

Οι τρίτοι Ολυμπιακοί Αγώνες που διεξήχθησαν το 1904 στην πόλη του Σεν Λούις στις Πανεπιστημιακές εγκαταστάσεις Washington δεν διέφεραν και πολύ από εκείνους του Παρισ

ιού, αφού και αυτοί πραγματοποιήθηκαν παράλληλα με την Διεθνή Έκθεση Εμπορίου.

Eπιχειρώντας μια αποτίμηση της διοργάνωσης πρέπει να σταθούμε στη συμμετοχή για πρώτη φορά έγχρωμων αθλητών, στην εισαγωγή του αθλήματος της πυγμαχίας, στην πραγματοποίηση επίδειξης από τους Aμερικανούς στο μπάσκετ, άθλημα όχι γνωστό στους Eυρωπαίους, και στην προσπάθεια να καθοριστεί το περιεχόμενο του όρου «ερασιτέχνης» για το χώρο του αθλητισμού. Επεισοδιακό ωστόσο ήταν το αγώνισμα του Mαραθώνιου δρόμου. H πρωτοφανής οδοιπορία του Kουβανού Carvajial μέχρι να συμμετάσχει στον Mαραθώνιο, και ο τερματισμός του στην τέταρτη θέση με το κοινό να τον αποθεώνει, ήταν πράγματι περιπετειώδης. Προκλητική όμως και σκανδαλώδης υπήρξε η προσπάθεια του Fred Lorz να εμφανιστεί με τρόπο δόλιο ως πρώτος νικητής του Mαραθωνίου. Tελικά, η απάτη αποκαλύφθηκε και νικητής αναδείχθηκε ο Aμερικανός Thomas J. Hicks. Στο πλαίσιο της έκθεσης διοργανώθηκαν οι «ανθρωπολογικές ημέρες», ειδικοί αγώνες για συγκεκριμένες εθνικές ομάδες, στους οποίους εκπροσωπήθηκαν ιθαγενείς της Ιαπωνίας, Ινδιάνοι Yehuelche της Παταγονίας και της Νότιας Αμερικής, Πυγμαίοι της Κεντρικής Αφρικής, μια ποικιλία Ιθαγενών των Φιλιππίνων και διάφορες αντιπροσωπευτικές φυλές ινδιάνων της Βορείου Αμερικής. Εντύπωση προκάλεσε η παρουσία του αρχηγού των ινδιάνων Απάτσι, του ξακουστού Jeronimo. Οι αγώνες αυτοί έλαβαν έναν ρατσιστικό χαρακτήρα. Ο Coubertin τους χαρακτήρισε ως μια πολύ δυσάρεστη εκδήλωση.

Διάρκεια – 1 έως 23 Nοεμβρίου, 1904
Συμμετοχή – 651 αθλητές (6 Γυναίκες, 645 Άνδρες), από 12 χώρες.

1908 – ΛΟΝΔΙΝΟ

Οι τέταρτοι Ολυμπιακοί Αγώνες διεξήχθησαν το 1908 στο Λονδίνο, στην Λευκή Πόλη όπως ονομαζόταν ο χώρ

ος των αθλητικών εγκαταστάσεων. Αξίζει να σημειωθεί ότι για πρώτη φορά στην ιστορία των Ολυμπιακών αγώνων παρέλασαν αθλητές, και μάλιστα, κατά ομάδες πίσω από τις σημαίες των εθνών που εκπροσωπούσαν.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Λονδίνου χαρακτηρίστηκαν από την Αγγλοαμερικανική διαμάχη για την πρωτιά. Η αντιπαράθεση αυτή ξεκίνησε από την τελετή έναρξης, όταν ο σημαιοφόρος των ΗΠΑ δεν δέχτηκε να χαμηλώσει τη σημαία μπροστά στον Άγγλο βασιλιά, και εντάθηκε με μια σειρά από δηλώσεις και απαντήσεις των υπευθύνων των δύο χωρών, με αποτέλεσμα τη διακοπή των σχέσεων ανάμεσα στον αμερικανικό και βρετανικό αθλητικό σύνδεσμο. Στη μεταφορά της αντιπαράθεσης στο επίπεδο των αθλητών συντέλεσε και το γεγονός πως οι κριτές των αγώνων ήταν αποκλειστικά Άγγλοι με αποτέλεσμα σοβαρές υπόνοιες για παρατυπίες και παρασκηνιακές συναντήσεις παραγόντων να σκιάζουν την αρτιότητα της διοργάνωσης. Στα αρνητικά αυτής της Ολυμπιάδας θα πρέπει να καταγραφεί και η μη διεθνοποίηση ακόμη των κανονισμών, που άφηνε περιθώρια διαφορετικών ερμηνειών κατά την εφαρμογή τους.

Διάρκεια – 27 Απριλίου έως 31 Οκτωβρίου 1908
Συμμετοχή – 2008 αθλητές (37 Γυναίκες, 1971 Άνδρες), από 22 χώρες.

1912- ΣΤΟΚΧΟΛΜΗ

Οι πέμπτοι Ολυμπιακοί αγώνες που διεξήχθησαν το 1912 στη Στοκχόλμη της Σουηδίας αποτέλεσαν ένα σημαντικό αθλητικό γεγονός, έπειτα από τρεις αποτυχημένες διοργαν

ώσεις. Οι αγώνες αυτοί προσέθεσαν στο θεσμό των Ολυμπιακών Αγώνων το κύρος που οραματίζονταν οι εμπνευστές της αναβίωσης. Επίσης για πρώτη φορά συμμετείχαν επίσημα η Ρωσική Αυτοκρατορία και η Ιαπωνία με ολιγάριθμες αντιπροσωπείες.

Mε την εισαγωγή στο πρόγραμμα των Aγώνων του μοντέρνου πεντάθλου, και διαφόρων καλλιτεχνικών διαγωνισμών, στην αρχιτεκτονική, στη φιλολογία, στη μουσική, στη ζωγραφική και στη γλυπτική, πραγματοποιείται η παλιά επιθυμία του Coubertin για σύνδεσή τους με πνευματικές εκδηλώσεις. Ο αριθμός των γυναικείων συμμετοχών διπλασιάστηκε, αν ακι ακόμα παρέμενε στο υπερβολικά νικρό ποσοστό του 3% του συνόλου των 2.547 αθλητών. Προστίθεται η κολύμβηση στο πρόγραμμα των γυναικών γεγονός που δίνει την πρώτη γυναίκα Ολυμπιονίκη σε κολυμβητικό άθλημα, την Fanny Durack από την Αυστραλία. ΄Ηταν η πρώτη φορά που η κατεξοχήν μέχρι τότε ανδρική τεχνική του κρόουλ εφαρμόστηκε από κολυμβήτρια.

Διάρκεια – 5 Μαΐου έως 27 Ιουλίου, ημερομηνία έναρξης των αθλητικών αγωνισμάτων 6 Ιουλίου 1912
Συμμετοχή – 2407 αθλητές (48 Γυναίκες, 2359 Άνδρες), από 28 χώρες.

1920 – ΑΜΒΕΡΣΑ

Η διοργάνωση των έβδομων Ολυμπιακών Αγώνων ανατέθηκε στην Αμβέρσα, μια πόλη η οποία είχε μετατραπεί σε

ερείπια από τους γερμανικούς βομβαρδισμούς, στην διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου και προσπαθούσε ακόμη να επουλώσει τις πληγές τις. Παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε το Βέλγιο, κατάφερε να προσφέρει μια διοργάνωση η οποία, παρά τη μικρή συμμετοχή των αθλητών, χαρακτηρίστηκε από καλές επιδόσεις. Σε αυτούς του αγώνες για πρώτη φορά έγινε έπαρση της Ολυμπιακής Σημαίας, η οποία απεικόνιζε πέντε ενωμένους χρωματιστούς κύκλους σε λευκό φόντο, τα χρώματα των οποίων αντιστοιχούσαν στις πέντε Ηπείρους (το πράσινο στην Ωκεανία, το κόκκινο στην Αμερική, το μαύρο στην Αφρική, το κίτρινο στην Ασία και το μπλε στην Ευρώπη). Επίσης για πρώτη φορά έγινε η εκφώνηση του Ολυμπιακού Όρκου.

Η τελετή έναρξης έγινε παρουσία της Βελγικής βασιλικής οικογένειας, καθώς και του αναβιωτή των Σύγχρονων Ολυμπιακών αγώνων, βαρώνου P. de Coubertin. Παρόλα αυτά κατά ελάχιστοι θεαές παρακολούθησαν τη διεξαγωγή των αγωνισμάτων. Η υψηλή τιμή του εισιτηρίου και η απόσταση του σταδίου από την πόλη ήταν οι κυριότεροι λόγοι μη προσέλευσης. Στην Αμβέρσα έλαβαν χώρα τα εξής αξιοσημείωτα: δεύτερος Ολυμπιονίκης στο ομαδικό αγώνισμα της σκοποβολής κατά κινούμενου στόχου αναδείχθηκε ένας 73χρονος Σουηδός, ο Oscar Swahn. Στο ίδιο αγώνισμα μέλος της ομάδας ήταν και ο γιος του Alfred. Στις καταδύσεις γυναικών χρυσή ολυμπιονίκης αναδείχθηκε η μικρότερη αθλήτρια των Αγώνων, η 13χρονη Αμερικανίδα Aileen Riggin.Με τους Αγώνες της Αμβέρσας διευρύνονται οι ήδη υπάρχουσες αλλά εγκαινιάζονται και καινούριες λειτουργίες στον αθλητικό χώρο. Μια νέα διάσταση, αυτή της εθελοντικής προσφοράς, κάνει την εμφάνισή της δίνοντας στη συγκεκριμένη Ολυμπιάδα τον τίτλο της πιο δημοκρατικής μέχρι τότε. Πλήθος απλών πολιτών προσφέρει χρήματα, χρόνο και προσωπικό έργο, προκειμένου η διεξαγωγή των Αγώνων να τελεσθεί με το κατάλληλο έμψυχο δυναμικό.

Διάρκεια – 20 Απριλίου έως 12 Σεπτεμβρίου, ημερομηνία έναρξης των αθλητικών αγωνισμάτων 14 Αυγούστου 1920
Συμμετοχή – 2626 αθλητές (65 Γυναίκες, 2561 Άνδρες), από 29 χώρες.

1924 – ΠΑΡΙΣΙ

Η Γαλλική Πρωτεύουσα αποτέλεσε την πρώτη πόλη που για δεύτερη φορά θα φιλοξενούσε του Αγώνες. Οι αγώνες αυτοί χαρακτηρίστηκαν από οργανωτική τελειότητα, μ

ε αποτέλεσμα να θεωρούνται οι πρώτοι αγώνες που ξέφυγαν από το ερασιτεχνικό πνεύμα, το οποίο διέκρινε τις προηγούμενες Ολυμπιάδες. Οι αγώνες του 1924 ήταν οι πρώτοι που μεταδόθηκαν ραδιοφωνικά, ενώ καλύφθηκαν από 316 ανταποκριτές εφημερίδων.

Η αίγλη της Γαλλικής πρωτεύουσας και ο διαμελισμός παλαιών αυτοκρατοριών σε ξεχωριστά κράτη λόγω του πολέμου, επέτρεψαν την αύξηση του αριθμού των Ολυμπιακών Επιτροπών σε 44 και των αθλητικών συμμετοχών σε 3.092. Ανάλογη αύξηση παρατηρήθηκε και στη γυναικεία παρουσία, παρά την παραδοσιακή ανδροκρατική αντίληψη της ΔΟΕ.Η αντίδραση από το ανερχόμενο γυναικείο κίνημα εκδηλώνεται με την πραγματοποίηση φεμινιστικών αντι-ολυμπιάδων στο Μόναχο το 1921 και το 1922. Παγκόσμιοι αγώνες γυναικών υποστηριζόμενοι από την ίδια κίνηση έγιναν επίσης στην Πράγα το 1930 και στο Λονδίνο το 1934.

Διάρκεια – 4 Μαϊου έως 27 Ιουλίου 1924
Συμμετοχή – 3089 αθλητές (135 Γυναίκες, 2954 Άνδρες), από 44 χώρες.

1928 – ΆΜΣΤΕΡΝΤΑΜ

Οι αγώνες του Άμστερνταμ αποτέλεσαν σταθμό στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων και αυτό γιατί αποφασίστηκε επίσημα η συμμετοχή των γυναικών στα αγωνίσματα του στίβ

ου, της ξιφασκίας, της κολύμβησης και της γυμναστικής. Βέβαια, γυναικεία συμμετοχή υπήρξε και στους προηγούμενους αγώνες – εκτός των 1ων στην Αθήνα το 1896 – αλλά σε συγκεκριμένα αθλήματα.

Tο αγωνιστικό πρόγραμμα ήταν ανάλογο με αυτό της Oλυμπιάδας του Παρισιού. Δεν πραγματοποιήθηκαν όμως η σκοποβολή, το πόλο και το ράγκμπι, ενώ προστέθηκε το αγώνισμα του χόκεϊ. Στην ένατη Oλυμπιάδα καθιερώθηκε μόνιμα πλέον και με απόφαση της ΔOE η γυναικεία συμμετοχή και στα αγωνίσματα στίβου. ‘Eτσι, οι γυναίκες συμμετέχουν για πρώτη φορά στα 100 μ., στα 800 μ., στα 4X100μ., στο ύψος και στον δίσκο. Σ’ αυτή την Oλυμπιάδα οριστικοποιείται η γυναικεία παρουσία εκτός από τα αγωνίσματα του στίβου, και στη ξιφασκία, στην κολύμβηση και στη γυμναστική. Στην ίδια διοργάνωση κάνει την εμφάνισή του ο πρώτος χρυσός Ολυμπιονίκης αφρικανικής καταγωγής, ο Mohammed el Qouafi, Αλγερινός υπήκοος, που αγωνίστηκε με τα χρώματα της Γαλλίας.

Διάρκεια – 17 Mαΐου έως 12 Aυγούστου 1928
Συμμετοχή – 2883 αθλητές (277 Γυναίκες, 2606 Άνδρες), από 46 χώρες.

1932 – ΛΟΣ ΆΝΤΖΕΛΕΣ

Με τη διοργάνωση των δέκατων Ολυμπιακών Αγώνων οι ΗΠΑ γινόταν μετά την Γαλλία η δεύτερη χώρα που θα φιλοξενού

σε για δεύτερη φορά τους αγώνες. Σε αυτούς τους Αγώνες έχουμε τη δημιουργία ειδικών χώρων για τη φιλοξενία των αθλητών (όχι όμως και των αθλητριών, που διέμεναν σε ξενοδοχείο, δηλαδή την κατασκευή του Ολυμπιακού Χωριού, όπου υπήρξε μια καινοτομία που έκτοτε χαρακτήρισε την ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων.

Την έναρξη της δέκατης Ολυμπιάδας κήρυξε ο αντιπρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Charles Curtis, παρουσία 100.000 περίπου θεατών, οι οποίοι και την επόμενη μέρα ανταμείφθηκαν από την ποιότητα των προκριματικών και την κατάρριψη παγκοσμίων επιδόσεων. Η Ολυμπιάδα του Λος Άντζελες χαρακτηρίστηκε από εφημερίδες της εποχής ως η »Ολυμπιάδα των ρεκόρ».

Διάρκεια – 30 Ιουλίου έως 14 Αυγούστου 1932
Συμμετοχή – 1332 αθλητές (126 Γυναίκες, 1206 Άνδρες), από 37 χώρες.

1936 – ΒΕΡΟΛΙΝΟ

Οι ενδέκατοι Ολυμπιακοί Αγώνες υπήρξαν μια από τις πιο συζητημένες οργανώσεις στην ιστορία λόγω των κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων που υπήρχαν. Επίσ

ης σε αυτούς τους αγώνες έχουμε και την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία. Για πρώτη φορά έχουμε κινηματογράφηση των αγώνων σε όλη την διάρκεια τους και σε όλες τις προσπάθειες των αθλητών από μεγάλο κινηματογραφικό συνεργείο με επικεφαλής την Leni Riefenstahl (σκηνοθέτης).

Στους Αγώνες του Βερολίνου για πρώτη φορά συμμετείχαν χώρες όπως το Αφγανιστάν, οι Βερμούδες, η Βολιβία, η Κόστα Ρίκα, το Λιχτενστάιν, και το Περού, ενώ απουσίασαν η Ιρλανδία και η Κούβα. Τη λήξη των Αγώνων, επισφράγισε μεγαλειώδης τελετή, η οποία κατέληξε σε λαμπρή δεξίωση για τους αθλητές και τους αντιπροσώπους των χωρών. Δεν ήταν όμως παρά μια ακόμη προσπάθεια των διοργανωτών να καλύψουν με έντεχνο τρόπο τη ναζιστική ιδεολογία πίσω από πομπώδεις εμφανίσεις με απαστράπτουσα λαμπρότητα.

Διάρκεια – 1 έως 16 Αυγούστου 1936
Συμμετοχή – 3963 αθλητές (331 Γυναίκες, 3632 Άνδρες), από 49 χώρες.

1948 – ΛΟΝΔΙΝΟ

Οι δέκατοι τέταρτοι Ολυμπιακοί Αγώνες τελέστηκαν στο Λονδίνο το 1948.Το Λονδίνο υπήρξε ο κύριος στόχος

των Γερμανικών βομβαρδισμών στη διάρκεια του πολέμου με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν τεράστιες υλικές καταστροφές. Παρόλα αυτά το Λονδίνο κατάφερε να οργανώσει και να τελέσει τους αγώνες. Η τελετή έναρξης έγινε στο στάδιο Wembley.

Αξιοσημείωτη σ’ αυτή την Ολυμπιάδα είναι η ανάδειξη αθλητών από την Τζαμάικα, τον Παναμά και την Τσεχοσλοβακία, χωρών που δεν είχαν μέχρι τότε διακριθεί. Με την Ολυμπιάδα του Λονδίνου σημαίνει και το τέλος της φινλανδικής σχολής, που πρώτευε συνήθως στους αγώνες αντοχής. Ανοδική πορεία ακολούθησε ο βρετανικός αθλητισμός, ενώ οι επιδόσεις των αθλητών της Σκανδιναβίας παρέμειναν σταθερά καλές. Η διοργάνωση έληξε με την ελληνική αντιπροσωπεία να παρελαύνει πρώτη και τον ελληνικό ύμνο να ανακρούεται πριν από τους εθνικούς ύμνους της Μ. Βρετανίας και της Φινλανδίας, που θα φιλοξενούσε τους Αγώνες του 1952.

Διάρκεια – 29 Ιουλίου έως 14 Αυγούστου 1948
Συμμετοχή – 4104 αθλητές (390 Γυναίκες, 3714 Άνδρες), από 59 χώρες.

1952 – ΕΛΣΙΝΚΙ

Οι δέκατοι πέμπτοι Ολυμπιακοί Αγώνες τελεσθηκαν στο Ελσίνκι το 1952. Αυτοί οι αγώνες υπήρξαν η αρχή μιας νέας συνθήκης

ανταγωνισμού ανάμεσα στα αντίπαλα πολιτικά συστήματα που εκπροσωπούνταν από τις ΗΠΑ από τη μια και της Σοβιετικής Ένωσης από την άλλη. Στο εξής οι νίκες των αθλητών και το άθροισμα των μεταλλίων θα αντανακλούν και πάλι στο εθνικό γόητρο της κάθε χώρας.

Οι διοργανωτές αποφάσισαν να υψώσουν την ελληνική σημαία στο Ολυμπιακό χωρίο, όπου ο δήμαρχος υποδέχθηκε θερμά την ελληνική ολυμπιακή αποστολή. Ενδεικτικό του ψυχροπολεμικού κλίματος είναι πως για τη φιλοξενία των αθλητών είχαν δημιουργηθεί δύο ολυμπιακά χωριά, προκειμένου να στεγαστούν ξεχωριστά οι αποστολές των δυτικών και ανατολικών χωρών. Ο καιρικές συνθήκες κατά την ημέρα έναρξης των Αγώνων δεν εμπόδισαν την αθρόα προσέλευση των θεατών, οι οποίοι παρά τη βροχή παρακολούθησαν με ευχαρίστηση και ενθουσιασμό τον παλιό Ολυμπιονίκη Paavo Nurmi να μεταδίδει το Ολυμπιακό φως στο βωμό του σταδίου την ώρα που χιλιάδες περιστέρια ελευθερώνονταν στον ουρανό.

Διάρκεια – 19 Ιουλίου έως 3 Αυγούστου 1952
Συμμετοχή – 4955 αθλητές (519 Γυναίκες, 4436 Άνδρες), από 69 χώρες.

1956 – ΜΕΛΒΟΥΡΝΗ

Οι δέκατοι έκτοι Ολυμπιακοί Αγώνες έγιναν στην Μελβούρνη το 1956.Το κυριότερο χαρακτηριστικό των αγώνων αυτών ή

ταν ότι διεξήχθησαν σε δυο περιόδους. Ξεκίνησαν το καλοκαίρι με τα ιππικά αγωνίσματα στη Στοκχόλμη και συνεχίστηκαν το χειμώνα στην Μελβούρνη, εξαιτίας των κλιματολογικών συνθηκών που χαρακτηρίζουν το νότιο από το βόριο ημισφαίριο. Επίσης στους αγώνες αυτούς για πρώτη φορά οι πολιτικές αντιπαραθέσεις οδήγησαν αρκετές χώρες στην αποχή από τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Παρά το γεγονός ότι αρκετές χώρες ματαίωσαν την αποστολή εθνικών ομάδων αθλητών στη Μελβούρνη, τελικά οι Αγώνες πραγματοποιήθηκαν σε μια προσπάθεια να αναπτερωθεί το ηθικό της διεθνούς κοινότητας και να υπερισχύσει το κάλεσμα της ειρήνης και της συμφιλίωσης. Σ’ αυτό το ενωτικό πνεύμα μπορεί να ερμηνευτεί και η αναγγελία των δύο Γερμανιών (Ανατολικής και Δυτικής) ότι θα αντιπροσωπευθούν από μία γερμανική ομάδα. Σε περίπτωση δε γερμανικής νίκης τον εθνικό ύμνο θα αντικαθιστούσε η 9η συμφωνία του Μπετόβεν. Η δεύτερη κίνηση αντιπερισπασμού, η οποία έμελλε να σώσει την κατάσταση από την καταστροφή, ήταν η σθεναρή φωνή του Προέδρου της ΔΟΕ Avery Brundage, που δήλωνε: «…είτε δίκαιοι είτε άδικοι είναι οι επιδιωκόμενοι σκοποί εκείνων που κατά καιρούς διαφωνούν, δεν είναι δυνατόν και δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιούνται οι Αγώνες για πολιτικούς σκοπούς. Οι Ολυμπιάδες είναι η παγκόσμια έκφραση της ενδόμυχης ελπίδας και της προσευχής των ανθρώπων για την ειρήνη και την ησυχία…».

Διάρκεια – 22 Νοεμβρίου έως 8 Δεκεμβρίου 1956
Συμμετοχή – 3314 αθλητές (376 Γυναίκες, 2938 Άνδρες), από 72 χώρες.

1960 – ΡΩΜΗ

Οι δέκατοι έβδομοι Ολυμπιακοί Αγώνες διεξήχθησαν στη Ρώμη το 1960, η οποία ήταν η μόνη από τις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες που δεν είχε αναλάβει έως τότε. Οι

αγώνες αυτοί χαρακτηρίσθηκαν οι »Αγώνες της λεπτομέρειας» αφού είχαν προβλεφθεί όλες οι πιθανές δυσκολίες που θα μπορούσαν να εμποδίσουν την διεξαγωγή μιας άρτιας σχεδιασμένης οργάνωσης.

Οι Αγώνες της Ρώμης επέτρεψαν την επίσημη συμμετοχή αντιπροσωπειών από την Αφρική, από τις ανεξάρτητες πια πρώην αποικίες. Ο αγώνας του Αιθίοπα μαραθωνοδρόμου Abebe Bikila και ο τερματισμός του στην αψίδα του Κωνσταντίνου, εκεί που στο παρελθόν ο Μουσολίνι είχε κηρύξει την έναρξη της ιμπεριαλιστικής του πολιτικής, συμβόλισε τη νέα κατάσταση. Παράλληλα, η τεχνολογία έκανε αισθητή την εμφάνισή της και η χρονομέτρηση από το 1960 και στο εξής θα γίνεται με ηλεκτρονικό τρόπο.

Διάρκεια – 25 Αυγούστου έως 11 Σεπτεμβρίου 1960
Συμμετοχή – 5338 αθλητές (611 Γυναίκες, 4727 Άνδρες), από 83 χώρες.

1964 – ΤΟΚΙΟ

Οι δέκατοι όγδοοι Ολυμπιακοί Αγώνες τελέσθηκαν το 1964 στο Τόκιο. Στην διάρκεια διεξαγωγής των αγώνων οι Ιάπωνες εμφάνισαν νέα επιτεύγματα και προϊόντα κορυφαίων ιαπωνικών εταιρειώ

ν, με αποτέλεσμα να κυριαρχήσει η τελειότητα, η ακρίβεια του δευτερολέπτου και ο σχολαστικός προγραμματισμός. Έτσι αυτοί οι αγώνες χαρακτηρίσθηκαν ως οι »ηλεκτρονικοί». Επίσης όσοι μετείχαν στους αγώνες ενθουσιάστηκαν με την φιλοξενία των Ιαπώνων και, τελικά αυτοί οι Ολυμπιακοί Αγώνες έμειναν στην ιστορία ως οι »Αγώνες της Χαράς». Αξίζει να σημειωθεί ότι σε αυτούς τους αγώνες πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά προληπτικός έλεγχος αντί – ντόπιγκ.

Το γεγονός ότι για πρώτη φορά Ασιατική χώρα αναλάμβανε τη διοργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων, κατέστησε την επιτυχία τους θέμα γοήτρου για ολόκληρο τον ιαπωνικό λαό, ακόμη δε περισσότερο για την Ιαπωνική Ολυμπιακή Επιτροπή. Εύλογες είναι οι δύο πρώτες εικόνες στην Ολυμπιακή ταινία του Κον Ιτσικάβα. Η πρώτη είναι ένα εναέριο πλάνο που παρουσιάζει την Ολυμπιακή φλόγα να ελίσσεται ανάμεσα στα ερείπια της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι. Η δεύτερη παρουσιάζει και πάλι τη φλόγα συντροφιά με τον ήλιο που ανατέλλει στις κορυφές του Φίτζι. Και οι δύο είναι ουσιαστικά τα γεωπολιτικά μηνύματα της Ολυμπιάδας του Τόκιο: η φρίκη από την ανάμνηση του πολέμου, αλλά και ο εορτασμός της αναγέννησης και της αποδοχής από τη διεθνή κοινότητα.

Διάρκεια – 10 έως 24 Οκτωβρίου 1964
Συμμετοχή – 5151 αθλητές (678 Γυναίκες, 4473 Άνδρες), από 93 χώρες.

1968 – ΜΕΞΙΚΟ

Οι δέκατοι ένατοι Ολυμπιακοί Αγώνες τελέσθηκαν στο Μεξικό το 1968. Πραγματοποιήθηκαν σε μια εποχή όπου υπήρχαν έντονες αντιδράσεις για

την σοβιετική εισβολή στην Τσεχοσλοβακία, ενώ ο απόηχος των φοιτητικών εξεγέρσεων τόσο στην Γαλλία όσο και στις ΗΠΑ δεν είχε κοπάσει ακόμα. Αξίζει να σημειωθεί ότι για πρώτη φορά εισήχθη η ηλεκτρονική χρονομέτρηση σε όλα τα αθλήματα.

Ιδιαιτέρως πρωτοποριακή πρέπει να θεωρηθεί η έμπνευση των διοργανωτών να επαναφέρουν τους Ολυμπιακούς αγώνες τέχνης, που από καιρό είχαν καταργηθεί λόγω της χαμηλής ποιότητας των συμμετοχών. Με την καθοδήγηση του διεθνούς φήμης αρχιτέκτονα Pedro Ramirez Vasquez οργάνωσαν μια σειρά από φεστιβάλ και εκθέσεις στην πόλη του Μεξικό, με συμμετοχές από 97 χώρες. Με 20 θεματικές ενότητες, ανάμεσά τους η γλυπτική σε δημόσιους χώρους, η ποίηση, η λαϊκή τέχνη, η αρχιτεκτονική, η τοιχογραφία, η έκθεση αφίσας, ο χορός και η τζαζ, έδωσαν νέα πνοή στα διεθνή δεδομένα και έφεραν στο προσκήνιο του ενδιαφέροντος την καλλιτεχνική έκφραση είτε μέσα από την τοπική παραδοσιακή τέχνη είτε μέσα από τελετουργικές παρουσιάσεις. Τα καλλιτεχνικά δρώμενα που συνόδευσαν τη δέκατη ένατη Ολυμπιάδα κατόρθωσαν να ξεπεράσουν τη στενότητα των γεωγραφικών ορίων και των πνευματικών στερεοτύπων. Η διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του Μεξικό δεν άγγιξε βέβαια τα όρια της τελειότητας της διοργάνωσης του Τόκιο, κέρδισε όμως την εκτίμηση του αθλητικού, και όχι μόνο, κόσμου.

Διάρκεια – 12 έως 27 Οκτωβρίου 1968
Συμμετοχή – 5516 αθλητές (781 Γυναίκες, 4735 Άνδρες), από 112 χώρες.

1972 – ΜΟΝΑΧΟ

Οι εικοστοί Ολυμπιακοί Αγώνες που έγιναν στο Μόναχο έμειναν στην ιστορία όχι για τις αθλητικές εγκαταστάσεις τους αλλά για τα γεγονότα της 5ης Σεπτεμβρίου. Ενώ

διεξάγονταν οι αγώνες Παλαιστίνιοι, μέλη της οργάνωσης »Μαύρος Σεπτέμβρης», που διακήρυσσαν ότι αγωνίζονταν για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης εισέβαλαν στο Ολυμπιακό χωριό και κατέλαβαν το οίκημα 31. Ακολούθησαν συμπλοκές με αποτέλεσμα το θάνατο 18 ανθρώπων.

Tα αιματηρά επεισόδια στο Mόναχο σηματοδότησαν αρνητικά την εξέλιξη των Oλυμπιακών Aγώνων, οι οποίοι στο εξής περιήλθαν στην αρμοδιότητα των εθνικών και διεθνών αστυνομικών υπηρεσιών ασφαλείας, όσο και των αθλητικών ομοσπονδιών. Aκόμη και σήμερα, το Oλυμπιακό χωριό, η νησίδα της πολυεθνούς αθλητικής κοινότητας των νέων, περικλείεται από δεκάμετρους ηλεκτρονικούς φράκτες που στην κορυφή τους καταλήγουν σε κοφτερά συρματοπλέγματα.

Διάρκεια – 26 Aυγούστου έως 11 Σεπτεμβρίου 1972
Συμμετοχή – 7134 αθλητές (1059 Γυναίκες, 6075 Άνδρες), από 121 χώρες.

1976 – ΜΟΝΤΡΕΑΛ

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Μόντρεαλ το 1976 θεωρούνται από τις πιο επιτυχημένες διοργανώσεις στην ιστορία

του θεσμού, ωστόσο δεν έλειψαν τα προβλήματα που αφορούσαν κυρίως το οικονομικό κόστος για την κατασκευή των Ολυμπιακών έργων. Οι 20 αγώνες χαρακτηρίστηκαν ως Ολυμπιακοί των »τεσσάρων κύκλων» αφού δεν έλαβε μέρος το σύνολο σχεδόν των Αφρικανικών χωρών.

Tα σύννεφα που δημιούργησαν οι πολιτικές σκοπιμότητες δεν στάθηκαν ικανά να επηρεάσουν τις επιδόσεις των αθλητών. Kύρια χαρακτηριστικά της Oλυμπιάδας υπήρξαν η έντονη παρουσία νέων και η επιβεβαίωση για τη λήξη της αμερικανικής κυριαρχίας στο χώρο του ανδρικού στίβου. Aνερχόμενη δύναμη της Oλυμπιάδας δεν ήταν άλλη από την ομάδα της Aνατολικής Γερμανίας, οι γυναίκες της οποίας κατέκτησε 9 χρυσά μετάλλια. Aντίστοιχη πρωτιά σημείωσαν οι Aντατολικογερμανίδες αθλήτριες και στην κολύμβηση, ενώ στους άνδρες επικράτησαν οι Αμερικανοί με 12 χρυσά μετάλλια και την κατάρριψη 11 παγκόσμιων επιδόσεων.

Διάρκεια – 17 Iουλίου έως 1 Αυγούστου 1976
Συμμετοχή – 6084 αθλητές (1260 Γυναίκες, 4824 Άνδρες), από 92 χώρες.

1980 – ΜΟΣΧΑ

Από την δεκαετία του 1960 και μετά, η πολιτική έγινε προσδιοριστικός παράγοντας της μορφής των Ολ

υμπιακών Αγώνων. Οι κοινωνικές ταραχές στο Μεξικό το 1968, τα τραγικά γεγονότα του Μονάχου το 1972 και το μποϊκοτάζ των αφρικανικών χωρών στους αγώνες του Μόντρεαλ το 1976 υπήρξαν τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα. Η «παράδοση» αυτή έμελλε να σημαδέψει και τους εικοστούς πρώτους αγώνες της Μόσχας το 1980. Το πρόβλημα αυτη την φορά ήταν η σοβιετική εισβολή στο Αφγανιστάν, η οποία προκάλεσε, ως έκφραση διαμαρτυρίας, την απουσία ορισμένων μεγάλων αθλητικών δυνάμεων που προέρχονταν από τον λεγόμενο δυτικό κόσμο.

H απόφαση των Aμερικανών να μποϋκοτάρουν πρώτοι την Oλυμπιάδα της Mόσχας προκάλεσε αλυσιδωτές αντιδράσεις «συμπαράστασης» από σειρά ευρωπαϊκών κρατών. Oι Σοβιετικοί χαρακτήρισαν την αποχή των HΠA απαράδεκτη και δημαγωγική και έσπευσαν να την ερμηνεύσουν ως σκόπιμη προσπάθεια υποβάθμισης των Aγώνων με την απουσία μεγάλων αθλητών και εξαφάνισης της πιθανότητας να πληγωθεί το αμερικανικό αθλητικό γόητρο από μια σοσιαλιστική χώρα. Tην Aμερική ακολούθησαν ο Kαναδάς, η Δυτική Γερμανία και η Kίνα, για δικούς τους όμως λόγους. Aρκετές χώρες αποφάσισαν -σε ένδειξη διαμαρτυρίας- να παρελάσουν στην τελετή έναρξης με την Oλυμπιακή και όχι με την εθνική τους σημαία. Aνάμεσά τους η Δανία, η Aυστρία, η Iσπανία κ.ά. ‘Aλλες πάλι, όπως η Γαλλία, η Mεγάλη Bρετανία, το Bέλγιο και η Eλβετία δε συμμετείχαν στην παρέλαση, ενώ η Eλλάδα σε ένδειξη διαμαρτυρίας αποφάσισε την εκπρόθεσμη, σε σχέση με την ημερομηνία έναρξης των Aγώνων, έκδοση της αναμνηστικής σειράς γραμματοσήμων με θέμα «Oλυμπιακοί Aγώνες 1980″.

Διάρκεια – 19 Iουλίου έως 3 Aυγούστου 1980
Συμμετοχή – 5179 αθλητές (1115 Γυναίκες, 4064 Άνδρες), από 80 χώρες.

1984 – ΛΟΣ ΆΝΤΖΕΛΕΣ

Οι αγώνες τους Λος Άντζελες το 1984 υπήρξαν επιτυχείς τόσο στον οργανωτικό όσο και στον αγωνιστικό τομέα. Ο

ι αγώνες αυτοί χαρακτηρίστηκαν ως οι Ολυμπιακοί της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και των πολυεθνικών εταιριών, αφού δαπάνησαν εκατομμύρια δολάρια με απώτερο στόχο την διαφήμιση και την κερδοσκοπική εκμετάλλευση των αγώνων.

Hταν η «…Oλυμπιάδα των πολυεθνικών, των κομπιούτερ, των ακτίνων λέιζερ … με σίγουρο πρωταθλητή και νικητή το αμερικανικό εμπορικό δαιμόνιο…». H εισαγωγή του αμερικανικού μάνατζμεντ μεγαλούργησε καθώς η πόλη του Λος ‘Aντζελες ήταν απρόθυμη να αναλάβει το οικονομικό βάρος της διεξαγωγής. Αφού δεν υπήρχε άλλη λύση από τη ματαίωση των Aγώνων, η ΔOE υποχρεώθηκε να καταργήσει τους δικούς της κανόνες και να υπογράψει μια σειρά από πρωτοφανείς για την Oλυμπιακή παράδοση συμφωνίες. Mε βάση αυτές η Oργανωτική Eπιτροπή των Aγώνων του Λος ‘Aντζελες ως ιδιωτική μη κερδοσκοπική εταιρεία και η Ολυμπιακή Επιτροπή των ΗΠΑ θα ήταν από κοινού υπεύθυνες για το οικονομικό κόστος της διοργάνωσης. ΄Ετσι, μπαίνουν στο χορό της οικονομικής στήριξης των Αγώνων 130 πολυεθνικές εταιρείες, τράπεζες, ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί, ακόμα και αεροπορικές εταιρείες.

Διάρκεια – 28 Ιουλίου έως 12 Αυγούστου 1984
Συμμετοχή – 6829 αθλητές (1566 Γυναίκες, 5263 Άνδρες), από 140 χώρες.

1988 – ΣΕΟΥΛ

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Σεούλ της Νότιας Κορέας το 1988 είχαν όλες τις προϋποθέσεις για να μείνουν στην ιστορία του θεσμού ως μια από τις πιο επιτυχημένες οργανώσεις. Ωσ

τόσο τα κρούσματα ντοπαρίσματος που αποκαλύφθηκαν στην διάρκεια των αγώνων, με σημαντικότερο εκείνο του Ben Johnson, επισκίασαν τις προϋποθέσεις αυτές και δημιούργησαν ένα κλίμα αρνητικό όσον αφορούσε την αξιοπιστία του θεσμού.

Κατά τη διαδρομή της φλόγας προς το στάδιο υπήρξε τέτοια κινητοποίηση του πληθυσμού ώστε η σκυταλοδρομία να αποτελέσει ένα γεγονός χωρίς προηγούμενο. Η εντυπωσιακή τελετή έναρξης ήταν το αποτέλεσμα έξι χρόνων σχεδιασμού από μια ομάδα περίπου 100 καλλιτεχνών, ακαδημαϊκών και εξειδικευμένων παραγωγών.

Διάρκεια – 17 Σεπτεμβρίου έως 2 Οκτωβρίου 1988
Συμμετοχή – 8391 αθλητές (2194 Γυναίκες, 6197 Άνδρες), από 159 χώρες.

1992 – ΒΑΡΚΕΛΩΝΗ

Οι εικοστοί πέμπτοι Ολυμπιακοί Αγώνες της Βαρκελώνης το 1992 ήταν εντυπωσιακά διαφορετικοί από ό

λες τις προηγούμενες διοργανώσεις. Ήταν ταυτόχρονα μια λαμπρή αθλητική γιορτή και ένα καλαίσθητο στις μη αθλητικές του όψεις υπερθέαμα, μια γιορτή με οικοδεσπότη τον ισπανό πρόεδρο της ΔΟΕ Juan Antonio Samaranc. Την Ολυμπιάδα κάλυψε ο πρωτοφανής αριθμός 13082 εκπροσώπων της δημοσιογραφίας ενώ ο αριθμός των εθελοντών ήταν 34548.

Η συνύπαρξη τεσσάρων βασικών πολιτικών παραγόντων στη Βαρκελώνη της δεκαετίας 1980-1990, οι δημοτικές αρχές της πόλης με δήμαρχο τον Πασκάλ Μαραγκάλ, ο επικεφαλής της Ολυμπιακής Οργανωτικής Επιτροπής και το σοσιαλιστικό κόμμα της Καταλονίας, το οποίο ηγείτο, η αυτόνομη κυβέρνησή της και το ισπανικό κράτος, προκαλούσαν φόβους για τη δημιουργία έντονων πολιτικών προβλημάτων. Παρά τις ειδικές αυτές πολιτικές συνθήκες και τη νέα δυναμική της Ευρωπαϊκής Κοινότητας που αναπτυσσόταν παράλληλα, οι Αγώνες πραγματοποιήθηκαν ως αποτέλεσμα ενός ιδιότυπου εσωτερικού Ολυμπιακού συναγωνισμού. Αξέχαστη θα παραμείνει η τελετή έναρξης με τον παραπληγικό αθλητή της τοξοβολίας Antonio Robollo να μεταδίδει με μια σπουδαία βολή τη φλόγα στο βωμό του σταδίου. Την έναρξη παρακολούθησαν 65.000 θεατές και 3.500.000 τηλεθεατές. Ολόκληρη η τελετή ήταν ένας ύμνος στην Ελλάδα, με την μελοποιημένη από τον Μίκη Θεοδωράκη «Ρωμιοσύνη» ν’ αντηχεί σ’ ολόκληρο το στάδιο.

Διάρκεια – 25 Ιουλίου έως 9 Αυγούστου 1992
Συμμετοχή – 9356 αθλητές (2704 Γυναίκες, 6652 Άνδρες), από 169 χώρες.

1996 – ΑΤΛΑΝΤΑ

Το 1996 συμπληρωνόταν ένας αιώνας από την αναβίωση των σύγχρονων Αγώνων και πολλοί Έλληνες και ξένοι πολιτικοί και αθλητικοί παράγοντες υποστήριζαν ότι ο εορτασμός τη

ς χρυσής εκατονταετηρίδας έπρεπε να πραγματοποιηθεί στην ελληνική πρωτεύουσα. Παρά τις μεγάλες προσπάθειες και τις έντονες διαμαρτυρίες από πλευράς Ελλάδας, η Οργανωτική Επιτροπή της Ατλάντα κέρδισε τους Αγώνες.

Παρά την έκφραση ανησυχιών για την επιτυχία της τελετής αφής της Ολυμπιακής φλόγας, η όλη προσπάθεια στέφθηκε με επιτυχία. Η λαμπαδηδρομία που ακολούθησε την τελετή αφής και κάλυψε μεγάλο τμήμα των ΗΠΑ, προκάλεσε ειλικρινή αισθήματα συγκίνησης. Παρά τις μεγάλες προσδοκίες που είχαν δημιουργηθεί σχετικά με την λαμπρότητα και την αρτιότητα της διοργάνωσης τίποτα, ωστόσο δεν επιβεβαίωσε αυτές.

Διάρκεια – 19 Ιουλίου έως 4 Αυγούστου 1996

Συμμετοχή – 10318 αθλητές (3512 Γυναίκες, 6806 Άνδρες), από 197 χώρες.

2000 – ΣΙΔΝΕΫ

Σαράντα τέσσερα χρόνια μετά την Μελβούρνη (1956) οι Ολυμπιακοί Αγώνες τελούνται για δεύτερη φορά στην Αυστραλία αλλά αυτή την φορά στο Σίδνεϋ.

Οι 27οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν η τελευταία ολυμπιακή διοργάνωση στη διάρκεια ενός αιώνα, στο πέρασμα του οποίου οι ολυμπιακές διοργανώσεις εξελίχθηκαν σε παγκόσμιας σημασίας οικονομικό, κοινωνικό, και πολιτιστικό γεγονός. Οι εθελοντές έφθασαν τον εκπληκτικό αριθμό των 46967.

Τα προβλήματα που φάνηκε πως θα δημιουργούσε η απόφαση να περάσει η Ολυμπιακή φλόγα από νησιά-χώρες της Ωκεανίας πριν φθάσει στην Αυστραλία απομακρύνθηκαν. Στην αληθινά φαντασμαγορική τελετή έναρξης, σε αντίθεση με αυτή της Σεούλ του 1988, δεν υπήρχε ίχνος ελληνικής παρουσίας, και κυριάρχησε η ιστορία της Αυστραλίας. Η παραχώρηση μέρους της τελετής έναρξης στους ιθαγενείς και η μετάδοση της φλόγας στο βωμό από την Αβοριγινή πρωταθλήτρια των 400μ. Cathy Freemain, ερμηνεύτηκε από πολλούς ως προσπάθεια γεφύρωσης των διαφορών που υπήρχαν στο εσωτερικό της διοργανώτριας χώρας. Αίσθηση προκάλεσε η παρέλαση αθλητών της Βόρειας και της Νότιας Κορέας με κοινή σημαία.

Διάρκεια – 15 Σεπτεμβρίου έως 1 Οκτώβρίου 2000
Συμμετοχή – 10651 αθλητές (4069 Γυναίκες, 6582 Άνδρες), από 199 χώρες.

2004 – ΑΘΗΝΑ

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες επιστρέφουν στην Αθήνα μετά από περισσότερο από ένα αιώνα. Χαρακτηρίστηκαν από όλους ως οι καλύτεροι Ολυμπιακοί Αγώνες που έγιναν ποτέ. Μία μικρή χώρ

α όπως η Ελλάδα κατάφερε να διοργανώσει τους καλύτερους Ολυμπιακούς Αγώνες, ανεβάζοντας τον πήχη πάρα πολύ ψηλά για τις επόμενες διοργανώσεις. Οι εθελοντές έφθασαν τις 45000. Για πρώτη φορά από το 1996, όλα τα μέλη της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής θα πάρουν μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Αυτό το χρόνο οι επίσημες μασκότ είναι δυο αδέλφια, ο Φοίβος και η Αθηνά, που ονομάστηκαν έτσι από το μυθικό Θεό του Ολύμπου Απόλλωνα – Φοίβο, Θεό του φωτός και της μουσικής και τη Θεά της Σοφίας, προστάτιδας της πόλης των Αθηνών, Αθηνά. Είναι εμπνευσμένες από το αρχαίες «δαίδαλα» που ήταν κούκλες και εκτός από από τις λατρευτικές χρήσεις που είχαν ήταν επίσης και παιχνίδια.

Η Τελετή Έναρξης πραγματοποιήθηκε στις 13 Αυγούστου 2004 σε μια αντίστροφη μέτρηση είκοσι οχτώ δευτερολέπτων —ένα δευτερόλεπτο για το κάθε ένα από τους Ολυμπιακούς Αγώνες που διοργανώθηκε μέχρι τον τελευταίο που φιλοξένησε η Αθήνα— από ήχους που δίνουν το ρυθμό ενός ενισχυμένου κτύπου της καρδιάς.

ΠΗΓΕΣ ΚΕΙΜΕΝΟΥ:

http://www.pare-dose.net/?p=115#ixzz1cLazWuJM

http://el.wikipedia.org/wiki/

http://hellonet.teithe.gr/GR/aboutgreece/more/olympic_games_gr.htm

http://www.hoc.gr/index.php?option=com

http://rokar-rokar.blogspot.gr/2011/10/blog-post_31.html